De dag begon in duisternis

En daarom werd ik pas om half elf wakker.
Schandelijk, zeggen alle maatschappelijk nuttigen nu. Het zij zo…
Ik hoefde niet door de hoosbuien heen met alle narigheden vandien.
Die tijd is voor mij voorbij.
Dus op mijn dooie gemakje rondgehobbeld tot ik me weer toonbaar had gemaakt.
Ik had de tuinvrouw maar weer afgebeld, het was werkelijk onwerkbaar buiten.
Zondagmiddag dus…… en dan worden er weer hoosbuien verwacht. ;-(
Maar goed, ik had haar afgebeld en de nieuwe afspraak in goed overleg gemaakt, ik trok mijn schoenen aan…….en het was droog buiten. Alsof de weergoden hun tong uitstaken.
Ik ben dus zelf maar naar buiten gegaan. Nee, niet met het scootje, maar met de tram.
Even naar het postkantoor, postzegels halen. En dóór de Stopera lopend weer naar de volgende tramhalte. Inmiddels miezerde het wel weer, maar niet genoeg om een plu open te zetten.
Ik wilde/moest een verzekering voor scootje hebben, en Buurman had me aangeraden naar de Hema te gaan. In de Kalverstraat. Maar zulke verzekeringen worden tegenwoordig alleen online geregeld, dus dat komt dit weekend wel. Toch maar een worst en een paar gehaktballen meegenomen uit de Hema.
De sluipweg door V&D genomen om naar de tramhalte te gaan, waar de tram natuurlijk net vertrok. En al wachtend keek ik eens om me heen..’al die Amsterdamse mensen, al die lichtjes nu al op straat…’zong het in me en ik keek ook eens naar boven, naar de werkelijk egaalgrijze lucht, als duur fluweel…. Of als een zachtglanzende metalen koepel over ons heen …. Ook heel mooi op een andere manier. Ik verloor me even in dromen.. science fiction hoor, ooit gelezen sf-romans.
Over leven onder koepels op eigenlijk onbewoonbare planeten.. En voelde het heimwee naar een echte sterrenhemel weer eens. Een oudere heer vlak bij me, zag hoe ik blijkbaar heel wakker stond te dromen en hij knipoogde en knikte me eens toe, waarop ik begon te lachen en weer helemaal in het hier en nu stond. En ach, de tram kwam er al aan. Ik worstelde me met mijn boodschappenkarretje en rugzak naar voren. Daar zaten twee ongeveer tienjarige meisjes, in die overvolle tram ieder op een plaats. Dus ik vroeg heel beleefd of ik mocht gaan zitten, en misschien konden die twee meisjes dan bij elkaar zitten?
De rest van de rit werd ik door een engels sprekend ouderpaar bijna de tram uitgekeken, en als blikken hadden kunnen doden had je dit niet gelezen. Ze namen die kinderen niet bij zich, al of niet op schoot, maar scholden tegen die meisjes, omdat ze inderdaad opgestaan waren. Nou, als ik dáárop reageer voel ik me niet veel beter, dus ik keek, ook heel engels reagerend, met een onaangedaan gezicht naar die kinderen of naar buiten en probeerde een praatje met ze te maken. Maar een blik op dat ouderpaar ontnam ze de lust om te reageren al lachten ze wel even verlegen naar me. Arme kinderen. In gedachten gaf ik ze een aai over hun hoofden.

Thuis lekker zuurkoolstamppot met worst en mager spek gemaakt. Mag ik helemaal niet hè, maar het is zo lekker. En nu ga ik naar bed. Het is weer laat genoeg.