Wat een hondenweer weer.

Zelfs mijn kat wil niet naar buiten. En neemt nu het grootste deel van de bureaustoel in beslag, ik mag nèt op het uiterste randje zitten. Já-áá, maar wie is hier de bazin, poes? Schuif es op, ik wil er ook bij..
Zóóó, dat is beter. Poes deraf en ik derop. Nu zit ik tenminste op mijn eigen stoel.

Gisteren ben ik met mijn dochter, ook door de stromende regen, uitgeweest.
Naar het concertgebouw, waar het Ned. Kamerorkest en het Lets Radio Kamerkoor o.l.v. mijn favoriete dirigent Yakov Kreizberg, een prachtig concert ten gehore gaven. Ik had nog nooit van de componist Valentin Silvestrov gehoord. (in het programma met een y, ik heb naar hem gezocht op internet, en daar stond het met een i. Maar het was een prachtig zangstuk, ongelooflijk mooi. Waarbij de zangers verdeeld stonden over het gehele podium, hoog en laag. Daardoor klonk het ook als een betoverend mooi geheel, door de gehele ruimte.
Daarna van Haydn de Symphonie nr. 44 in e, het z.g. Trauer.. En na de pauze Mozart's requiem. Een schitterende uitvoering, een minutenlang applaus. Het is ook veel mooier als je het in ’s lands mooiste concertzaal beluistert met zó’n goeie dirigent.
Het was ook het requiem dat gespeeld en gezongen werd bij de begrafenis van Prins Claus.
Twee delen daaruit heb ik zoals altijd een brok in mijn keel beluisterd. Het Confutatis en het Lacrimosa. Dat heb ik altijd al het mooiste gevonden. Beluister die muziek nog maar een keer als je de kans hebt.

Vóór het concert hebben we een patatje mèt gegeten in Jaaps' koffiehuis, een chauffeurscafé, waar ik ooit eerder over schreef en waar ik 60 jaar geleden met mijn vader wel kwam koffiedrinken na een lange wandeling, maar toen was het niet zo klein als nu, vreemd is dat. ’Dat klopt’, zei de uitbater,’ het was in die tijd zeker dubbel zo groot, het bestond toen al. Maar dat is de koelruimte aan die kant geworden’. Hij wees naar de zijkant.
De man was helemaal ontroerd van mijn verhaal.
Na het concert in de stromende regen weer naar huis gegaan, na nog even in het Weens Café van het Concertgebouw bij een kopje thee te hebben nagenoten.
De Engelsen hebben een mooi woord voor dat weer…’It ’s raining cats and dogs’, zeggen zij. In Australië regent het, las ik ergens, weleens kikkers.

Vandaag dus weer eens naar het ziekenhuis geweest. Het weer was niet veranderd, dus op de terugweg ben ik niet gaan wandelen nee.
Wel halverwege uitgestapt om bij Appie de boodschapjes mee te nemen.

En thuis was ik zo moe, dat ik na het eten in slaap gevallen ben en pas over tienen weer wakker werd.
Zie je morgen wel weer, hoop ik….