verslag van een halve week

Afgelopen zondag was het een klein feestje. Ik had vrienden uit Rotterdam op bezoek. Die komen niet zo erg vaak, want ze moeten allebei werken. En de een werkt ver van huis, de ander met onregelmatige diensten. Maar zondag hebben we dus een goede tijd gehad samen. Eerst uitgebreid koffie gedronken in het 1e klas restaurant... en veel later bij mij thuis verder gekletst, terwijl M. lekker aan de computer zat om o.a. de gelegenheid te herstellen om te reageren op mijn blogjes.
We hebben natuurlijk bij Moeders' gegeten en de dag was eigenlijk om voor we er erg in hadden.
Maandag was uiteraard Bettydag. We hebben, merkte Betty op, die dag geen enkel verschil van mening gehad, geen discussie, waren het eindelijk eens akelig eens met elkaar...;-). Ach, kan gebeuren hè ;-) Misschien was ik nog een beetje moe van de dag ervoor...
Dinsdag zou J. komen, maar hij moest het een paar dagen uitstellen. Dat gaf mij de gelegenheid mijn normale boodschappen te halen, want de volgende dag zou ik naar dochterlief gaan... en ik wilde nog een lekker broodje voor haar bakken voor bij de moeders' soep die ik zou meebrengen.
Dus weer met een vol karretje op weg... en dat was gelukkig welkom. Maar ze is nog niet de oude en was al na een paar uurtjes te moe. Dus toen ben ik maar weer naar huis gegaan.
Donderdag kwam J. dus wel, en we hebben gezellig een paar uurtjes doorgebracht in het Joods Historisch Museum, altijd goed voor genieten van de mooie tijdelijke en blijvende tentoonstellingen. Koffie met een bolusje (Joods gebakje) en even in de museumwinkel rondgelopen en een en ander gekocht. We waren allebei jarig geweest en ik kreeg een grote fles Berenburg en J. dus, als verrassing, wat hij zelf gekocht had daar en wat ik had uitgezocht voor hem. In het café op het Waterlooplein hebben we nog even een koffie/thee genomen en een broodje gegeten. Ik heb mezelf op een cholesterolbom, ofwel een broodje halfom getrakteerd. Zo vaak doe ik dat niet en van die ene keer een ons pekelvlees en een ons gelardeerde lever op een broodje met roomboter zal ik toch niet meteen dichtgeslibde aderen krijgen hoop ik.... ;-)
Daarna heb ik J. weer op de tram gezet....
En toen was het weer vandaag. Vrijdag dus. En ben ik gaan doen wat ik me vorige week al had voorgenomen. Maar eerst medicijnen ophalen bij de apotheek. Gelukkig kon ik meteen weer de tram terug nemen en ben ik naar de Oost gevaren. Ofwel, de tram naar Oost genomen, overgestapt op een andere tram en de 1e Oosterparkstraat weer eens een bezoek gebracht. Ik vind het daar gezellig winkelen trouwens. Etos had een en ander dat ik nodig had, maar niet datgene waar ik voor kwam. Dat was een echte zelfstandige drogisterij, waar men mij kent. Het is de enige plaats waar ik alles kan vinden wat ik nodig heb. Men heet me steeds warm welkom, ze hebben tijd voor een praatje en goede raad... anders dan bij een keten-drogist. Ik ga er altijd met een goed gevoel weer weg, en dat al 12 jaar. ;-) Na bij de Turkse winkel verderop nog fruit te hebben gekocht, genoeg voor het weekend, ben ik met zware rugzak en linnen tas aan de hand weer teruggegaan naar de tram. Eigenlijk wilde ik nog een half kippetje van het spit meenemen, maar de fut om dat eindje nog te lopen had ik echt niet meer. Blij dat ik thuis was. Mijn benen zijn zo zwaar dan, vreemd hé. '-)

Thuis knipperde het antwoordapparaat.... er wachtten wat telefoontjes op me. Moe, maar blij met die telefoontjes kon ik na de andijvie met rosbief lekker wegzakken voor de tv.
Zal ik eens iets bekennen? Ik ben heel blij met mijn (oude) vrienden. En de meesten zijn al vrienden van jaren her. Met M. en B. die hier zondag waren, ben ik al, even denken, ik geloof... meer dan dertig jaar bevriend. Met P. die eergisteren die uitgebreide brief kreeg, ook al zoiets. Oude liefde roest niet.... en ook al zie je elkaar niet vaak meer... en schiet zelfs het telefoneren en het schrijven er nog weleens bij in, met echte vrienden neem je de draad weer op alsof je ze gisteren het laatst gezien hebt. Dat is geen praatje, maar ervaring. Oude vriendinnen (hebben we vaker dan eens per half jaar contact?) van vroeger zijn nog steeds vriendinnen... Dat is echt een goed gevoel. Soms voelt een oud mens zich best eenzaam, de wereld wordt kleiner, je actieradius ook... maar de telefoon, het mobieltje, de computer.... het gevoel dat je je hand maar zelf hoeft uit te steken. Je weet dat de persoon aan de andere kant dezelfde drempel heeft, maar als je die drempel overstapt is het goed. Ook de computer houdt vriendschappen in stand, vaak aangevuld met telefoontjes. Facebook of twitter of linkedin zie ik allemaal niet zo zitten. Kost me ook teveel tijd die ik liever anders besteed. Geef mij maar mijn e-mailvrienden, mijn mailgroepjes en mijn weblog. Dat is voldoende.
We zijn weer bij... geloof ik.