Nacht van vrijdag op zaterdag.

En nog geen zin om te gaan slapen.

Vanaf dinsdag weer niet geschreven. Het wordt steeds erger hè…
Wat is er gebeurd… een heleboel. De Amerikaanse verkiezingen met dat ongelooflijke circus heeft de hele wereld in haar macht gehouden. Met als een bevrijdende ontknoping, bijna een wereldwijd, massaal orgasme, dat Barack Hussein Obama de nieuwe president van Amerika gaat worden. Een naam alleen al die voor de hele wereld aanvaardbaar moet zijn. Zijn charisma en zijn toespraken zijn zo hoopgevend voor een wereld die zucht onder oorlogen en hongersnood…dat het enige dat zichtbaar wordt hierin de woorden ‘Hope’ en ‘Yes we can’ zijn geworden.
Zoals zovelen heb ik mijn tranen de vrije loop gelaten.

Net zoals ik mijn tranen de vrije loop heb gelaten bij de woensdagse documentaire op Canvas, van België. De docu’s die onweerlegbaar aantoonde hoe Amerika’s economie en buitenlands beleid totaal in het teken van oorlogvoeren zijn. Hoe de wereld verkocht is, bedonderd is, hoe de hele Amerikaanse economie op oorlog voeren gestoeld is. Zèlfs de cornflakefabrieken hebben moeten lobbyen voor opdrachten van het leger daar, omdat soldaten toch ook in den vreemde moeten ontbijten met cornflakes. Laat ik er maar over ophouden, ik begin weer te trillen van emotie als ik erover schrijf. Obama krijgt een erfenis waar ik niet jaloers op kan zijn. Behalve een enorm tekort, waar Bush begonnen was met een flink overschot op de begroting, zit hij ook opgescheept met twee regelrechte oorlogen en nog hier en daar troepen ‘die moeten oppassen dat de Amerikaanse belangen niet geschaad worden.’ Om nog maar te zwijgen over Quatanamo-Bay…

In elk geval ben ik reuzeblij, en dat is zacht uitgedrukt, dat vrouwtje Paling uit het zich is verdwenen. Stel je toch voor dat McCain gewonnen had, de man is even oud als ik… en een ziek mens. Die had dat zware werk geen vier jaar volgehouden…En dan was Palin presidente geworden… De machtigste vrouw van de wereld, Daar moet je toch niet aan denken…

Misschien krijgt Amerika nu de kans weer een geliefd en gerespecteerd Verenigde Staten te worden onder president Obama. Ik hoop dat hij het ook voor elkaar krijgt dat er vrede komt in het MiddenOosten, en niet ten koste van Israel… Hoewel, zijn keuze voor een chefstaf van Joodse bloede me daar weer een beetje bij geruststelt. En ook zijn vice-president is gelukkig een gematigd man. Keep fingers crossed.

Van de week heb ik met Frans gegeten in een nieuw tentje in de buurt. ‘Eten en drinken’ heet het. Een goed, maar zuinig glas wijn en drie grote tortellini’s gevuld met een heerlijke paddestoelensaus, opgemaakt op een groot bord. Nouveau cuisine, ik dacht dat het uit de tijd was, niet dus. Een prima salade werd er geserveerd, dat weer wel. Aanbevelenswaard. En als toetje… ja, wat was het. Lauwe peertjes gedecoreerd met een lepel ijs… en opgemaakt met met, geloof ik, kaneelsaus. Met de koffie toe was het voor twee personen overigens wel betaalbaar: 45 euro. Binnenkort gaan we een ander nieuw tentje uitproberen, maar dan ben ik aan de beurt om te betalen.

Woensdag kwam Jelle op bezoek, zoals elke twee weken. Dat is altijd een gezellige lunch samen en nog wat napraten over muziek of dvd’s, niet al te zwaar meestal. Leuk vind ik het om naar de bakker te gaan en verse broodjes en lekker beleg te halen, en dan een extra lekkere koffie te zetten. Zoals gewoonlijk was het plezierig. En ik had ik zelfs nog over om ook mijn overbuurman te plezieren met luxe broodjes.


Vandaag naar de huisarts geweest. Het ene been is nog steeds twee keer zo dik als het andere en ik was nog steeds kwaad over die orthopeed, die naar de röntgenfoto van mijn voet keek, en daarna naar mijn bloten voeten… maar die ‘niks bijzonders zag’, terwijl toch heel duidelijk het ene been met voet twee keer zo dik was als het andere. Maar hij zag alleen de botjes van mijn voet op die foto. ‘Maar daarvoor word je toch geen DOKTER!. Zei ik, toen mijn huisarts, die al die dingen wèl zag, hem verontschuldigde. Tja… Zó’n jonge man, vast nog geen 28 jaar, al zó beroepsziek?????? In elk geval, de huisarts heeft me nu doorgestuurd naar de vaatchirurg, die moet gaan kijken wat er aan dat pootje mankeert en er moet een uitgebreid bloedbeeld weer gemaakt worden. Ze mogen een kraantje aan mijn onderbeen zetten om het overtollige vocht af te voeren, of me zo’n elegante ;-) kous aanmeten…..tja mamma, je wordt ouder hè. Het is toch verwonderlijk dat het een na het ander moet opgeven naarmate je ouder wordt.
Ze kennen me onderhand bij de bloedafname-afdeling van het daar tegenoverliggende Onze
Lieve Vrouwe ziekenhuis.. dokter maakt zich ongerust over eiwitten in de urine, zei ze. En passant heeft ze ‘pats!’ een puistje uitgeknepen dat op mijn bovenooglid groeide. Gelukkig niets meer dan een kleine ontsteking!!
Ze zal me de papieren toesturen, want er was werkelijk geen tijd om dat meteen te doen

Straks komt het scootmobieltje me al veel vroeger van pas dan ik gedacht had….;-(( Nouja, het stáát klaar.

Het was vandaag redelijk, wat vochtig weer. Ik was de 25 minuten naar de praktijk gaan loepen, maar terug moest ik wel de tram nemen, want de Reguliersbreestraat ligt een heel eind verder. Even bij Etos en aan de overkant bij een evengrote Kruidvat binnen en de laatste boodschapjes voor ‘voorlopig’ gedaan. Het is in de winkels, die goed bevoorraad zijn, altijd gezellig winkelen, beter dan in de Jodenbreestraat tenminste.
Dus dit weekend hoef ik er d.v. niet meer uit.

Rest me nog te vertellen dat het herdenkingslichtje nog brandt en de foto van mijn jongen Jacob hier nog staat En vreemd genoeg is het een goed gevoel.

.............................................