Berkenboschje

Een gedicht van mijn - nog steeds- favoriete dichteres Jacqueline E.van der Waals.
Ik raakte per ongeluk op die site. Een beetje bladeren om de onrust in het hart te sussen.
En kwam bij dit gedicht terecht.
De titel ' Het Berkenboschje' dekt in mijn eigen hart niet de inhoud die zij er aan weet te geven.
In mijn hart zit het beeld van ' het Berkenbosje' in Auschwitz , waar mijn moeder een minuut voor zij de gaskamer ingejaagd wordt, met een aantal vrouwen en kinderen bij de gaskamer staat te wachten op haar dood.
Daarom vind ik zoveel troost in dat gedicht:
Berkenboschje
Ik liep door het helder verlichte bosch,
De berkeblaadjes hingen los
Naar beneden aan slingrende takjes,
De beukjes staken hun takken rechtuit,
En over het hooge varenkruid
Viel zonlicht in helgele vlakjes

Ik liep met blij tevreden zin,
Mijn voeten verdwenen beneden in
En dwergenbosch van varen,
Hoogstammige varens en boschbes en mos,
Mijn voeten liepen door dat bosch,
Of 't reuzenvoeten waren.

En iedere kleine berkestam,
Steeg als een reine witte vlam,
Door 't fijne groen naar boven.
Geen feeënbosch is half zoo blij,
Een trotsche vreugd vervulde mij,
Die tijd noch leed kan doven.


Niet omdat een oude vrouw als ik nog een moeder zou moeten hebben, dat zou ziek zijn Maar omdat zij jonger bleef dan mijn dochter en minder dan de helft van mijn eigen jaren gehaald heeft. En omdat we de paar jaren die we samen gehad hebben op zo'n vreselijke manier geleefd moeten hebben. Altijd op de vlucht, altijd dapper moeten zijn, want je was verantwoordelijk voor een kindje....
Die vlucht eindigde in dat berkenbosje in Auschwitz-Birkenau voor de deuren van de gaskamer toen ze net 34 jaar was.
En dan herlees ik dat gedicht en lopen de tranen weer over mijn wangen. Ik durf het niet hardop te lezen, bang dat mijn stem zal breken....De niet te begrijpen tegenstelling maakt dat mijn geest elk woord streelt en leest en herleest... Al jaren lang, al was ik me voorheen weinig bewust van de impact die het had op het eeuwige verdriet van dat kleine kind dat diep in mij huilde om de moeder die ze eigenlijk nooit gekend heeft. Die Olga ook nooit heeft mogen zijn.



--------------------------------------------------------------------------------