Wat gaat de tijd toch snel.

En nu is het alweer dinsdag 1 maart. En is februari 2011 voorgoed voorbij. Over het algemeen een grauwe grijze troosteloze maand met veel rampen. Vandaag behalve de verschrikkingen in Libié , grote modderstromen met vele doden en daklozen in Bandera de Sulin Brazilië en in Bolivia... De aardbevingen in Christchurch Nieuw Zeeland hebben het hele land in hun greep, vandaag was er een dag van rouw met twee minuten stilte, er wordt aan alle kanten hulp geboden. Tot nu is Europa gespaard, behalve de enorme vluchtelingenstromen naar zuid Europa kunnen we alleen klagen over de grauwsluier die over alles lijkt te liggen. . Niet alleen van het weer.... Misschien dat het geestelijke weer ook wat opklaart als de zon weer gaat schijnen.
Een oude Chinese vloek luidt (is mij verteld): 'moge u interessante tijden beleven'...Welke Chinees heeft over ons deze vervloeking uitgesproken???
Er is, jaren geleden, een SF-boek verschenen, dat we in 2018 de Aarde zouden moeten verlaten en naar Mars moesten vluchten. Toen was nog niet bekend dat Mars onbewoonbaar zou zijn.... Maar je denkt daaraan, als er, al in de eerste twee maanden van dit jaar, zoveel vreselijke rampen en oorlogen over ons aardbewoners komen.
Er zijn mensen die niet verder kunnen kijken dan de grenzen van dit kleine landje, Maar ik maak gebruik van telefoon, radio, tv en computer en weet dat de wereld groter is. En dat wij er niet het middelpunt van zijn, maar een puntje op de globe.

Goed 1 maart. Volgende week zou mijn vader 102 jaar geworden zijn. Moge hij rusten en leven in de vrede die hij bij zijn aardse leven nooit gevonden heeft. Ik ben veel ouder geworden dan mijn vader en moeder en grootouders. Zelfs mijn dochter is ouder geworden dan haar grootmoeder. Soms, in moeilijke tijden, kom je op zulke gedachten. En realiseer je hoe teer de banden met het leven soms zijn.

Maar laat ik niet zo filosoferen Erica. Het was voor mijzelf een goed weekend en een drukke maandag. Vandaag was het Bettydag en onder het kouten over de bestaande politiek is mijn huisje weer spin & span geworden. (kennen jullie dat goedje nog?) En zondag ben ik ondanks de regen toch naar de stad gegaan. Niet eens een paraplu meegenomen. Ik had een waterdichte mantel en een leren hoedje... Mijn rugzak hield mijn rug ook droog. Ik zou post in de brievenbus van een buurman op de gracht doen. Hij was een paar dagen weggeweest en ik had op de brievenbus gepast. En toen ik toch eenmaal buiten in de miezerige maar aanhoudende regen liep ben ik maar doorgelopen en naar de stad gegaan.
Moest naar zo'n minuteman, zo'n schoenmaker die verzoolt waar je bij staat... Om mijn favoriete rugzak te laten maken. Een van de banden laat los. En omdat ik er toch was ben ik maar door de regen gaan banjeren op de Nieuwedijk. Zonder wat te kopen. En via de Dam waar een zeer luidruchtige demonstratie van een kleine honderd Libiers aan de gang was, naar de Heel Grote en luxe Appie achter het Paleis. Ik vroeg aan die demonstranten, waar ik een poos bij bleef, of ze persmensen hadden uitgenodigd.... ze keken me aan of ze water zagen branden. Stonden ze daar zo'n beetje voor Jan met de korte achternaam te brullen dat Khadaffi moest verdwijnen.... Alsof die het vanaf de Dam zou kunnen horen. Ik heb hen uitgelegd dat als er geen pers bij komt, een fotograaf, een journalist of iemand van AT5, dat ze dan voor niets stonden te schreeuwen. Ik heb een klein lesje PR moeten geven. ;-) Maar of het geholpen heeft???? Gelukkig dat er in elk geval een unanieme beslissing in de U.N. genomen is. Goed voor de eenheid van de UN, maar waar het op uitloopt met die krankzinnige daar?
Het blijft gieten. Dus in de supermarkt was het lekker droog en warm en dat kost geld ;-).. Iets meer gekocht dan de bedoeling was. Toen ik mijn karretje wilde wegzetten waren er twee middelbare heren die behulpzaam wilden zijn, want het karretje wilde niet in het voorgaande karretje schuiven en dus kon ik het muntje er niet uithalen. Een van de twee was extra voortvarend en duwde mijn karretje op een nieuwe rij. Hij wilde met veel poeha het muntje eruit laten komen, dat met een mooie boog op de grond belandde. Duidelijk was wel dat hij net zoveel moeite met bukken had als ik en te korte nagels om het muntje omhoog van de grond te krijgen. Ik bood nog aan dat hij mijn nagels mocht gebruiken maar dat hielp niet, zei hij. Toen hij eindelijk het muntje had opgepakt en aan mij gaf hield hij mijn hand extra lang vast.... Ik gaf ze natuurlijk een groot compliment voor hun attentheid, met een grote lach.....
Het was een leuke ervaring.
Wachtend op de tram naar huis kwam ik in een leuk gesprekje met een paar Marokkaanse jongens. Met van de opgeschoren hoofdjes.... aardige jongens, maar je weet maar nooit... Zoiets.
Drijfnat thuisgekomen, mijn jas en hoed meteen in de badkamer gehangen, anders was de gang druipnat geworden.. En eerst even gaan zitten om uit te rusten en de mail te doen. Oef, dat viel niet mee.....