Van herdenken en feesten...

Het zal wel aan mij liggen, dat ik zie wat ik verwacht te zien. Na het War Childconcert zat ik even te zappen en letterlijk elke zender had toen iets van geweld te tonen. Misschien zat ‘oorlog’ wel ergens op de voorgrond in mijn hoofd en zag ik het daarom overal. Wat me deed opschrikken en naar de computer gaan voor dit verhaal was een uitzending van de Amerikaanse poppenspeler Jeff Dunham. De man van o.a. ‘Achmed the dead terrorist’. Daar zag ik even snel een scene waarin één van die poppen moet leren met computers om te gaan en zijn ‘leraar’ leert hem te gamen…’Let ’s kill some people’ zei hij… en trrrrrr, klonken de mitrailleurs in de game en voor de lol werden zoveel mogelijk ‘mensen’ gedood. Even daarvoor zapte ik bij een film over Sparta, niet de voetbalclub maar het land. Waar de koningszoon moest worden opgevoed tot vechter zonder enig gevoel. Hij moest vechten met een joch van zijn eigen leeftijd en het bloed spetterde rond. Niet het bloed van de hoofdpersoon, die bleef ongedeerd natuurlijk, maar van zijn machteloze slachtoffer. En zo zag ik nog een paar zenders voorbijgaan. Dat maakte me helemaal verward. Want wat laten we onze jeugd zien?! Wat voor beeld van dagelijkse werkelijkheid geven we ze mee? Dat is voor jongens met hun kokende testosteron toch een volkomen foute beeldvorming van wat het leven zou zijn? Jongens, vooral laag of niet opgeleide jongens, kijken liever naar dit soort geweld, dan naar bijv. Karin Bloemen of zo (momenteel even op tv) Zij leren dat dit soort geweld, dat ze dagelijks gepresenteerd krijgen, het ‘gewone’ leven weergeeft, een leven waaraan ze zich willen spiegelen, want hun hormonen zijn de baas. En vaak krijgen deze jongens thuis niet genoeg tegenspel om te leren ànders in het leven te willen staan. En dat het leven anders is! Zo maken we kleine en later grote criminelen, door ze te leren dat geweld en criminaliteit en totale liefdeloosheid en gebrek aan respect je leven succesvol zullen maken.
Wie draait de sleutel om voor deze kijk op het leven??? Wanneer maken we een begin met een ander soort ‘scoren’ op de televisie en in films?

Afgelopen woensdag ben ik met dochterlief naar Nieuwegein geweest, mijn dierbare oude vriendin An was een paar dagen geleden met hartklachten opgenomen in het ziekenhuis en was net van de hartbewaking naar een gewone ziekenkamer overgebracht. We zijn al ruim 30 jaar bevriend en ze is al 80 jaar geweest dus elk bezoek kon het laatste zijnl Mijn dochter was meteen bereid mee te gaan, want alléén wordt het toch wel heel zwaar. Ik moet zeggen dat ze me tot grote steun was maar toch was het te vermoeiend en heb ik een paar dagen nodig gehad om weer bij te komen. De geest is gewillig….. maar het lichaam gaat dit jaar hopelijk de 75 jaar halen…. ;-)))

