Op mijn gezond…en meer

We zijn weer een paar dagen verder. En gelukkig heb ik het druk genoeg om niet bij de pakken te gaan neerzitten. Pakken? Nouja,bij de achtergebleven, nu onnutte zaken van Pika. Mijn Russische buurvrouw heeft de overgebleven pakjes Sheba gekregen. En de medicijnendoosjes liggen in de vuilnisbak. Haar waterbakje is omgespoeld en staat nu bij vaat die nog afgewassen moet worden. En daar ligt ook de placemat waar haar bakjes op stonden.
De waterbak waaruit ze dronk als ze me in de badkamer gezelschap hield, staat droog en rechtop tegen de muur. De kattenbak is schoon en opgeruimd.
Maar de droge brokjes staan nog in de keuken. En haar mandje staat nog onder mijn computertafel. Alles tegelijk gaat niet.
Nu de dagen voorbijgaan en vooral als ik van buiten thuiskom, ja, dan mis ik haar. Je komt in zo'n leeg huis dan... En als ik 's avonds laat tv wil kijken, zit er niemand tegen mijn onderarm te leunen. Maar slapen doe ik nu uitstekend, niet meer gestoord door het extra hard klepperen met het kattenluikje, waar ze 's nachts nogal een handje van had. Gekke uitdrukking in dit geval ja. ;-) Ze springt ook niet meer plotseling bovenop me, als ze op bed wil liggen. En het zal van de winter wel koud op mijn hoofd worden, nu ze dat hoofd niet meer als met een mutsje zal bedekken...
Tja, maar zoals ik zei... zo is het leven... Deen nadander gaat... en die plaatsen blijven, naarmate je ouder wordt, leger. Een nieuw katje? Nou dat weet ik nog niet hoor. Laat me eerst maar rouwen om deze en wennen aan haar afwezigheid.

Zelf heb ik weer een beetje uitstel gekregen. Gisteren ben ik even langs de dokter gegaan. Want vorige week heb ik bloed laten prikken op het huisartsenlab en de uitslag moest inmiddels wel binnen zijn. Bovendien had ik vanaf zaterdag verschijnselen van blaasontsteking en ik had gehoord dat zo'n bacterie of virus bij ouderen ' naar het hoofd kan slaan' . Tja, twee kwaden tegelijk.....neuh, liever niet. Nog afgezien van de andere kwaaltjes waar een oude vrouw mee kan tobben.
Dat laatste mag ik niet zeggen, zegt een vriendin ;-) Maar ik ben veel en veel ouder dan mijn oma's werden en veel ouder dan mijn vader werd en meer dan twee keer zo oud als mijn moeder werd..... En mijn aantal jaren zie je dan niet direct van me af, maar ik heb weleens geschreven dat ik drie keer een mensenleven heb geleefd. Dus als mijn leven te boek zou worden gesteld zou het een trilogie worden. ;-).
Nee, serieus, soms weet en voelt een mens zich oud. En dan wil ik het kunnen opschrijven ook. Wie zou me dat willen verbieden? Ja, ik ken de uitdrukking: de duvel is oud... maar zoiets zeggen mensen die niet oud willen worden. En dààr heb ik geen moeite mee. Nog steeds een spannend proces om mee te maken, vind ik.
Maar de laatste tijd kon ik amper lopen. Pijn in mijn benen, vooral het linker, maakte dat ik om de paar stappen moest stilstaan. En mijn mooie bloemetjesstok kon ik niet meer thuislaten. Daar schreef ik al over. Maar nu mijn eigen fysiotherapeut E. weer terug is liet hij zich terloops ontvallen hoe hij toch bang was en dacht aan mogelijke trombose. Woorden van die strekking. De behandeling was er niet minder pijnlijk door maar een dag later voelde ik me wel een stukkie beter. Dus belde ik voor de zekerheid de huisarts maar voor een afspraak en maakte ik een lijstje (doe ik altijd) van wat ik met haar wilde bespreken. Ik heb de beste huisarts van de wereld... zoals ook de beste fysiotherapeut ja. Dat tref ik toch maar, nietwaar?! Bij de huisarts mijn plasje ingeleverd, en de bloeduitslagen aangehoord. Die waren redelijk goed. Ik kon wat meer vitamine D gebruiken, dat wel. En mijn 'suiker' en cholesterol kunnen wat omlaag. Maar voor het been stuurde ze me wel door naar radiologie van het ziekenhuis aan de overkant. En oja, ook een extra bloedprikje(heb ik voor het eerst in mijn leven een blauwe plek aan overgehouden) en even inleveren van het plasje kon dan ook meteen doorgaan... Radiologie bracht bij het onderzoek van de aderen in het been geen afwijkingen aan het licht, het mailtje vond ik bij het thuiskomen al in de inbox. De rest krijg ik nog wel van haar te horen. Waar vind je zo'n huisarts ja! Ben wel doorgestuurd naar mijn eigen ziekenhuis om een afspraak te maken voor onderzoek van de slagaders. Zo gaat dat als je oud wordt hè. Als dank voor alles heb ik een Erica (een heideplantje dus) meegenomen. Kleine geschenken...
De behandeling van E. heeft trouwens al resultaat. Ik hoef minder te stoppen met lopen. En in huis gaat het redelijk nu.
Tot zover die gezondheid.
Gisteren na al die troebelen toch even langs mijn favoriete drogist in de Eerste Oosterparkstraat gegaan. En onder meer dodezeezout voor een voetenbadje gekocht. Heerlijke luxe voor weinig geld. Voor die dag had ik wel weer genoeg gelopen om vandaag van mezelf thuis te mogen blijven...;-) wat ik ook gedaan heb dus.
En nu terug naar het dagelijks leven en haar verplichtingen...