Met een net koppetje.

Acht uur in de avond. Het regent niet gewoon, het water valt met plenzen uit de loodgrijze hemel. Af en toe klinkt de donder, maar lichtflitsen zie ik nog niet. Het doet denken aan voorwereldse tijden, de tijd voor er levende wezens op aarde rondliepen. Ik zou me zo kunnen voorstellen dat de regenwouden over niet al te lange tijd onze steden overwoekeren, want het is en blijft nog steeds warm en benauwd. Ik heb een paar foto's genomen buiten, zelf veilig staand onder het balkon boven me. Hopelijk breng ik de sfeer van vanavond goed over en kan ik me vanavond nog in december herinneren.
Beide amaryllissen bloeien nu, de eerste, de vlammende roodwitte begint wat te verflenzen, de tweede, waarvan één van de drie bloemen nu open is, is van een donkerrood dat aan oud fluweel doet denken. Ze gloeien in dit licht, zo opvallend, dat ik ook hier maar weer een foto van gemaakt heb.
Maar nu zijn de gordijnen gesloten, alle lichten aan. En mag het buiten onweren, binnen is het nog behaaglijk met 22 graden.
Poes zit weer naast het toetsenbord te soezen.

Vandaag was een dag om niet gauw te vergeten. Ik was al vroeg bij de pedicure die er dus niét was... ;-) Ik moest eerst om de hoek van de gracht geld pinnen om haar te kunnen betalen en ben toen achterom weer teruggelopen, op haar gewacht, koffie genomen om het wachten te bekorten (hoewel er thuis een volle kan koffie klaar stond ;-) ), er waren nog geen gratis krantjes.... en uiteindelijk maar gevraagd waar de pedicure bleef.... Die was dus niét gebleven, maar al vroeg weer weggegaan omdat ze geen afspraken meer had. Ik was zacht gezegd, verbaasd. maar kwam thuis inderdaad tot de ontdekking dat ik me een week vergist had. Zucht.

Omdat het weer vanmorgen net zo nat was als vanavond ;-) en het in de rest van het land al niet beter was, verwachtte ik er ook niet veel van. Maar wachten deed ik wel... Toen dochterlief belde, tot mijn grote vreugde. Ze heeft meer naweeën van de narcose voor haar operatie dan verwacht. Maar was ook boos op me geweest omdat ik altijd maar dingen wil of moet geven en zij wil dat niet. Afgezien van het feit dat haar huisje te klein is om alle cadeautjes die ik zo nodig moet geven kwijt te kunnen... voelt ze zich ook niet plezierig met het feit zelf. Ik begrijp haar wel... maar moeilijk als je als alleenstaande moeder met één dochter zoveel leuke dingen voor haar tegenkomt hoor. Ik ga mijn best maar doen. ;-) Gelukkig blijven tijdschriften, moeders' soep en zelfgebakken brood wel welkom.
Het was een gesprek dat me veel duidelijkheid gaf en ik moet zeggen, ze heeft volkomen gelijk. Willen geven is bijna een dwang. Ik had er ook een vreemde droom over. Een soort omgekeerde situatie: Niet ik was het die wilde geven, ik had een heel lieve vriend die maar wilde geven, gulzig was om te geven..... Ik verloor hem op een cruciaal moment uit het oog en verdwaalde zelf. Enfin, het eind van het liedje was dat we elkaar niet meer terug konden vinden en ik was verschrikkelijk verdrietig. Dat was dus een droom met een omgekeerde betekenis. ;-) Maar ik begrijp het nu wel.

Rond half één klaarde het toch op en ben ik richting kapper gegaan. En nu heb ik dus weer een net koppetje. Na de kapper ga ik altijd even naar de kringloopwinkel om de hoek. Zomaar. Maar in mijn achterhoofd en tot nu onbewust, met de hoop iets leuks te vinden om weg te geven. ;-)
Ik viel met mijn neus in de boter. Hartelijk ontvangen door een gezelschap dat een feestje vierde. Het vijfjarig bestaan van de winkel. Buiten op straat stonden de stoelen en de lekkere dingen. Ik kreeg appeltaart met rozijnen (eh.... rozijnen met appeltaart feitelijk) en we klonken met plastic champagneglazen met echte champagne!Op naar de volgende vijf jaar. ;-). Ik bleef niet lang maar wandelde op mijn gemak terug naar huis, een stapeltje mooie kaarten en een boeddhabeeldje op een kistje rijker. Voor zulke kleine prijsjes kun je beter naar de kringloopwinkel dan naar een gewone winkel. De kaarten noch het boeddhabeeldje heb ik nodig, maar als je naar een winkel gaat en het feestje meeviert koop je toch ook wat voor het goede doel? Ik wel tenminste. Voor mijzelf misschien dit keer? De kaarten zijn in elk geval om te versturen en ze zijn echt bijzonder...;-)