Pika.

Er liggen nog twee brokjes in haar bakje. En haar bakje water moet nodig verschoond worden. Onee, toch niet. Het bakje moet schoongemaakt worden. Zucht.
Afgelopen zaterdag had ik nog tien bakjes Sheba gekocht, om haar alsjeblieft maar aan het eten te krijgen.... Eén bakje mocht bij mij op de computertafel staan, van het andere bakje had ik pap gemaakt zodat het gemakkelijker te slikken was. Want daar had ze zo'n moeite mee. Ik hoorde hoe moeilijk dat ging. Ik heb het bureaulampje aangedaan, nog zo'n ouderwetse, die warmte afgeeft. Haar lievelingsplekje om 's avonds onder te liggen.
Er liggen pillendoosjes onder het computerscherm... De kattenbak is nog schoon.

Maar haar mandje is leeg. Haar plekje onder de warme lamp ook. De voederbakjes zijn schoongemaakt. Als ik aan de tafel ga zitten komt ze me geen gezelschap houden, zittend op de tafel, stijf tegen me aan.

Vandaag heb ik Pika moeten laten inslapen... Ze had een groot gezwel in haar keeltje, tot aan de bronchiën. Vandaag werd dat ontdekt met een röntgenfoto.
Dat had de dierenarts de vorige keer bij onderzoek niet gemerkt toen ze me antibiotica meegaf en een half pilletje pijnstiller per dag.
De laatste dagen heeft ze niet gegeten, al deed ze daar veel moeite voor. Maar slikken ging niet meer, zelfs geen water. Ze nieste en de bloedspettertjes vlogen in het rond. Ze hoestte pijnlijk. Ademde nog pijnlijker. En ik bleef hopen dat de antibiotica zou helpen. En gaf haar zoveel mogelijk rust.
Vanmorgen ging ze, nog wat tegenstribbelend, weer haar reismandje in. Want haar kiesjes zouden getrokken worden. Dat zou betekend hebben dat ze weer zou kunnen eten, zij het geen harde brokjes meer.

Het bleek veel erger. En eigenlijk wist ik het al, diep van binnen.... We hebben voor ze haar reismandje inging, nog uitgebreid geknuffeld en ze verstopte haar koppetje in de buiging van mijn elleboog, zoals ze graag deed.
Ik had zelf die zwelling in haar halsje en keeltje opgemerkt en wees er de dierenarts op... die het toen ook opmerkte. Dat kon toch niet in een halve week gebeurd zijn?
Terwijl Pika haar kopje in mijn hand verstopt hield praatten we over de uiterste maatregel......
Er zouden röntgenfoto's gemaakt worden en dan zou ze bellen en me laten weten hoe het ervoor stond.
Zonder reismandje ging ik terug, met de tram en de bus, naar huis om daar af te wachten... Het duurde uren, eindeloos lang voor er gebeld werd. Betty was hier en ik vroeg me hardop af of het nog lang zou duren. Betty meende 'een bericht, goed bericht' en op dat moment ging de telefoon.
Ze had slecht nieuws, zei ze. Die dierenarts dus. Pika was onder zeil. En de röntgenfoto's hadden laten zien... enfin... de vraag was wat ik wilde.
Ik wilde Pika niet nog langer laten lijden natuurlijk. En in feite hadden we al afscheid van elkaar genomen. Ik heb haar verzocht Pika te laten inslapen. En ik zou niet komen om afscheid te nemen of haar mee terug te nemen. Probeerde het zo cool mogelijk te spelen... De rekening zou ik t.z.t. wel krijgen.
Nee, ik heb niet gehuild. Maar er is een soort zwaarte in me.... een diep verdriet, niet alleen om de zoveelste kat die weggevallen is. In dit huis al Lieveke, Sammie, Sinja, en nu kan ik daar Pika aan toevoegen.
En de zoveelste vriend(in) die me voorgegaan is.

Sinja en Pika kwamen samen bij me. Een verjaardagscadeau van een vroegere vriendin. Althans, ze betaalde één van beide katjes, die we met haar auto gingen uitzoeken en ophalen op de Poezenboot. Asielkatjes. Ik zag deze twee, buiten de hokken, rondlopen alsof ze bij elkaar hoorden en die zich niets van elkaar aantrokken... en werd op het eerste oog verliefd op ze. Maar het bleken geen sterke katjes. En ze zijn allebei niet oud geworden. Anders dan Lieveke, die 23 jaar geworden is en echt een oude dame werd. Sammie, de kleine rode kater, was ook een asielkatje. Pika was heel erg schuw, kreeg ook nooit aansluiting met andere katten. Pas het laatste jaar kwam ze los, begroette mijn gasten gracieus, liet zich aaien en ging weer haar eigen weg. En pas dit laatste jaar werd ze ook aanhalig tegen mij... soms tot op het ergerlijke af. Maar ik hield in gedachten dat ze voor ze hier kwam al twee keer teruggebracht was omdat ze niet aangepast zou zijn... en het heeft ook heel lang geduurd voor ze dat hele schuwe van zich aflegde.

Ach Pika, ik zal je missen hoor. We hebben samen heel wat meegemaakt hè. En je zult bijgezet worden in de rij van geliefde poezediertjes. Gelukkig heb ik heel veel foto's van je, want poseren kon je wel. Klein schildpadkatje met een gouden streep midden over je voorhoofd....
Het ga je goed. Wees gelukkig in de kattenhemel. Dag Pika.......Daag hoor.