Dromen en herinneringen.

Voor ik het kwijt ben wilde ik een droom van vannacht vertellen.
De nacht van 24 op 25 april 2010 dus. Begrijpen doe ik hem niet, maar het verhaal is al vreemd genoeg...

Ik droomde zó levendig dat ik het even wil opschrijven. Ik was in China, waar we met een stel mensen, wetenschappers, werkten voor de bevolking.
Toen kwamen er ‘collega’s’, die ons bijna allemaal doodden. Of trachtten te doden. Met messen en met injectienaalden. Ik kreeg zo’n spuitje in mijn handen, het was een minimaal kleine injectiespuit die in de rug werd gestoten.
We vluchtten. Over grenzen, naar andere plekken waar andere mensen woonden die wat primitiever leefden. Mongolen en Tibetanen, groot en klein. Die in een soort commune bij elkaar leefden.
Via hen naar een westerser stad.
En toen was het ineens jaren later en keerden we terug naar China. En op een hoge brug, uitkijkend over een eindeloos en begroeid heuvellandschap. realiseerden we ons dodelijk verdrietig dat het eens zo ontwikkelde land was teruggevallen aan de natuur. Er was geen spoor meer te vinden van onze menselijke inspanningen. Eén vrouw van ons gezelschap stortte in tranen neer, dezelfde die eeuwen daarvoor als één der eersten werd vermoord. Veel verdriet dus...
Vreemde droom waarvan ik de betekenis nog niet kan begrijpen.

De zondag is rustig verlopen, voor mijzelf althans. Want dochterlief had het vandaag erg moeilijk. Ze zou vanavond zingen, maar moest het afzeggen. Ze moest eerst tot zichzelf komen met de moeilijkheid waar ze mee tobde. Gelukkig heeft ze goede vrienden, waaronder haar moeder. En vanavond was ze dan wel heel moe van alle emoties, maar ik denk wel dat ze na een dag hard denkwerk, wel door deze kleine crisis heen was.

Ik moet bekennen dat ik van Youp van ’t Hek dit keer genoten heb. Ik mag de man om een of andere reden niet, maar deze zogenaamde scheldpartij namens God was wèl geniaal. Hij stond op de achterpagina van nrc Handelsblad. Van dit weekend, 25 op 25 april 2010.
Nog een zondags genietinkje is 30 hoog, met Frénk van der Linden. Dit keer had hij als gast Thomas Acda. Ik denk dat iedereen hem wel kent als Acda van Acda en de Munnik. Lekker ontspannen kwam hij over, zoals de muziek van Acda en de Munnik plezierig is. Iemand die zichzelf is gebleven. Volgende week komt een andere favoriet van oudsher bij Frénk: Jules Croiset. Natuurlijk kijk ik dan ook.

Verder bleef deze dag rustig dus. De kranten zijn uit, de tv is nog steeds aan. Ik heb met be- en verwondering gekeken naar het programma van de RKK, dat helemaal over kindermisbruik ging. Als die RK Kerk eens helemaal terug ging naar zijn wortels. En het niet zo hoog in de bol bleef houden dat ze zichzelf het uitverkoren volk van God noemen. De eerste vijf boeken van Mozes zijn helemaal ingepikt door de RK Kerk, zonder dat één gelovige weet wat er in die vijf eerste Bijbelboeken staat. En ik weet waarover ik het heb. Zelfs de hoge heren van die kerk hebben daar nooit anders in gelezen dan vanuit hun eigen inzichten en met de oogkleppen van de RK Kerk.
Misschien zouden ze ooit kunnen leren dat het celibaat nergens in die bijbel wordt voorgeschreven. Paulus was geen god, maar zijn voorschriften worden beter nageleefd dan die van God zelf. Hoewel…. Dat celibaat wordt dus wel voorgeschreven, maar niet, hoort! hoort! Heilige .Paulus, nageleefd, Maar als vluchtheuvel gebruikt voor mensen die buiten die kerk in moeilijkheden zouden zijn gekomen met de wereldlijke rechter. Jaren is er van alles aan gedaan om alles wat fout was onder de mantel van de religie te verbergen.. Maar nu is de tijd van de afrekening gekomen.
Er was ook een andere kant. Die de laatste dagen zeer bewust wordt en naar buiten wil.
Ik heb een aantal jaren een opleiding moeten genieten om R.K. te worden. Ik was 19 jaar, had een vriendje, wiens vader er op stond dat ik, voor er sprake was van méér, eerst R.K. zou worden. Nou, losgeslagen als ik toen was had ik daar geen bezwaar tegen. En ik kreeg een heel
aardige Pater Jezuïet toegewezen gekregen, die al mijn nieuwsgierige vragen beantwoordde. En me veel kon leren, Ik vond de symboliek en de rites van de toen nog Latijnse missen prachtig. Op een ochtend, vlak voor Pasen, werd ik dus gedoopt en dat voor een meisje, dat in de jaren daarvoor een strenge bijna gereformeerde opvoeding had gehad…. Maar heel kort daarna was mijn biechtvader ineens verdwenen. Zomaar van de aardbodem verdwenen.
Ik was volkomen gedemotiveerd toen ik vernam dat het kostersechtpaar door het sleutelgat glurend had menen te ontdekken dat deze pater met mij een liefdesverhouding zou hebben. Daar was geen sprake van, ik werd Katholiek vanwege dat vriendje waar ik zielsveel van hield toen. Deze pater werd wel zwaar gestraft zonder dat er een onderzoek kwam, ik werd niet gehoord ook. Hij werd eerst naar midden Afrika gestuurd, en jaren later naar het Zuiden van Amerika. En toen hij opgebrand was en blind geworden, mocht hij terug naar het moederhuis in Nijmegen. Daar zou hij gestorven zijn. Ik kreeg geen contact met hem. Het zou hem trouwens weer in moeilijkheden gebracht hebben.
Vanavond zag ik een musicus met zijn achternaam op tv., daardoor kwamen alle herinneringen weer fel terug.
Met dat vriendje is het trouwens kort daarna toch uitgegaan………
Met het geloof dus ook….Ik was de koelie met de bamboestam die de lasten van het RK geloof moest aannemen van zowel de Kerk als de a.s. schoonfamilie. Dat deed ik in die tijd niet met tegenzin hoor.
Maar in het licht van wat vandaag naar buiten komt is het extra bitter. Ik denk niet dat dat nader uitgelegd moet worden.

Even iets heel anders:
Gisteren schreef ik over de Marthastichting. En juist vandaag krijg ik het zg. stichtingslied uit die tijd niet uit mijn hoofd…. Eigenlijk maar twee regels, herhaald, dat wel.:
Wij Martelaren vol van glorie laten de moed niet zi-inken……
Wij Martelaren vol van glorie laten de moed niet gaan..
Of
Stichtingsleven is geen goed leven .. Variaaaaaa
Was ik maar bij mijn moeder gebleven .. Variaaaa
s'morgens krijg je een stukkie brood
s'avonds slaan ze je half dood..

Varia Varia Varia Varia varia

Niet dankbaar en nederig nee….. maar zo voelden we de benadering die we er kregen, wel.
We zongen het voornamelijk op de verplichte zondagse wandelingen in rotten van drie door het dorp marcherend Ik denk dat onze klepperende klompen de serene zondagsrust van al die vrome Alphenaren danig verstoorden.

Zucht….al die herinneringen ook….
Ik ga slapen, ik ben moe……..