Slaap en stemmingen.

Klein lief popje,
krullenkopje,
jij bent moe,
jij moet slapen,
niet meer gapen
d' oogjes toe...
In je warme bedje, lekker toegedekt,
zul je heerlijk dromen tot de zon je wekt..

Sinds ik zelf de hele dag slaperig loop te zijn speelt dit oude liedje constant door mijn hoofd. Een walsmelodietje van Léhar uit Die Lustige Witwe, het bekende '
'Lippen schweigen, 's flüstern Geigen: "Hab mich lieb." '
De melodie houdt niet op in mijn hoofd te zingen, maar dan met de tekst van het babyliedje. Zoals ik dat vroeger, heel lang geleden, voor mijn kinderen zong of neuriede, terwijl ik ze wiegde. Er zijn kleine herinneringen die zo dierbaar zijn dat je ze, als ze in je bewustzijn bovenspartelen, zou willen vasthouden. Zoals je vroeger je baby's vasthield.
En terwijl mijn ogen bijna sluiten voor mijn middagdutje, blijft mijn hoofd doorzingen....

Hebben andere mensen dat ook in deze tijd? Zo'n onstuitbare slaap, waaraan je wel moét gehoorzamen? Die behoefte om je neer te leggen en in te slapen op het moment dat je hoofd iets raakt, waardoor je niet meer bang bent om te vallen? Betty wel... vertelde ze me. Het zou inderdaad aan het voorjaar kunnen liggen, aan het weer. Met die langdurige belofte dat het lente wordt.... Alles loopt uit en de zon schijnt soms langdurig, de voorjaarsbloemetjes bloeien nogal uitbundig, de forysthia en de rozemarijn staan voor mijn raam te gloeien... Maar de temperatuur schommelt tussen koud en ' je zou wel lekker buiten willen zijn, maar welke jas moet je nou aan...?'
Ik ga maar even liggen.

Twee uur later. Lekker geslapen en ik kan er weer een beetje tegen. Schuldgevoel? Waarvoor? Alle tijd in mijn leven is van mij en ik mag er nu mee doen wat ik zelf wil. Temeer omdat er voor vandaag niets in de agenda staat en er niets is dat moét. En nu ga ik eten.
En na de penne met vis en Griekse yoghurt (van de Turkse super) was het weer tijd om de achterstallige kranten uit te lezen.
Dat heeft de rest van de avond in beslag genomen. Maar mijn pessimisme is weer wakker gemaakt.

Oorlogen en geruchten van oorlogen en grote volksopstanden, vulkaanuitbarstingen en van overal op de wereld aardbevingen... Overstromingen en vloedgolven en kernrampen...
Om nog te zwijgen van de vele slachtoffers…
Is het ooit in het nabije verleden binnen 12 maanden zo erg geweest? Mijn geheugen is niet sterk, maar ik kan me de tijd niet herinneren dat er zoveel rampen in zo korte tijd plaats vonden.
Dat bedoelde ik dus met het moderne Armageddon. Het lijkt wel of onze aarde langzaamaan onbewoonbaar wordt.
Ik hoop dat de mensheid sterk genoeg zal blijven en in staat zal blijken om alle narigheid binnen afzienbare tijd te overwinnen... En dan bedoel ik ook alle oorlogen die nu plaatsvinden of dreigen uit te breken.

Gelukkig wonen we hier nog vrij veilig. Moge het zo blijven.

Inmiddels is het ook weer tijd geworden om alles af te sluiten en me te gaan toerusten voor de nacht. Ik wens mij goede dromen.