Vandaag, dinsdag, de OBA bezocht.

De OBA, de Openbare Bibliotheek Amsterdam, is al lang niet nieuw meer.
Toch was ik er nog nooit geweest. Mijn gehechtheid aan het oude Pintohuis, de centrumbibliotheek, hield dat dom genoeg tegen. Nou is het Pintohuis een prachtig huis, en een oergezellige bibliotheek geweest, maar eigenlijk veel te klein. Er moest teveel worden afgeschreven om bij te blijven met nieuwe boeken ook, had ik wel de indruk.
Vandaag kwam er een vriend op bezoek, die graag naar de OBA wilde. Maar hoe er te komen? Eerst maar op weg naar het station geïnformeerd bij een informatiedesk, waar men zei dat ik lijn 26 moest hebben en dan de tweede halte.
Op het station, waar we elkaar ontmoetten wisten we dus alleen dat we lijn 26 moesten hebben. Maar de chauffeur zei dat we bij de eerste stop eruit moesten. Tja…. Het heeft heel wat voeten in de aarde gekost, bijna letterlijk vanwege de nattigheid en de modder, voor we in de buurt waren en toen was het nog om het gebouw heen lopen om de ingang te vinden. Daar zagen we ook een busje dat rechtstreeks van het station hierheen rijdt. Dat hebben we dus op de terugweg gebruikt. Dat ging wat sneller ook. ;-)

Wat is tie groo-oot!!!!!!!!!! Die bibliotheek dus.
Per etage een klein voetbalveld groot, overal en heel veel computers waar je alles kunt zoeken, maar ook je boeken, cd’s of dvd’s kunt inloggen om te lenen, zodat je niet aan een balie hoeft te wachten. Ik moest wel mijn bibliotheekkaart verlengen aan de balie, maar (met mijn stads (= kortings)pas) aan een betaalautomaat afwerken, 2 euro voor een heel jaar.

Van verdieping min – 1 dus, waar de jeugdafdeling zit, via etage 0, waar de enorme entrée is naar etage 0,5, de expositiehal en de tijdschriften.
Daar bezochten we de goede expositie over Stefan Zweig, de bekende Joods-Oostenrijkse schrijver (kijk eens op google of wikipedia als je hem niet kent) die in 1942 heel gedesillusioneerd en depressief samen met zijn vrouw Lotti zelfmoord pleegde. Hoewel heel goed georganiseerd konden ze natuurlijk niet àlle boeken daar tentoonstellen, maar het moet wel het grootste deel van zijn titels zijn die daar ligt. Zijn stem, handschrift, vertalingen etc. hield ons een tijdlang zoet.
Op etage 1 zijn de multimedia, muziek, CD’s en DVD’s. Daar vond ik de viervoudige dvd die ik al zo lang zocht. Spacefiles. Dit is een viervoudige dvd, die ik dus in één week gezien moet hebben, want dan moet hij terug zijn. Gaat over een imaginaire reis dwars door de sterrenstelsels. Ik hoop dat het dezelfde film is die ik jaren geleden in het Omniversum in Den Haag heb gezien. Maar dat merken we wel. De goede vriend zocht naar een dvd waarvan we eigenlijk al wisten dat die niet bestond: Kaas, naar het boek van Willem Elsschot.
Op de 2e etage is het Reve-Museum gevestigd En daar zijn ook overwegend romans te vinden.
De 3e tot en met de 5e hebben we maar even overgeslagen en de roltrappen genomen naar de 6e etage . Ik wilde (met mijn hoogtevrees) toch even naar beneden kunnen kijken, maar daar is geen kans voor. Wel konden we voor de ramen ver over de stad heen kijken, toch leuk om te doen. Die 6e is de afdeling Filosofie en Maatschappij. Eindeloze rijen boeken waar je ook kijkt. Maar inmiddels had ik hoge nood, dus van echt intensief kijken kwam niet zoveel ;-) Aan het einde van de zaal zagen we een meisje aan een balie zitten, dus even gevraagd. Die afdeling heet dan ‘het Homodok’ en gaat dus vrijwel helemaal over alles wat met homofilie te maken heeft. Maar ik mocht wel wat vragen en vroeg dus waar het toilet was. En ze lachte en gaf ons een sleutel van het invalidentoilet, dat weer hélemaal aan de andere kant van de zaal, voorbij het ‘Seniorenplein’ De afdeling waar denk ik, wel alles te lezen viel wat over ouderdom geschreven is, inclusief het sterven en raad voor nabestaanden.
Maar het toilet was groot, schoon en netjes. Dus opgelucht bracht ik de sleutel terug. En mijn goede vriend was toen net zo moe als ik. Dus hebben we (die vonden we toen en daar) de lift naar beneden genomen. Waar op etage 1b vriendelijke computerstem vertelde dat daar de ‘entréé ‘ was.
O ja, op etage 7 vind je nog het theater en het restaurant. Van La Place, het V@D restaurant. Ook de terrassen (boeh, koud nu ja) liggen daar. En zowaar toiletten.

Alles bijeen: het is prachtig, heel groot en heel veel. Maar niet echt toegankelijk voor invaliden, vind ik. Er zijn wel liften, maar omdat de ruimtes te groot zijn voor maar één lift per verdieping (nou ja, twee naast elkaar) is het voor mensen met een handicap toch zwaar. Bovendien zijn er tussen de verdiepingen ook zalen, die met trapjes bereikt moeten worden.
Naar mijn eigen bevinding, maar ik kan me vergissen natuurlijk, was er in het hele gebouw maar één invalidentoilet,op de 6e etage dus, waarvan je de sleutel helemaal aan de andere kant van de zaal moet ophalen en weer terugbrengen. Staat niet aangegeven trouwens.
Op de 7e etage bevinden zich DE toiletten.
De volgende keer ga ik de 4e en 5e etage wel verkennen.

Buiten was het wachten op het opstapbusje dat ons rechtstreeks naar het station bracht. Daar hebben we, met een krantenbon, nog een gratis luister-cd bij de AKO gehaald; we hebben nog even koffie gedronken voor we afscheid namen. En toen ben ik naar de metro gelopen om na twee haltes uit te stappen en de laatste moeizame stappen naar huis genomen heb.
En nu is moe moe en wil ermee stoppen.