Sokken

Amsterdam is toch een bevoorrechte stad, vind ik.
En dit persoontje ook.

Het is hier altijd wel een graadje of wat warmer dan in de rest van het land.
Vandaag was het lekker weer hier. Later in de middag een zacht regentje… te weinig om de paraplu nat, teveel om de jas droog te houden.
Een prima temperatuurtje om er even tussenuit te gaan.
En omdat ik heel prozaïsch, nieuwe sokken moest hebben ben ik dus richting V&D getogen.
Maf om daarover te schrijven? Wat voor maffer onderwerp kan ik nog verzinnen? ;-)
Goed, sokken dus. Lichtpaarse en donkerpaarse en roze en zilvergrijze sokken. Maar wel met een platte teennaad. Want mijn arme teentjes moeten ontzien worden en gewone zijn veel te ruw.

Maar vóór het zover was voelde ik opeens een zachte kus op mijn wang. Een oude vriendin, die ik al heel lang niet gezien had. En die me ontdekt had. We zijn eerst samen in de Kalvertoren, beneden bij de Hema en buiten bij de roltrappen, wat gaan gebruiken om gezellig bij te praten. Ze is als altijd heel aktief met de geschiedenis van de huizen aan onze gracht bezig. Een geschiedenis die begon vóór de eerste wereldoorlog en niet eindigde met het einde van de 2e wereldoorlog, laat ik het maar zo zeggen. Een stapel fotokopieën bewees dat wel. Het stadsarchief bevat zo veel schatten, en Joke kon er een paar van kopiëren.
Natuurlijk kom je de Hema niet uit zonder er iets te kopen, al zijn het maar een paar leuke en mooie ansichtkaarten.
Boven en buiten namen we weer afscheid, zij ging naar links, ik naar rechts en naar de overkant. Voor mijn sokken. Er moésten wel nieuwe komen.
Ik dacht dat het aan mijn voeten lag, dat ik zoveel meer pijn had dan daarvoor. Maar bij nader inzien bleken mijn oude sokken dus gekrompen en te klein geworden. Vandaar.
Ik kwam er pas achter toen ik voor de zekerheid een oud truukje deed. Een vuist maken met de duim in die vuist. En daar moeten de sokken dan ruim omheen passen. Raad eens?
Je mag nooit meer raden. Inderdaad, die sokken waren méér dan een maat gekrompen. Je wilt toch niet zeggen dat mijn vuistjes zoveel groter zijn geworden? ;-) Nou dan! Dus waren die sokken geen luxe….. Zijn sokken dan weleens luxe????

Enfin, omdat ik er toch was nog even rondgekeken in het warenhuis. Dat toch wel heel erg in zijn voordeel is veranderd, vind ik. Het was wel even zoeken weer, want ik was er een tijdje niet geweest. Het is beneden nu veel spannender geworden om te winkelen.

Maar goed, daarna werd het hoogste tijd om naar huis te gaan. En bij de tramhalte zat een heel oude man, zo eentje die je vroeger in de Joodse buurten zou tegenkomen. Bruine ogen achter jampotglazen, een pet waaronder vast en zeker een kalotje schuil ging En een lange jas, een grijze baard om een vriendelijke mond met nog een paar tanden. Hij was een plaatje uit andere tijden en ik kon het niet nalaten om een kort gesprekje met hem te gaan voeren. Jammer genoeg kwam, hoe is het mogelijk, mijn tram dit keer te vlug. Maar ik zat wel voor mezelf heen te grijnzen Het was de tweede leuke belevenis deze dag.

Waar de nood aan een paar sokken al niet toe kan leiden hè…