Dit kleine leven van mij.

Op tv is bij SBS 6 een hele docu over de Oostenrijker Joseph Fritzl aan de gang. Een verbijsterend verhaal over een man die weigert de verantwoordelijkheid voor zijn daden te nemen. Hoe is het mogelijk dat een man zo’n leven leidt… ik kan het verhaal niet eens vertellen, zo gruwelijk is het.



Wat is er de laatste dagen zoal gebeurd? Niet veel. Ik ben twee keer naar het ziekenhuis geweest en zie dat mijn buurman langzaamaan het geduld met zijn zieke lichaam verliest. Hij denkt dat hij verder niet zal genezen, dat zijn benen verlamd zullen blijven. Maar er is weer een flinke stap vooruit gezet: hij heeft vandaag voor het eerst gewoon mogen eten. Vla, yoghurt, brood… Hij denkt na over zijn toekomst, verpleeghuis dus. En is boos. Doet boos tegen mij ook.

Ik zie zijn toekomst niet zo hopeloos. Ik denk dat bij revalidatie nog wel kracht gevonden kan worden voor zijn benen en de rest van het lichaam.

Maar voor nu is er bij hem even geen ruimte voor optimisme, terwijl anderen dat wèl zien.



Ik heb een paar oude vrienden na lange tijd teruggevonden. Dat doet goed.

Meer dan tien jaar geleden heb ik een reis naar Israel gemaakt. En was ik in Yad Vashem, het Herdenkingscentrum zeg maar. Daar heb ik een rabbi leren kennen, die me door een moeilijk moment begeleid heeft en zo af en toe hebben we nog een kort contact. Wat ik bijzonder op prijs stel. En een andere oude vriend is een priester, waar ik net zo lang geleden veel mee heb samengewerkt. Ik was zijn adres kwijt en vond het terug in de opruimwoede van de laatste dagen. Dus ook dat contact is weer hersteld.

Tja, soms verlies je mensen per ongeluk uit het zicht en soms wordt dat weer goed gemaakt. Andere keren gaat het contact kapot met mensen, door wat voor reden dan ook. Als dat weer goed komt is er nog meer reden om er blij mee te zijn. En soms verdwijnen mensen uit je leven, gewild of ongewild. Daar helpt dan geen lieve computer meer aan.



Gisteren lekker even in het zonnetje gelopen. Ongelooflijk, dat die nog bestaat. Ook vanmiddag was het grijs, maar op een ogenblik, dat de bewolking dunner werd scheen daar zomaar even de zon doorheen. Magertjes, ik kon er gewoon in kijken…..maar toch. Het is zo’n zeldzaamheid tegenwoordig, dat je hele humeur en je inwendige chemische huishouding meteen reageren als de zon even schijnt.

Gisteren ben ik richting Dappermarkt gegaan. Maar ter hoogte van mijn Turkse super werd de verleiding te groot om niet naar binnen te gaan. Grote pruimen, grote Spaanse mandarijnen, die heerlijke kleine tomaatjes waar ze daar een patent op lijken te hebben, basilicum en mint…. Hun heerlijke honing met een stuk raat erin, meloenjam….en niet te vergeten de magere fêta… Toen, in dezelfde winkel, bij de slager vlees ingeslagen.. En thuis dus lamslappen gebraden en in de diepvries gedaan, de biefstuk apart verpakt en eveneens in de diepvries… en lamsbeentjes voor de soep die morgen weer gemaakt gaat worden. Alles daarvoor is in huis. Even langs de drogisterijen en toen maar weer naar huis want er moest ‘dus’ een en ander gedaan worden. Op weg naar huis ontdekte ik een nieuw Russisch winkeltje…. En kon ook daar de verleiding niet weerstaan om naar binnen te gaan en wat lekkere dingen te kopen. Superdunne vermicelli bij voorbeeld. Bijzondere koekjes, zoete ringetjes.

Versuikerd fruit. Dat laatste om weg te geven, want een diabeet kan beter niet snoepen.



Neeflief heeft een nieuwe voeding in de computer gezet, in de hoop het lawaai, dat boven de muziek ( classic fm) uitklinkt, te smoren. Het heeft wel geholpen neef, hij (het machien dus) snurkt nu maar af en toe. Momenteel ruist hij weer welwillend. ;-)

En zo zijn de afgelopen dagen in dit kleine leven weer voorbijgegaan.

Niets om te melden dus. En dat bijna anderhalve bladzij lang. ;-)))))

Het ergerlijke gebeurde daarna. Ik kon de plek niet terugvinden waarvandaan ik dit blogje kon 'plaatsen'. Het heeft me uren en uren gekost.. maar zoals gewoonlijk:
de aanhouder wint. En dat is een heel plezierig gevoel, achteraf dus...