platvoeten dus.

Over gisteren valt weinig te vertellen.

Ik voelde me niet lekker en een reden is er eigenlijk niet te geven. Kan weleens gebeuren.
Dus binnengebleven en gewerkt aan de papiertroep. Het ziet er náást de computer in elk geval weer netjes opgeruimd uit. En de twee dozen met kranten en tijdschriften zijn ook opgeruimd. Ik schat dat ik plusminus 1/10e van de hele papiertroep gedaan heb. De rest komt nu ook wel.

Vandaag, ik moest voor mijn pijnlijke voeten naar het ziekenhuis, was wel een hectische dag. Om even voor twaalf uur het huis uit…. Naar en vàn het ziekenhuis is samen meer dan een uur trammen momenteel, door werkzaamheden aan de rails. Lopend had ik het in 2 x 20 minuten gedaan, denk ik.

Maar goed... Na een wachttijd van bijna drie maanden moest ik dan om 1 uur in het ziekenhuis zijn, vrij vlot geholpen aan een briefje bij de helpdesk van radiologie om op een ander bankje een kwartiertje te mogen wachten tot ik binnen mocht komen. (U mag binnenkomen mevrouw van Beek ;-) ) Mijn linkervoet moest ik ontbloten en die werd in verschillende standen gefotografeerd en dat was het. Toen 'mocht' ik weer naar beneden gaan, naar de poli Orthopedie, waar ik weer een nummertje mocht halen. En mocht wachten op de orthopeed. Ik krijg wat van dat soort taal.... ik 'mag' dat niet. ;-(

Het was verbazingwekkend druk op die afdeling Er was bijna geen stoel onbezet. Blijkbaar allemaal mensen met narigheid aan de onderdanen. En men was dus een behoorlijk stuk achtergelopen in de tijd.
Enfin, op zeker ogenblik werd ik opgehaald door een vriendelijke assistente, ik mòcht mee, en werd in een kamertje achtergelaten, waar een bureaustoel, een onderzoekstafel en een bureau stonden. Oja, ook nog een stoel voor mij om op te zitten. De deur bleef open...
Daar zat ik zo'n 10 à 15 minuten, af en toe opstaand om bij de deur in de gang te kijken of ik niet vergeten was. 'Dokter komt zo', zei de langslopend assistente.
Twee speelse doktertjes kwamen langs, de één ging een kamer binnen en de ander vroeg of ik wachtte op dokter K....... 'Nee', zei ik: ' op dokter B., was me verteld.' 'O', zei de speelse dokter: dan roep ik dokter K. wel voor U, hij verstopt zich net achter de deur ;-) '.. Dr. K. kwam met een rood hoofd van verlegenheid uit zijn kamer naar me toe... En ik vroeg hoofdschuddend maar lachend, waarom ze zo kinderachtig deden. 'Doe IK niet', zei Dr. K.: 'Dat doet die ander'...
Het tekent een beetje de sfeer op die afdeling ja.
Enfin, ik mòcht mijn schoenen en sokken weer uittrekken. En hij bekeek de inmiddels gemaakte foto en mijn voet.
Ik vertelde hèm, dat ik drie maanden geleden, toen ik de afspraak maakte, zoveel pijn aan mijn voeten had dat ik amper kon lopen. Maar omdat ik patiënt ben, moét ik wel lopen, het is de enige sport die ik beheers en graag doe. Ik legde hem uit dat mijn enkels inmiddels constant te dik waren, en mijn knie en heup constant pijn deden maar dat de pijn in mijn voeten inmiddels bijna over was. De pijnlijk geworden beenspieren waren door mijn fysiotherapeut goed behandeld.
Hij knikte: 'die drie maanden wachttijd hebben de voeten helemaal laten doorzakken. Dáár heeft u die dikke enkels van en dáár komt, als compensatie, die pijn aan de andere knie en heup door.'
En vertelde me toen dat ik erg doorgezakte voeten had Ofwel platvoeten. Ach, mijn arme voetjes… En dat op hun ouwe dag.
Dus als ik drie maanden geleden meteen terecht had gekund ... een logische conclusie... hadden mijn voeten nog goed kunnen komen en had ik die andere narigheden niet gehad? Daar gaf hij natuurlijk geen antwoord op.
30 Oktober moet ik naar de ziekenhuis-schoenmaker voor steunzolen. En dat is het. Dan moet de boel weer een beetje normaal worden. Het is wel drie maanden wennen aan die zooltjes, maar hij beloofde dat ik zàchte kreeg. Prozaïscher kan het al niet dan dit hè?!

Enfin, daarna gauw een bakkie koffie genomen mèt suiker en melk... En toen snel naar huis. Want J. was thuis met mijn computer bezig…
Dochterlief had intussen al een en ander verhapstukt aan de computer. Die heeft haar vrije dag opgeofferd om de nieuwe computer weer op te schudden en werkbaar te maken. Er kan inderdaad weer mee gewerkt worden.
Ik ben neef en dochter mateloos dankbaar voor alle uren die ze erin gestoken hebben. Mijn oude computer kon echt niet meer mee. Het moederbord was kapot.
En als je dan zomaar een nieuwe krijgt en alles voor je ingericht en overgezet wordt….Het ligt nu aan mij om er weer goed mee te gaan werken. En de paniek over alles wat anders is te boven te komen. ;-)))))