Over persmuskieten en aasvliegen.

Even mijn hart uitstorten over wat me zo hoog zit...

Het vliegtuigongeluk in Libië smeult nog na in mijn bloed en hersens.
Teveel vragen, teveel koude rillingen. Wat is er gebeurd waardoor dat hele vliegtuig inclusie alle passagiers en de inhoud in kleine stukken uiteen gereten is? Hoe kan het zijn dat er gezegd wordt dat er geen explosie was? Hoe moet de kleine Ruben verder nu zijn ouders en zijn broertje Enzo plotseling weg zijn? Zijn oom en tante zijn er nog om hem op te vangen en hopelijk van hem te houden en hem groot te brengen. Dit vreselijke ongeluk, dit hele gebeuren, dat toch totaal anders is geweest is, zo vlak na de herdenkingen, ook aangehaakt aan wat zovelen van mijn generatie in de voorbije oorlog meegemaakt hebben. Ouders, kinderen en familie zomaar verdwenen, van ons weggerukt. In een oogwenk voor altijd verdwenen, nooit meer thuisgekomen. Even was het om gek van te worden, een déja vu zelfs voor sommige mensen.
Toen het beeld na verloop van een paar dagen wat bezonken was, was er het meebeleven met wat anderen doormaakten. Bijna had ik geschreven: ‘gelukkig’. Maar onze empathische gevoelens voor al die families behoeft niet opgejut te worden door gevoelige verhalen en reportages. Beelden en gevoelens kwamen terug, gevoelens waarvan we gedacht hadden die eindelijk verwerkt te hebben, maar die kunnen deze keer uitgaan naar anderen, die er nú mee moeten worstelen en klaarkomen.
Ik wens alle nabestaanden van alle slachtoffers veel sterkte en hoop dat ze zoiets nooit meer behoeven mee te maken. En kleine Ruben? Moge hij alsnog een beetje gelukkige jeugd meemaken bij zijn oom en tante.
Zojuist zag ik hoe hij uit het Libische ziekenhuis via een ambulance naar het vliegtuig werd gebracht….. Ik denk dat in veel huiskamers gesist werd over de aanwezige pers…… Daar komt dus de term persmuskieten vandaan. Eigenlijk moet daar een erger woord voor bestaan. De Telegraaf spande weer eens de kroon in onzorgvuldig omgaan met gevoelens van anderen. Maar, hoorde ik gisteren bij, ik dacht Pauw en Witteman, alléén de Telegraaf zou zo mogen handelen …
En bovendien was het niet de bedoeling geweest, werd er gesteld, om het jongetje zelf te interviewen. Na vier dokters in het Libische ziekenhuis aan de telefoon gehad te hebben kreeg de verslaggeefster ineens het jongetje aan de telefoon, door toedoen van de arts die op dat moment bij hem was. Werd er gezegd…

Het begint, om toch een ander onderwerp bij de kop te vatten, nu warmer te worden en het vuil in de stad blijft zich maar uitbreiden. Zelf houd ik mijn vuilnis achter op mijn plaatsje, maar dat kan niet bij iedereen. Er staan foto’s in Het Parool die er niet om liegen, zo vol smerigheid de straten liggen. En ik ben heel benieuwd hoeveel vuilnis er in de grachten is verdwenen. Zonder plastic zak natuurlijk, want die blijft drijven…

Zojuist, bij het nieuws van 6 uur, gehoord dat de vuilnismannen morgen, zondagochtend dus, weer aan het werk gaan. Wat zullen ze hard moeten werken om de stad weer netjes en schoon te krijgen. Gelukkig dat het gebeurt voordat het warm wordt, anders was de ellende misschien niet te overzien geweest. Ongedierte, vliegen en maden en ziekten… Aasvliegen dus ook, want ik zag bij het vuilnis ook vleesafval.

Alleen vind ik het oneerlijk dat àlle ambtenaren van deze actie van de vuilnismannen profiteren. Zij, de mensen van de Reinigingsdiensten, hebben er hard voor gevochten en zullen er nog keihard voor moeten werken. Die ambtenaren van de Reinigingsdiensten hadden minstens een procent meer moeten krijgen dan alle andere ambtenaren. Ze doen het zwaarste werk, verdienen het minste. Dus is 1,5% loonsverhoging voor hen ook het laagst haalbare. En het bedrag, dat 1,5% verhoging voor de hogere ambtenaren betekent, het hoogst. Is dat eerlijk?