Eén dag later alweer

Er zijn een paar karweien waar ik een gloeiende hekel aan heb. Hmm, er zijn tegenwoordig veel karweien waar ik een gloeiende hekel aan heb.....
En één van die vele karweien is papieren sorteren. Dozen vol heb ik inmiddels gespaard. Allemaal papier dat me indertijd, soms meer dan 30 jaar geleden, mateloos boeide en daarom apart gelegd werd, of stukken die ik zelf geschreven heb of papieren die ik apart legde over hetzelfde onderwerp, of zaken waarover ik me druk maakte. Of artikelen en columns geschreven door een journalist met wie ik jaren geleden bevriend was.
Zoals ik ook boeken spaarde om die reden. Dus veel Joodse boeken, die ik, zeker op het Waterlooplein, niet kon laten liggen verpieteren en dus kocht voor een prikje.

Maar nu zit ik ermee. Het leven loopt op z'n einde...en ik heb teveel papier in huis. En zal er mijn nabestaanden mee moeten opschepen.
Vandaag heb ik een bescheiden begin gemaakt bij de inspirerende nabijheid van Betty. Ja, het was vandaag weer Bettydag. ;-)
Ik heb de hele grote doos vol papieren onaangeraakt gelaten, die had ik dacht ik al eens uitgezocht..;-) Maar op mijn bureau stonden vier mappen met papieren en die heb ik weer eens allemaal bekeken. Gesorteerd op verschillende stapeltjes...
En ik heb me weten in te houden om alles weer wanhopig bij elkaar te gooien en zo in een doos te 'pleuren' en de boel de boel te laten..
Dus wat er nu overgebleven is, is één stapeltje tikwerk van jaren her. En een stapeltje krantenknipsels dat ik kan bewaren voor de vrouw van bovengenoemde, nu al lange tijd gepensioneerde, journalist. Zij was er indertijd niet aan toe gekomen om dingen van hem te lezen en zou (na telefonisch overleg) zijn artikelen graag nog eens zien.
De rest kan weggegooid worden. En wordt dat ook. Het ligt klaar om verscheurd te worden. En zo is het goed.
Er is echter een hele grote mààr bij. Er liggen nog zoveel papieren te wachten, wel 10 x zo veel.....;-(((( En die zouden ook allemaal..... Je moet er toch niet aan denken?
Daar zou ik nachtmerries van krijgen.... bedolven worden onder papier misschien of dat ik alleen nog maar omringd was door papier dat moest worden uitgezocht... of misschien wel erger.

Over dromen gesproken... De afgelopen tijd heb ik inderdaad veel nare dromen gehad. Wanhopige en verdrietige dromen. En het bijzondere is dat dit echt iets van de laatste paar weken is. Daarvoor kon ik vaker schaterend of in ieder geval grijnzend wakker worden. Ik schrijf een paar dromen hier op.

5-6 mei. Vannacht ongelooflijk verdrietig en boos gedroomd. Iedereen liep maar in en uit bij me. Sleutels hielpen niet. Vreemde kinderen, verpleegkundigen, dokters, ik moest ze af en toe met geweld buiten de deur zetten, maar het hielp niet. Mijn kind liep in en uit, at en dronk, maar zag me niet. De asperges die ik voor mijzelf kookte werden door andere opgegeten. De zee kwam op. En al mijn boeken en mijn geliefde papieren en spullen kwamen steeds dieper in het water te staan. Twee jongemannen sleepten ze van de ene kant naar de andere kant. Ik kwam In een vreemde ruimte meubels tegen die ooit van me geweest waren, een heel oud dressoir o.a., een antieke kast... Ik heb wanhopig gehuild, maar er was niets meer te redden van alle mooie boeken en verzamelde papieren en andere dingen en het water steeg maar.....
(een verwijzing naar het naderende einde als ik zelf niets meer heb in te brengen?)
Misschien dus wel de aanmoediging om te zorgen dat alles op tijd is opgeruimd....
3-4 mei.
3-4 mei. Ik droomde dat ik te maken had met vluchtelingen in dit land. Die zo bang waren dat ze onbereikbaar waren. Ik zat samen met een arts, een maatschappelijk werkende en een psychiater om de tafel en probeerde wanhopig en aan de hand van papieren duidelijk te maken dat er heel erg veel hulp nodig was. Dat zij wisten hoe ik kon helpen maar niets deden. Dat die mensen vaak te bang waren om hun oude korsten brood buiten aan de vogels te voeren, laat staan dat ze zonder hulp konden inburgeren. Mijn pleidooi om gecoördineerde hulp werd tamelijk koel ontvangen. maar bij het afscheid gaf die psychiater me een hand en schoof me daarbij wat kleingeld toe. Mijn verontwaardigde: 'wat doet u nu?! ' werd beantwoord met: neem nou maar aan je kunt het nog gebruiken'. Ik keerde terug naar mijn armoedige straat maar durfde het fooitje zelfs niet aan een asielzoeker te geven. Want dat zou hem ook niet helpen.
Dit werd door een lieve vriendin uitgelegd als: Ben je daar nog steeds mee bezig? Met hulpverlening dus. Maar dat is al meer dan 15 jaar geleden. Ik maak me nog wel heel druk om deze zaken... Maar of dat de reden van deze droom is?
Oja, ik heb er nog zo eentje:
Ik droomde: Dat het de Laatste Dag was.
De dagen waren op. Het leven voorbij. En alles was stil en rustig om mij heen en binnenin mij.
Er was geen angst. Sterker nog: ik wilde me bewust realiseren dat het De Laatste Dag was en zei dat hardop in mijn droom. Waardoor ik wakker werd. En me bleef realiseren: het was de laatste dag.
Maar hoe ik ook denk... al de hele dag... ik ben er nog steeds niet uit waarvan en waarom dit de laatste dag zou zijn.
Van mijzelf? Geen bezwaar, al ben ik het leven nog niet zat.
Van de wereld? Dan zou het in één klap afgelopen zijn met alle narigheid in Japan in Libië en in Kongo en Birma en overal waar geleden wordt.
Het lijkt achteraf allemaal om me op te jutten nou eens te gaan opruimen... ;-)) voor het te laat is.

Enfin, de avond wordt weer oud, net als Witteman.. Ik ga zo maar kijken naar P&W.
Daar komt tenminste geen papier bij te pas.