Bijzonder weinig dit keer

Nou ben ik toch wel benieuwd of er meer mensen zijn die met dit weer amper de ene voet voor de andere kunnen krijgen. Of zal het ook aan mijn lijf liggen dat mijn benen looiig zijn. Loodzwaar dus. Gisteren heb ik wel weer teveel gesjouwd met boodschappen, maar om daar na 24 uur nog last van te hebben is toch niet gewoon? Het is buiten niet te warm, wel een heel hoge luchtvochtigheid, dus behoorlijk benauwd.
Eigenlijk schrijf ik dit omdat ik denk dat anderen er ook last van hebben en het zullen herkennen. Misschien hetzelfde voelen vandaag.

Vanmiddag van narigheid maar gaan slapen, ik was toch tot niets in staat. Tot Buurman belde. Buurman heeft een nieuw hondje, hij kan niet zònder leven. Een lief oud hondje met een al grijze snuit, een Jack Russel terriër. Net zo stevig als zijn vorige hondje Teddy, een grote teckel, was. Buurman is niet meer eenzaam gelukkig en ze zullen best snel aan elkaar wennen.
Mijn poes Pika was vanmiddag ook maar op het bed gaan slapen, maar een beetje hoger dan ik. En die ligt er nog steeds te snurken. Ze is ook op leeftijd en heeft denk ik ook last van de benauwdheid. Alsof je tegen de lucht kunt aanleunen…

Ik zag dat het de 22ste ook zo benauwd was, dus niet iets van vandaag.

Betty heeft nu ook email en google en Word. En we emailen genoeg om haar in mijn groepje op te nemen. Leuk, dat ze net als ik, en velen van ons, ook op oudere leeftijd met de computer (laptop) heeft leren omgaan.

Verder voel ik me niet lekker genoeg om veel te schrijven. De komende dagen zullen druk worden want volgende week ben ik weer een jaartje ouder. Mijn buurman in het revalidatiecentrum dus ook, want we schelen wel twee jaar, maar we hebben de afgelopen jaren die overgang naar een nieuw jaar altijd samen en met de familie gevierd. Dit jaar dus voor het eerst niet. En op onze leeftijd kan elk jaar het laatste zijn… Nouja, laten we maar hopen dat hij er, en met de hele familie erbij, het volgend jaar weer bij kan zijn.