Nu alléén het vuil uit de straten nog weg.

Zo langzamerhand wordt het weer tijd om te gaan bijhouden wat er in mijn leventje zoal voorvalt. Het is niet veel, vooral voor een buitenstaander niet. Maar ik doe het toch. Lekker puh.

Gisteren 10 mei……. Weer niets gewonnen in de Staatsloterij. Nog geen half eigen geldje…;-(

En vandaag dus 11 mei. Er zijn zoveel verjaardagen deze maand dat ik er een paar vergeten ben. Schande over mijn hoofd. De personen ben ik niet vergeten, maar een kaartje wel. Zouden deze maand de meeste mensen van mijn generatie gemaakt zijn na de zomervakanties? Misschien in de eerste killere nachten na de lange zomers?

Een vriend verzucht dat de gulden toch maar terug moet komen.
Afgezien van het feit dat die munteenheid op papier zoveel mooier is dan het papieren eurogeld zijn we nog steeds verknocht aan ons vroegere systeem. Ik ben inderdaad een beetje bang dat het zal gaan gebeuren.
Maar, zoals ik hem schreef:
‘Nee, ik hoop er niet op. Van mij mag de euro, ondanks alle negativiteit eromheen, wel blijven. Weet je dat Europa nog nóóit zó lang geen oorlog heeft gekend? Ik tel de oorlog in Midden-Europa, Bosnië en Servië dan even niet mee. Die zaten ook niet ‘in de Euro’. 'Europa' met zijn roteuro, kan zich, netzomin als de Staten van Amerika, geen oorlog meer veroorloven en dat vind ik veel belangrijker dan de gulden of andere grensgebonden munteenheden. Ook de VS heeft arme en rijke Staten, maar behalve de wetten houdt ook de munteenheid ze bij elkaar sinds de oprichting.’
Ik vergat erbij te schrijven – en dat doe ik dus nu maar – dat dit mijn lekenmening is. Ik ben geen econoom, geen politicus ook. Dat is gewoon de eigen, eigenwijze mening van iemand die nooit meer een oorlog wil meemaken.

De binnenstad is vies. Viezer dan vies, en ik ben dankbaar dat de warmte nog steeds niet heeft toegeslagen. Anders stonk het erger. Nu valt dat mee. En anders verspreidde het vuil misschien ziektes en kwam het ongedierte uit alle hoeken en gaten. Nu merken we dat nog niet. Maar vanmorgen las ik dat de staking van de gemeentereinigers in Amsterdam en Utrecht nog minstens een week langer gaat duren. De jongens ( en de paar meisjes in die branche) willen graag weer aan het werk. Ze weten hoe zwaar het werk hen direct zal overvallen als ze beginnen en hoe langer ze wachten hoe zwaarder het werk wordt. Maar toch kunnen ze niet toegeven. Minstens 1,5% willen ze hebben. Ik gun het ze…. Maar wat gaat het de stad kosten als dit langer duurt? Aan gezondheidsproblemen bij voorbeeld? Regeren is vooruitzien… maar dat kan men hier blijkbaar niet. Het is vergelijkbaar met het strooien de afgelopen winter. Een lange winter van sneeuw en ijs. Vooral verijsde sneeuw. In de straten, op de bruggen… Op de doorgaande wegen werd volop gestrooid. Hoewel mijn verstand zegt dat veel verkeer de sneeuw vanzelf doet verdwijnen. Op de fietspaden, de trottoirs en vooral de bruggen werd niet gestrooid. Dat heeft, meer dan ooit in de jaren daarvoor, gezorgd voor heel veel min of meer ernstige ongelukken, gebroken benen en heupen en erger. Dat heeft de gemeenschap heel veel meer gekost dan wanneer men bij het strooien aan voetgangers en fietsers had gedacht.
Zo ook hier en nu. Wat gaat het de gemeenschap niet allemaal kosten als de werkgevers voet bij stuk willen houden? Ik hoop dat iemand daarover vragen wil stellen. Want ik houd mijn hart vast voor de gevolgen.

De Giro d’Italia dan. Ik heb er zelf niet zoveel van gemerkt. Het zal, zoals ik lees, best heel veel hebben opgebracht. Ik heb wel de drukte gezien van mensen die naar de stad kwamen om het evenement bij te wonen. Rond vijf uur liep de stad een beetje leeg. Het was een paar dagen veel omrijden en omlopen, maar dat zijn we in deze stad wel gewend, er ligt altijd wel ergens een straat open, nietwaar. Het enige ergerlijke waren eigenlijk die helikopters die maar bleven rondcirkelen. Niet alleen de vaste verkeersheli, waar we aan gewend zijn. Maar ik hoorde dat er wel zeven reportershelikopters in de lucht hingen die dagen. En dat is erg, daar waren we niet op voorbereid... En zo vlak na de herdenkingsdagen was dat benauwend. Dat klonk oorlogsachtig. Dat was eng. Het bleef je steeds betrekken bij andere tijden.
Ik moest hoognodig nieuwe schoenen hebben. De oude zijn zo vier jaar oud en deugen eigenlijk alleen nog als pantoffels. Er zit geen greintje steun meer aan voor mijn arme voetjes. Maar Eccoschoenen zijn onverslijtbaar. Ik moest dus echt nú een besluit nemen en dat ook uitvoeren. Zo zit ik nou eenmaal in elkaar.
En ik ging dus, juist tijdens die Girovrijdag ;-), naar de Eccoshop. Dat was uitkienen hoe ik moest reizen. Verleden jaar zou ik zijn gaan wandelen, maar dat is verleden tijd. Nu moest ik eigenlijk de tram nemen, maar die reed niet in deze buurt, vanwege het fietscircus. Na veel gepieker dus de metro naar het Centraal Station en vandaar tram 2 genomen. En terug idem dito. Na in het C.S. nog wat boodschapjes meegenomen te hebben.

Zondag was het Moederdag. Ik heb het geluk een schat van een dochter te hebben. Die had me uitgenodigd zondag bij Moeders’ , i.c. het chinees restaurant in mijn buurt, te gaan eten. Dat is een restaurant waar ik me al jaren thuis voel, en getuige het aantal vaste klanten geldt dat ook voor anderen. Het was heel druk, vanwege Moederdag dus, ja. Moeder zelf, de restauranthoudsters liep zich de benen uit het lijf met haar twee hulpen, ze had rode blosjes op haar Chinese wangetjes ;-)) van de drukte. Maar was blij met onze komst. We hebben een Indonesische rijsttafel besteld. Maar dan met bami ;-) en dochterlief trakteerde.
Maar gelukkig zijn ook die dagen nu voorbij. En kunnen we in alle rust voortgaan. Nu nog alleen het vuil uit de straten weg. En die werkgevers een beetje verlichting in hun bovenkamers…