Opgesloten door de zon.

Hoewel ik niets liever dan naar buiten wil zit ik, zoals zovelen van ons, opgesloten door de zon. 30 graden, in de binnenstad waarschijnlijk meer… zelfmoord voor ouderen om nu de zon in te gaan. Mijn tuintje lijkt er onder te gedijen, al wijst de temperatuurmeter in de schaduw ruim 30 graden aan maar wij ouderen zouden er beter aan doen binnen te blijven. Er drijven wel wolken over, maar die brengen geen verkoeling.
Genoeg over het weer, in de grijze maanden hebben we gesnakt naar zonlicht.

Dinsdag was de rustdag. Die heb ik grotendeels slapend doorgebracht. Dus zo langzamerhand ben ik wel uitgerust. Wat is dat een luxe hè, als je zomaar in de kamer, radio zachtjes aan, op je bed kunt neervallen en inslapen.

Maar gisteren was weer actiedag. Nadat ik de ochtend verrommeld had ben ik vroeg in de middag op de tram naar mijn (heel bijzondere) huisarts gegaan. Voor een eerste controle nadat ik door de cardioloog ‘op straat was gezet’.
Natuurlijk heb ik mijn klacht over die cardioloog wel op de bus gedaan (nee nog niets gehoord), en een afspraak gemaakt in een ander ziekenhuis voor een second opinion).

De huisarts kon me eindelijk geruststellen. Inmiddels was – eindelijk – de brief met de diagnose van de cardioloog binnengekomen. Blijkt dat hij me alleen maar ‘op stang heeft gejaagd.’ Wat heeft die man toch tegen me?
Mijn rechterhartkamer (waar het hartinfarct zou hebben plaatsgevonden, werkt weer goed en rustig. En de hartspierverdikking blijkt mee te vallen.
Ik had dan ook nog steeds geen last van benauwdheid nee, alleen mijn conditie gaat achteruit. Maar dat màg als je 74 jaar bent.
Ook het beluisteren van mijn hart door de huisarts leverde geen bijzonderheden op.
Ergens ben je natuurlijk mateloos opgelucht. Ik had, van binnen, al een beetje afscheid genomen van alles en iedereen… Dat was dus nog niet nodig.
Ook bij de suikertante (de diabetesverpleegkundige) bleek alles helemaal in orde te zijn. Ik kan dus nog een poosje mee, als alles gaat zoals verwacht.
Tamiflu? Ik had het erover met mijn huisarts. Maar mijn generatie en iedereen boven de 60 jaar, hebben twee grote pandemieën meegemaakt. De Aziatische griep in 1957 en de Hongkonggriep in 1968 en hebben daardoor genoeg antilichamen aangemaakt. Zie ook http://www.nos.nl/nosjournaal/artikelen/2009/4/28/270409_grieppandemieen.html Bovendien krijgen we de griepprik. Om nòg meer antilichamen op te bouwen is onnodig en bovendien is er nog niet genoeg tamiflu. Dus, uitgebreid vertellend deelde ze me mee, dat ik dat niet zou krijgen en ook niet nodig zou hebben.
Bovendien, weet ik uit de publicaties, kan het vervelende bijwerkingen hebben en juist wij ouderen (en kinderen dus) kunnen die bijwerkingen goed missen.

Opgewekt verliet ik dus de dokterspraktijk……
Maar nu ik toch in Oost was kon ik best gelijk (ondanks de warmte van gisteren, maar die was koeltjes vergeleken met vandaag) gezellig boodschapjes doen in de Eerste Oosterparkstraat. De Turkse bakker daar had nog dat heerlijke platte volkorenbrood en het (normale) meergranenbrood dat bij hun zo heerlijk is. En verderop, bij een andere Turkse winkel, weer dat heerlijke fruit… .De buurman in het revalidatiecentrum wilde graag 4711 eau de colognedoekjes, en omdat ik toch ook voor mezelf naar de Etos moest ook die maar gekocht. Met allemaal kleine zwakke plastic tasjes (had ik eens een keer geen rugzak bij me, zucht) terug naar de tram. Maar toch even bij Blokker een grote stevige boodschappentas meegenomen.
Warm en moe op huis aan toen. Wat heb ik genoten van de mensen om me heen. Het was druk in Oost. Veel mensen uit warmere landen hadden blijkbaar een goed thuisgevoel van dit weer.
In de winkelstraat hadden de mensen geen haast.
Twee jonge Surinaamse vrouwen liepen voor me, schuddend met hun dikke achterwerken. Waar komt dàt toch vandaan????
Een ouder Moslimechtpaar in de kleren van hun Berberse thuisland, schuifelde voorbij. En een heel oud Surinaams echtpaar, dat zó overgezet kon zijn uit de na-koloniale tijd, stak gearmd en voorzichtig over. Hij in een wit tropenpak met strohoed en zonnebril, zij in een lange witte jurk met een mooie zomerhoed met strik. Ik vermoed dat ze zich mooi gemaakt hadden voor een wandeling in dit tropenzonnetje. Een knappe zwarte jongeman liep genietend over straat met een ouderwetse vogelkooi met een klein vogeltje er in. Een tropisch zangvogeltje?

Thuisgekomen was ik niet tot veel meer in staat dan de boodschapjes uitpakken en opbergen. En heb mijn avondmaal gedaan met dat heerlijke Turkse brood en veel fruit.

En vandaag dus uitgebreid de tijd genomen om mijn verhaal te doen.
Maar eigenlijk wil ik eruit. Naar buiten……… Inmiddels zijn de wolken verdwenen en is de lucht weer helemaal lichtblauw.

Hoe het met muisje afgelopen is? Ach, ik geloof wel goed. Af en toe zit hij op de bovenste buis, oortjes en snor gestrekt en net als zijn staartje naar beneden gericht. Poes heeft nog steeds niets in de gaten gehad.
Ja, de valletjes zijn gehaald, de kaas is in huis….. maar dàn…. Ik kan het niet. Als er een man in huis komt zal ik het hem vragen die valletjes gebruiksklaar te maken en op bepaalde plekken te zetten. Als ik ‘hem’ er dan bij kan halen als de val dichtklapt. ;-(((((( Brrr.