Het is alweer zondagmorgen

Eigenlijk is de dag voor mij nog maar net begonnen. Ofwel, ik heb nog niets gedaan dat de moeite van het verhalen waard is.
Lekker laat opgestaan, mijn glas fruitontbijt met extra zemelen genomen met de nodige pillen, een kop koffie… en toen gaan douchen.
Gisteravond meer dan genoten van Koefnoen. Dat programma zou moeten worden uitgebreid en meer aandacht moeten krijgen. Het is werkelijk subliem wat die mensen brengen.

Een buurman belde, dat er gisteravond een scootmobiel omgevallen in de achterdeuropening lag, maar niemand lag erbij. Hij heeft met hulp van een andere buur die scootmobiel binnengezet. En het daarbij gelaten. Of ik iets wist. Van wie die was of dat er iets gebeurd was….
Vanmorgen hoorde ik dat het de scootmobiel was van de vriendin van een bewoner van hier, die zelf ook een scootmobiel berijdt. Jawel, er zijn hier nu heel wat van die dingen, want we worden hier wel oud. Geen bericht van ziekenauto of zo, dus het zal wel goed zijn afgelopen.

Gisteren ben ik bij Blokker 10 mandjes gaan halen en heb het goede voornemen alles in huis nu eens netjes te gaan opruimen. Oja hoor, iedereen kan hier altijd binnenkomen, voor het oog is alles altijd netjes… Maar ik wil het ècht opgeruimd hebben allemaal, ook achter de kastdeuren.;-) Het voornemen stáát.

Voor mijn zoon, die heel druk bezig is expert te worden op het gebied van het Oude Hoograven in Utrecht, dat niet meer bestaat, heb ik een liedje overgenomen van Willy Alberti. Ik hoorde dat op de radio.. Zelf heb ik nooit zoiets gekend en ik denk ook niet veel van de mensen die dit lezen. Mijn gevoel erbij is, dat het eigenlijk een beetje de wensdroom van ons onderbewuste is. Zoiets als het wereldje in ‘In de Soete Suikerbol’, of het wereldje van Dik Trom.
Ik schreef er met mijn emailvriendin over. De mensen van tegenwoordig hebben een veel bredere en wijdere blik dan, zeg maar, zo 100 jaar geleden. We zijn ons nu ook meer bewust van de wereld om ons heen, dan toen er nog geen radio, dag- en weekbladen met het nieuws van de dag, en er was ook geen tv, laat staan computers. Het wereldje van mensen was toen inderdaad klein, vaak het eigen buurtje, of het eigen dorp, en hooguit de polder eromheen. Het kleine wereldje waar ze zicht op hadden en ons thuis in voelden, is onherstelbaar veranderd.
We leven nu in de grote wereld, de hele Aarde is nu ons terrein. En we zijn niet meer alleen afhankelijk of verantwoordelijk voor en van ‘ons buurtje’, maar voor de hele wereld. Dat zien we nu met deze financiële crisis die nu heerst, en die de hele wereld in zijn macht heeft.

Wat heb ik nog meer gedaan…..
De fysiotherapeut afgezegd. Die kon niets meer voor me doen. Had hij al gezegd. Hij heeft me tenminste wel weer aan het lopen gekregen. Toen ik bij hem kwam kon ik dat amper nog.
Ik heb dus een klein cadeautje gegeven, wat stukjes die ik geschreven had en heb hem drie grote klapzoenen gegeven. We kennen elkaar wel, dus dat kon ook. Bovendien, jaren geleden was ik ook onder zijn hoede gekomen na een behoorlijk vervelende val op straat. En nu ik ouder wordt zal het nòg wel een keertje gaan gebeuren ;-))).
En daarna dus inderdaad lekker weer eens de stad in gegaan. In de Leidsestraat gewinkeld.,
Waar ook een Appie is dus. Nouja, daarnaast, op het Koningsplein.. Goed gevoel ja.

Had ik al verteld dat ik een platenspelertje gekocht heb voor € 27,95 bij Blokker? Nee, die platenspelers zijn allang op nu hoor. F. kwam hem installeren voor me en bracht een aantal oude grammofoonplaten voor me mee, o.a. pianomuziek met Rubinstein…. Gezellig geluisterd naar de muziek, al mijn eigen grammofoonplaten ook bekeken, er zitten erbij uit de 60-jaren, zonder één krasje. Het dwong me wel om plaats te maken voor die speler, dus het begin te maken met papieren opruimen.

Hier komt het versje. Het buurtje van Willy Alberti.

De buurt waar ik als jongen speelde
Waar ik in de kleine straatjes vocht
Waar ik lief en leed in armoe deelde
En voor een cent een duimdrop kocht
De zondagsschool was voor de zondag
En 's maandags opgewarmde kliek
Een wijk die in het hart der stad lag
Vlak achter een azijnfabriek

refr.:
Die buurt ben ik gaan zoeken
Die buurt bestaat niet meer
Alleen nog maar in boeken
En foto's van weleer
Die buurt is verdwenen
Die buurt heeft afgedaan
De buurt waar mijn ouderlijk huis heeft gestaan
Het is mijn buurt niet meer
Het is voorbij
Alleen een brok sentiment
Is die buurt voor mij

Mijn buurt zo mag ik het wel noemen
Met tantes omes bij de vleet
Ik kan mezelf erover roemen
Dat ik nog alle namen weet
Waar zijn die mensen toch gebleven
Ze konden niet uit elkaar
Die buurt dat was een hele leven
Soms wil je het vergeten maar

refr.

Veroordeeld zonder kans op gratie
Niet passend in de maatschappij
Wat weet de nieuwe generatie
Nog over deze buurt van mij
Ik kan er dagen over praten
Het wordt een eindeloos verhaal
We zullen het er maar bij laten
Want wie verstaat nog onze taal

Die buurt ben ik gaan zoeken
Die buurt bestaat niet meer
Alleen nog maar in boeken
En foto's van weleer
Die buurt is verdwenen
Die buurt heeft afgedaan
De buurt waar mijn ouderlijk huis heeft gestaan
Het is mijn buurt niet meer
Het is voorbij
Alleen een brok sentiment
Een droom is die buurt van mij

Misschien heeft iemand die dit leest ook zulke jeugdherinneringen? Dan schreef ik het voor jou... ;-)))