Zeuren en klagen, mag ik even?

De afgelopen nacht was onrustig. Ook mijn kat voelde de onrust en wilde persé helemaal op mijn hoofd liggen, waar ik haar steeds weer moest wegvegen tot mijn geduld op was en ik haar een zwaai gaf... Maar die laatste zwaai kwam pas toen het buiten weer licht werd.

Deze zaterdag is ook alweer bijna voorbij. Het loopt tegen half elf en de pijn en het verdriet om wat er nu in Libië en vooral in Japan gebeurt, zit nog steeds in mijn hoofd en keel en is nog steeds heel benauwend. Het lijkt wel of Armageddon per land wordt afgewerkt. Heel langzaam naderbij komt. Niet het bijbelse Armageddon, daar geloof ik niet in, maar een soort langzaam onbewoonbaar worden van onze Aarde. De ene - al dan niet door mensen veroorzaakte - ramp na de andere. De beelden willen niet wijken. Nog steeds niet, want het zijn nog steeds hot items, ook op tv en internet.
Maar ik weet wel dat het mijn eigen gevoel is. Het verdriet om het verlies van mijn vriendin speelt natuurlijk ook mee. Vandaag was haar crematie.
Laat ik het vooral relativeren. Dat moet, zegt men. Proberen het daar te laten waar het gebeurt. En te proberen mijn eigen leven te leven.

Het eigen leven gaat ook verder. Het zal wel weer lukken, maar even lukt het niet om de verschrikkingen die ze elders moeten ondergaan, los te maken van mijn eigen persoon.
Die zware aardbeving en die verschrikkelijke vloedgolf direct daarop.... de vreselijke branden en de bijna-meltdown van de kerncentrale in Fukushima... het zijn toch niet gewoon maar vreselijke dagen voor Japan? Het is veel erger dan dat. En de toekomst staat ook daar voor de deur.
En de manier waarop Kadaffi zijn terrein terugverovert door zijn volk en zijn steden te bombarderen... je wenst niemand zo'n leider (met zoon) toe. Wat moeten de mensen overal in angst leven... Angst voor de dood en angst voor het leven, als Kadaffi inderdaad wint.

Mijn onrust is er niet minder door geworden. En vandaag was mijn katje weer niet bij me weg te slaan. Natuurlijk voelt ze die onrust. Nee, haar etensbakje was niet leeg.
Ze zat naast het toetsenbord, liefst zat ze voor of op het toetsenbord. Voor elke beweging met mijn muis moest ik haar wegvegen. En toen ik vanmiddag even omviel en wilde slapen zat ze weer tegen mijn hoofd aan tot ik haar wegjoeg.
Vanavond was ik het echt zat. Ik wilde even tv kijken. Nu eens even geen nieuws. Herman Finkers. Ik zat aan tafel, wilde een kopje kruidenthee inschenken... Poes kwam weer kopjes geven, niet aan mij maar aan de theepot en aan mijn kopje. Nu weet iedereen dat een kat zoiets niet alleen uit aanhankelijkheid doet, maar om zich ook de dingen van de baas of bazin toe te eigenen, haar geur af te geven... Pot en kopje werden uit mijn handen geslagen en de hete thee liep over de tafel en over de weekendkranten en over alles wat altijd bij mij op tafel ligt.... Tja... toen ben ik toch wel tekeer gegaan tegen haar en nu ligt ze alweer een poos onder de computertafel in haar mandje. Ik dicht een kat geen menselijke eigenschappen toe, maar ze schrok natuurlijk wel. Het heeft in elk geval mijn eigen humeur niet verbeterd dat ik daarmee aan de gang moest en alles op tafel druipnat was en op de grond druppelde. En de kruidenthee weg was voor ze gedronken kon worden.

Het is toch maar een zegen dat ik alleenstaande ben ;-), want ach, die arme partner, als ik die nog gehad zou hebben... Of arme ik, die mijn gevoelens dan misschien had moeten verbergen om toch maar vooral bij die ander geen irritatie of erger te wekken, want zo zit ik eigenlijk ook wel in elkaar.