Natuurlijk speelt de tijd van het jaar een stevig woordje mee bij het je niet echt senang voelen. De herdenkingen en het verleden hebben onze generatie weer in de greep en we willen de erfenis zo graag doorgeven aan de volgende generatie. Met als gevolg dat we zelf al weken met dat verleden geconfronteerd worden. En dat doet ons (of mij) niet echt goed.
Nog een kleine 1,5 week, dan houdt het weer voor een poosje op. En mag het leven weer wat luchtiger opgenomen worden. Gedenken doen degenen die het bedoelde verleden aan den lijve hebben ondervonden, immers het hele jaar…
We worden zelfs te oud voor Koninginnedag, dacht ik gisteren nog. Gisteren wilde ik ‘gewoon’ een boodschapje doen bij Appie, die open was gebleven. Maar ik had geen rekening gehouden met het lawaai en de vuilnis. In de straat bij Albert Hein was ook vrijmarkt… ook geen rekening mee gehouden. En het LAWAAI!!!!! Wat is de stad ontzettend lawaaiig op deze dag. Kijk, dat alles oranje is en oranje weerschijnt is tot daar aan toe, ik ben geen felle Oranjeklant, maar tegen de kleur heb ik geen bezwaar. Alleen, alles en iedereen was oranje. Van malle hoge hoeden tot papieren kragen en wéét ik wat allemaal…. En het lag letterlijk ook overal op straat.
Het lawaai was overweldigend, niet van gewone muziek al hoorde je hier en daar een pingeltje van een gitaar of een piepje van een viooltje… Maar de enorme geluidsboxen produceerden door de hele stad een gedaver waar de oudere mensen, toch een niet onbelangrijk deel van de inwoners, geen raad mee wisten… zelf zat ik op het laatst ook met mijn handen voor mijn oren. De Hogeschool voor de Business hier vlakbij gaf ook zo’n feest. Gelegen tussen twee verpleeghuizen en een huis voor oudere bewoners had daar eigenlijk geen toestemming voor gegeven moeten worden. Men mag, zelfs op zulke dagen, best rekening houden met zieke en oude mensen. Het feest was dan ook vóór tien uur afgelopen. En uit de grond van mijn hart zei ik: GELUKKIG MAAR.
Met een miljoen mensen in de stad, natuurlijk voor het grootste deel jonge bezoekers, leek het alsof Amsterdam alléén maar uit jonge mensen bestond. Mijn grote bewondering gaat uit naar al die mensen die het toch maar weer allemaal in goede banen hebben weten te leiden. Ondanks dat na het trekken aan de noodrem in één van de treinen het hele treinverkeer in het honderd liep. Met name omdat de jonge mensen na het stoppen van die trein maar gingen lopen naar het station… over de rails natuurlijk.
Van de staking van de schoonmakers heeft onze stad gelukkig niet al te veel narigheid gehad. Ooit maakte ik mee dat ik op de Nieuwerzijds Voorburgwal letterlijk tussen en door een halve meter vuil moest waden. Dat was eens maar nooit weer die richting op met Koninginnedag… Maar omdat de jongens en meisjes hun zeer gewaardeerde werk direct na de feesten toch ter hand namen bleef de schade beperkt.
Over schoonmakers gesproken. Ik vertelde de schoonmakers van ons gebouw dat ik hun werk heel waardevol vond en blij was met hun werk. ‘Vertel dat onze baas alsjeblieft maar’, zei één van de mannen. Wat ik best wilde doen. Dus belde ik het nummer dat de man me gegeven had. En natuurlijk was de man er niet die ik wilde spreken. Maar wel een collega. Als ik de telefoniste even wilde vertellen wat ik die meneer te vertellen had????? Nee dus, dat wilde ik niet. Ik wilde het aan die meneer vertellen. Maar de telefoniste wilde zelf de boodschap overbrengen en hield aan. Ja, dat schoot niet op hè… dus ik zou wel terugbellen als die andere meneer er was. Die was er de volgende dag. Dus ik belde de volgende dag en kreeg, jawel, de telefoniste, die precies wilde weten wat ik die meneer te vertellen had. Dan zou zij de boodschap…….. Ik heb het maar opgegeven. Bazen willen niet horen dat het werk van hun personeel gewaardeerd wordt. Misschien kost dat geld. Het geld waarvoor de schoonmakers momenteel in staking zijn dus.
Foei Erica, niet verder gaan… als ze dat geld, die 1,5% dus, inderdaad erbij krijgen gaan wij weer meer servicegeld betalen….
Laat ik er maar mee ophouden dus……..