Nog steeds af en toe storm en buien…..

Vandaag dus Bettydag. Er komen nog een beperkt aantal Bettydagen, want Den Haag heeft weer een maatregel uitgedacht waardoor Betty wel gedwongen wordt op te houden met werken. En niet alleen Betty. Er zijn nou eenmaal huishoudelijk werkenden die zelfstandig, als alfahulpen willen werken maar om wat voor reden dan ook niet in dienst van een instantie of via maatschappelijk werk willen werken. Bijv. omdat ze geen pensioenopbouw willen hebben, omdat dan de inkomsten en de belasting op het inkomen dat ze hebben zo hoog wordt dat het werk niets meer opbrengt dat de moeite van dat werk waard is. Ik weet van iemand, die beslist niet zwart werkt , keurig haar belasting betaalt, zowel over het weduwepensioentje dat ze heeft als over het werk dat ze doet…. En dan na 1 januari 2010 omgerekend nog maar 6 euro per dagdeel verdient. Daar ga je niet hard voor werken nee….
Dus Betty en ik moeten eind van het jaar ook afscheid nemen. En dan krijg ik een hulpe in dienst van Maatschappelijk Werk.
Goed, vandaag dus. Weer grote discussies waar we allebei van genieten.
Waar we het nooit eens worden maar nooit boze woorden gebruiken. En in alle vriendschap toegeven dat we ieder onze eigen opvattingen hebben over de meeste dingen. Dat kan toch. We willen vrije meningsuiting, dus uiten we die. En daar hoef je geen spanningen over te hebben. Het is zelfs plezierig elkaars’ mening te meten.

Toen Betty weg was zag ik dat ik aan het laatste blikje kattenvoer toe was. Er moesten dus echt boodschappen gehaald worden.
Ondanks regen en storm en duisternis… ben ik dus, het leek wel het holst van de nacht, boodschappen gaan doen.

Dus ben ik in het holst van de nacht ;-) maar even boodschappen gaan doen. Ben gaan lopen naar de Jodebreestraat via de Weesperstraat. Mijn toen nog lege karretje vloog op schouderhoogte met me mee. En ikzelf moest me aan de brugleuningen vasthouden om niet in het water terecht te komen. Nee, eng was het niet. Spannend wel. Nauurlijk heb ik het wel gered.
Op de terugweg wilde ik het wel veiliger doen en had ik door het metro- station willen gaan, maar wist niet meer waar de lift was. Stom ja, ik was er al lang voorbij en besloot toen toch maar de tram te nemen. Een volijverige conducteur sloot de deuren terwijl ik probeerde mijn toen loodzware karretje naar binnen te trekken. Mijn hand zat nog net niet klem toen hij de deur van schrik weer opende, maar mijn karretje zat toen klem tussen stoep en drempel. Paniekerig ja. Natuurlijk. Gelukkig was er een aardige heer, die met zijn auto stond te wachten in de file voor het stoplicht. Hij stapte uit, jawel, heren bestaan nog ;-) , en tilde mijn karretje de tram in, waar een berouwvolle conducteur me uiterst vriendelijk bejegende. En voor mij op het knopje drukte voor de volgende halte '-). Ze kennen me blijkbaar een beetje daar.
Inmiddels was het droog en was de storm wat gaan liggen zodat ik veilig thuiskwam.
Oja, op de hoek van de Jodebreestraat hoorde ik opeens geschreeuw en zag een agente door het rode licht van de oversteekplaats rennen. 'Foei', zei ik tegen de jonge agent die achterbleef, 'Dat mag niet hoor, als het licht rood is moet ook een agent wachten'. 'Ach mevrouw', zei het jonge blozende agentje: 'als ik u het hele verhaal moet vertellen'... Ik bleef afwachtend en vriendelijk glimlachend staan... 'Ze zit een illigaal achterna. Die mag hier niet zijn en dat weet-ie daarom istie nou op de vlucht en moet zij er achteraan. Een Egyptenaar. Die moet terug naar huis.'
'En', vroeg ik: 'is het een boef of is het een goed mens?' Hij keek me stomverbaasd aan, grote ronde ogen in dat jongenssmoeltje. Als het niet om zo'n ernstige zaak was gegaan was ik in lachen uitgebarsten, maar ik wilde een antwoord en kreeg precies het antwoord dat ik verwachtte. 'Eh, dat weet ik niet. Maar hij mag hier niet zijn'. 'En daarom wordt die man door jullie opgejaagd? Hij wist zich even geen houding te geven, had ik de indruk. En ik ging dus nog even door. 'Vinden jullie dat nou leuk werk om te doen?' Want ze hadden er duidelijk plezier in. Op dat moment was de vrouwelijke agent onverrichterzake teruggekeerd... en kwam erbij staan. Ze keken elkaar aan, de vrouw trok een beetje een pruillip... Het bleef even stil. Ik merkte dat ik raak geschoten had. 'Nou nee, maar iémand moet dat toch doen?'
Ik zei niets meer, maar trok een gezicht van :Ója joh? Is dat zo? Wenste het stel een goede avond want het licht stond op groen en ik kon toen zelf oversteken met mijn rugzak, mijn karretje en mijn linnen boodschappentas..... En voelde ogen in mijn rug ;-) .
Hadden ze me nou moeten bekeuren wegens belediging van agenten in functie???