Drie dingen die je niet in het openbaar moet doen.

Er zijn (minstens) drie dingen die in het openbaar niet getolereerd worden. Of heel dom zijn om te doen.
Dat is: in je neus peuteren, winden laten en via je gsm èn in een volle tram je pincode geven…

Vandaag dreef onrust me de deur uit. Anderen zullen dat ook weleens hebben maar een vreemd gevoel van onbenoembare angst en onrust had me al te pakken bij het wakker worden. Achteraf kan ik zeggen dat ik heel gevoelig ben voor weersveranderingen, of luchtdrukveranderingen en ja, het weer is al omgeslagen en de luchtdruk loopt momenteel hard terug. En buiten is het vertrouwde grijs weer de hoofdkleur. En is het buiten behoorlijk benauwd. De komende tijd zal het weer vertrouwd grijze weer en minder plezierige temperaturen aanhouden. Van mij mag het wel een paar dagen flink regenen. Mijn tuintje heeft het nodig, sproeien of met de gieter rondgaan is niet meer genoeg. Maar het moet dan wèl ’s nachts regenen hoor, en overdag moet die heerlijke lentezon blijven. Hoewel, de hoge luchtvochtigheid die we dan weer krijgen is ook niet zo lekker hè…

Maar goed, die onrust maakte wel dat ik zo vroeg mogelijk de tram nam naar de binnenstad en mijn middag doorgebracht heb in de Bijenkorf. En in die tram kwam ik naast een jongeman te zitten. Die ijverig in zijn neus zat te peuteren en een paar keer een flinke wind liet. ;-) Pas bij het uitstappen merkte ik dat hij, eh… niet helemaal bij was. Ik kreeg een verhandeling over de kermis, die weer op de Dam is opgebouwd. En dus op een manier dat ik hem meteen zijn wangedrag kon vergeven. Gelukkig, want bij die onrust ook nog die boosheid vast te houden was niet goed voor dit lijf.
Schuin tegenover me zaten twee leuke meisjes, die de grootste schik hadden. Tot het mobieltje van één van hen overging. En laat ze nou midden in die tram de persoon aan de andere kant een standje geven. Die had haar pinkaart geleend, en ze had haar het nummer gegeven. Maar die persoon had drie keer het verkeerde pinnummer ingetikt, en de kaart was ‘opgegeten’, ingeslikt… En het meisje was heel boos uiteraard. En nadat ze de andere persoon niet zó vriendelijk verteld had wat ze nu moest doen noemde ze, in de volle tram, het juiste nummer van haar kaart. En dat ze bij de bank niet haar eigen naam, maar de naam moest noemen van dat meisje met die gsm, en die naam noemde ze dus ook luid… Want dat doen sommige mensen als ze iets met nadruk willen zeggen. Dan roepen ze dat om, bij wijze van spreken.
Dom ja… want als ze zo weinig subtiel met dit soort zaken omgaat brengt ze zichzelf wel in moeilijkheden. Want dan zal het niet bij dit ene geval blijven.
Maar zeg er maar eens iets van. Dat wordt je door de dames vast niet in dank afgenomen.

Bij de Bijenkorf bleek de onrust niet verdwenen. Ik ben op die enorme afdeling muziek en literatuur blijven hangen. Kocht drie dvd’s voor 25 euro en een paar boeken die afgeprijsd waren. En ik was zo lang niet in de Bijenkorf geweest dat ik liep te zoeken naar het literair café, dat er altijd was op deze verdieping. Bij navraag bleek dat dus verdwenen te zijn en toen ik een verdieping hoger rondkeek bleek het café te zijn opgegaan in een hele horecaverdieping. Op z’n Amerikaans, enorm veel tafeltjes en zelf moest je met een dienblad overal langs om op te halen wat je wilde hebben en aan het eind van die lange lijn af te rekenen bij de kassa. Ik had echter zo’n pijn aan mijn been dat ik allang blij was te kunnen zitten.
En even de aankopen te bekijken. Gelukkig niet teveel uitgegeven, dat is al een opluchting. ‘Piep’, het boekje van Midas Dekkers, dat ik nog niet had. En omdat ik het vorige exemplaar had weggegeven heb ik maar weer ‘Wonderland’ gekocht, maar nu voor mijzelf. Een overzicht van meer dan 100 oude kinderboeken. Alleen al de titelpagina’s brengen een wereld boven die ik vaak al meer dan zestig jaar geleden niet meer gezien en gelezen had. Vreemd blijft dat bij die titelpagina’s en voorkanten van boeken het hele boek weer levend voor me wordt. Zoals je dat soms bij muziek hebt… de eerste noten brengen het hele stuk terug in je herinnering.
Drie dvd’s voor 25 euro is te doen. Niet soms? Ik had wat geld gekregen met de opdracht nu eens iets voor mezelf te doen… En dit kan ik laten zien. Onder andere een van de serie Friends, die ik erg leuk vond. En een dubbel-dvd van de serie A touch of Frost. Om de drie compleet te maken heb ik een dvd gekocht die ik zelf niet zal bekijken: Auschwitz, the nazis and the ‘final solution’…..maar ik moest hem wel hèbben.

De tram terug stond al klaar om me thuis te brengen. En thuis had ik, ondanks de vermoeidheid, weer genoeg inspiratie om te waarschuwen om minstens drie dingen… enzovoort ;-)