Radijs.

Ik schijn ooit tegen Lea gezegd te hebben dat ik van een radijsje nog een column zou maken. Dat zou ik wel willen..... Maar kan ik dat ook?
Want eigenlijk valt er best een en ander over te vertellen.

Als ik nu aan radijsjes denk, denk ik ook aan Erica Terpstra, die haar volle gewicht weer waard is, ondanks zakken vol radijs. Ze heeft zelfs een voorraad op haar verre reizen meegesjouwd... Je zou zeggen dat alleen al het sjouwen toch ervan moet hebben geholpen. ;-) Maar net zoals bij mij de rauwe worteltjes niet geholpen hebben, hebben bij die andere Erica de radijsjes maar tijdelijk soelaas gebracht.
Vroeger waren ze trouwens veel pittiger. Of zou dan aan mijn leeftijd liggen dat ik het pittige ervan niet meer zo meekrijg? Tegenwoordig smaken ze voor mij naar weinig meer dan te kauwen water eigenlijk. En dan kun je er heel veel van eten. Vinden anderen dat ook? Daar ben ik toch wel benieuwd naar.
Een tijdlang had ik de hele dag een schaaltje op tafel staan, gevuld met geschrapte worteltjes en schoongewassen radijsjes. En later nog van die kleine snoepkomkommertjes. Grote komkommers verdraag ik niet goed, die herkauw ik bij wijze van spreken de volgende dag nog steeds. Naar goed, behalve dat het er fris uitzag, was het misschien ook een lekker voorbeeld voor anderen.
En dan blijft nu het liedje door mijn hoofd spelen: 'k heb witte en rooie radijs, geen voze maar mooie radijs, Loop ik langs de grachten en straten, heeft iedereen me zo in de gaten....' Enzovoort....
Het is een liedje van Louis Davids, maar het wordt gezongen in Bleeke Bet.....dus al heel oud.
Vroeger had je dus ook witte radijs. Die herinner ik me nog, ja. Waarom zou de witte radijs verdwenen zijn? Was die misschien eerder voos en bedorven dan de rode? Mmm, zou kunnen. Ja, voze radijs is vies. Niet alleen helemaal zacht en bruinig van binnen, maar het rook ook slecht, bedorven. Dat gebeurt tegenwoordig als je het loof er te lang aan laat zitten. Dan is het groene blad ook bedorven. Dat blad hoort frisgroen te zijn.
Als je radijsjes koopt moet je ze eigenlijk, als je ze niet in de koeling bewaart (niet te lang), meteen schoonmaken. Met een scherp mesje aan de ene kant al het loof (het blad dus) eraf snijden, aan de andere kant dat ene dunne worteltje dat aan het radijsje zit. En direct wassen. Nou zat er vroeger aan die (witte en rode) radijs altijd wel een klomp klei, tenminste waar ik ze kocht.... tegenwoordig zijn de bosjes om te zien al schoon en is het wassen dus snel gebeurd. Wij aten ze nog met wat zout, maar als je oud wordt moet je daarmee uitkijken.
Als ik op youtube voor de aardigheid zoek naar Bleeke Bet merk ik wel dat de bosjes radijs niet alleen groter zijn dan tegenwoordig, maar Jopie Koopman, die de rol van Bleeke Bet speelde in 1934 - je moet het echt eens opzoeken - verkocht ze voor drie centen de bos. Moet je nu eens voor komen! Daar koop je zelfs niets meer voor bij de Hema. ;-)
Ik heb trouwens een enorme bewondering voor de mensen die van een radijsje een klein kunstwerk weten te maken. Het is me nooit gelukt er een mooie bloem of iets anders moois uit te snijden of zoiets. Bij de Chinees kunnen ze dat ook zo goed. Ook van worteltjes... Dan moet je toch wel een beetje kunstzinnige geest hebben, vind ik.

Wel, misschien is er nog meer te vertellen over ons radijsje, maar dit is alles wat ik op dit moment weet te zeggen. Is het me gelukt een blogje te schrijven over radijsjes?
Ik dacht het zo...