Het laatste weekend van augustus.

Het is vrijdagochtend, bijna elf uur. Ik heb lekker uitgeslapen tijdens het voorwereldse gebeuren buiten, terwijl donder en bliksem over elkaar heen rolden. En de lucht vuilgeel was. Ik had wel mijn ochtendgroetje naar de mailgroep gestuurd, maar aangekondigd dat ik het machien weer meteen zou moeten sluiten in verband met het weer. Ergens moet het wel ingeslagen zijn te horen aan de klap. Op www.nu.nl staat een uitgebreider verslag.
En voor wie moest ik me haasten vandaag??? Dus ben ik weer in mijn bedje gekropen, heb de deken tot mijn neus opgetrokken en ben meteen weer in slaap gevallen tot 10 uur. Toen vond mijn lijf het welletjes en wist ik de energie op te brengen me uit mijn warme bedje te rollen. Poes was nergens te zien. Ik pakte mijn spulletjes en verdween meteen naar de badkamer. Mocht er vroeg gebeld worden dan zou ik in elk geval fris en gekleed zijn.
Op het moment dat ik de kraan openzette vloog Poes vanachter de wasmachine vandaan. Die had tijdens het onweer zichzelf daar verstopt. En terecht. Ik heb er nooit kinderachtig over gedaan naar mijn katjes, ze zochten zo nodig hun schuilplaats wel achter de keukengordijntjes of onder mijn dekens…. Maar achter de wasmachine had niemand haar kunnen vinden, groot gelijk hoor Pika. Sorry dat ik je er zo wreed vandaan heb laten gaan. Maar het onweer was op dat moment al voorbij, dus ik vermoed dat ze gewoon niet meer tevoorschijn durfde komen.
Op dit moment is het buiten weer vertrouwd grijs. En is de temperatuur lekker, de lucht fris en er staat een zacht briesje. De tuindeuren staan open. Het geweld is tijdelijk opgehouden. Want er wordt vandaag nog veel meer verwacht. Kom maar op, zou ik zeggen….. ;-)

Gisteren was zo’n dag van onrustig afwachten. Ik verwachtte niets of niemand, maar toch was er dat gevoel, die onrust.
Achteraf kun je zeggen dat de lucht onrustig was en dus de geest ook. Zo werkt dat nu eenmaal bij me. Vermoedelijk ben ik niet de enige die gevoelig is voor luchtdrukveranderingen.

In de krant het Parool van vandaag staat een artikel over de beloningscode voor ZORGBESTUURDERS, die van 196.000 tot 254.000 euro per jaar verdienen. (http://www.parool.nl/parool/nl/30/ECONOMIE/article/detail/2862961/2011/08/24/Beloningscode-zorgbestuurders-verplicht-stellen.dhtml )
Natuurlijk, ze zijn verantwoordelijk voor het goed verlopen van de zorg in zorginstellingen. En als die verantwoordelijkheid niet genomen wordt en de zorg in zorginstellingen een puinhoop blijkt te zijn moeten ze verdwijnen met een bonus van minstens een jaarsalaris. Dan kunne ze even vooruit nietwaar… Dan komt er een interim met minstens hetzelfde salaris onder dezelfde voorwaarden….

Verder kwam ik gisteren niet.
Vandaag is het zaterdag, totaal ander weer. Het wachten is op de orkanen in het Oosten van Noord Amerika.
Maar om nog even op gisteren door te gaan:
Ik ging na het schrijven mijn wekelijkse boodschappen doen en kwam met mijn karretje en mijn rugzak langs het Mr. Visserplein.
Daar hoorde ik opeens een gebrul van jewelste. Een gevecht tussen twee jongens. En opeens ging een zwarte jongen er op een meisjesfiets als de bliksem vandoor. Hij leek me een junk toe, maar het kan natuurlijk ook een gewone straatrover geweest zijn.
De andere jongen bleef verbijsterd achter, zijn rugzak in zijn hand... Gelukkig hoefde ik er niet naar toe, er kwamen al mensen aanlopen. Blijkbaar had de zwarte jongen geprobeerd de rugzak van de op één van de banken rustende toerist te stelen. Hij onderzocht zijn rugzak, maar zo te zien was die nog compleet en waren alle zakken nog gesloten.
In al die jaren dat ik hier woon is dit de tweede keer dat ik hier iets dergelijks meemaak. Het blijft wel een voorlopig onuitwisbaar beeld. Ik moet dan altijd denken aan de film Olivier Twist... Raar, maar ik voel dan evenveel medelijden met de dader als met het slachtoffer. Lijkt me ook geen leuk leven...

Gisteravond was ik te moe om nog veel te doen. Wel mijn vlees en mergpijpen opgezet om soep te trekken, maar toen de bouillon klaar was heb ik hem koel gezet... geen energie meer om de soep af te maken, dat gebeurt vandaag wel.
Nu, onder het genot van het vioolspel van Helena Spikova, met het vioolconcert van Meldelssohn zit ik weer geïnspireerd te schrijven. Het is een heerlijke cd voor de liefhebber.
Maar de dag moet toch eindelijk beginnen. En ik ook.
Laat ik hiermee dus ophouden, de muziek harder zetten (nu zit ik er even met mijn neus bovenop) en aan de gang gaan.
Hopelijk draait de wereld ondanks alle rampen door.... ook zonder dat ik meteen op de hoogte ben.