De rekening gepresenteerd krijgen.

Laat ik beginnen met de wens uit te spreken dat alle Tweede Kamerleden heel oud mogen worden en lang gezond mogen blijven. Maar daarna mogen ze van mij een heleboel rekeningen te zien krijgen die de gezondheidszorg aan ze te besteden zal krijgen. Want jongere mensen vergeten altijd en maar wat graag dat ze zelf oud en ziek gaan worden en dat geldt klaarblijkelijk vooral voor politici. Ik verwacht dat de gemiddelde leeftijd in die categorie mensen merkbaar lager zal worden. Want niemand wil zich schuldig voelen aan veel te hoge uitgaven voor de landelijke gezondheidszorg. Ook de oude en zieke mensen van nu willen dat niet.
En mensen die zich nu zo verantwoordelijk opstellen en lijken te voelen, zullen daar - natúúrlijk - op hun tijd de consequenties uit trekken, daar hoef ik dus niet aan te twijfelen.
Maar zelf zal ik dàt niet meer meemaken, daar ben ik te oud en te ziek voor, dames en heren van de Tweede Kamer. Oud genoeg om die rekeningen voor de ziekenfondsen naast me neer te leggen tot het mijn tijd is. Want het grootste deel van mijn leven ben ik gewoon gezond geweest en heb ik mijn verzekeringspremies betaald. Vanaf het moment dat de ziekenfondsman wekelijks aan de deur het geld kwam ophalen - tot en met vandaag de dag dat het bedrag via internetbankieren verduizendvoudigd is.
Net zoals iedere oudere. Ziek of gezond gebleven. Hoe ouder hoe zieker meestal, dat wel.
Maar laat ik ook deze boosheid maar loslaten. De volgende generatie mag dit voor zichzelf opknappen. Hopelijk doet ze dat ook.
En dat die generatie er dan ook maar voor zorgt dat er weer geregeerd wordt zoals we dat van een regering verwachten.
En niet van de ene hype in de andere blijft vallen.
Zo, dat is er uit.

In verband met het onderzoek in het ziekenhuis heb ik de behandeling door mijn fysiotherapeut, in gezamenlijk overleg, maar opgeschort. En gisteren was het dus weer op bezoek naar een kliniek, nu voor de oogarts. Ik zit echt in de tredmolen van onderzoeken en dat zal nog wel even duren. Maar bij de oogarts was alles oké. Mijn ogen hebben tot nu niet te lijden onder de diabetes, integendeel, ze lijken zelfs beter te worden. Is mogelijk ja, zegt de dienstdoende oogarts. De Jan van Goyenkliniek is van een simpele oogartskliniek op de Weesperschans uitgegroeid tot een heel veelzijdige kliniek met alle mogelijke disciplines en behandelingen. Alleen geen ziekenhuisbehandelingen of overnachtingen. Dr. Eric de Koning, mijn eerste oogarts in Amsterdam, door velen gekend en geliefd, is de grote initiator.
Volgende week weer naar de tandarts.

Ik heb bij mijn computer een standaardje staan met allerlei opmerkingen over ouderen.... En de spreuk die ik gisteren opdraaide was: 'Als je ouder wordt groeit de verwondering'. En dat is wel van heel grote toepassing op mijzelf. Hoe ouder ik wordt, hoe bewuster ik de dagen en de dingen beleef. Ook de 'nare' dingen, zoals verdriet of pijn... daar leer ik bewust naar te kijken. Meer dan vroeger onderga ik alles veel bewuster en met verwondering over wat het leven met het voortgaan van de tijd met me doet.
Ik lijk veel zaken veel bewuster te beleven. Veel bewuster ook los te laten. En ook veel meer bewust van mijn vrije wil om dat te kunnen en te mogen doen. En daar ben ik dan heel verwonderd over want dat is zo duidelijk iets dat ik me voorheen nooit bewust was. Niet meer bang voor de toekomst, niet meer bang door het verleden. Ik kan mijzelf niet veranderen, het leven heeft me gevormd tot wat ik ben geworden. Maar toch zie ik met die grote verwondering wat er wèl verandert.
Wat niet verandert is de maatschappelijke betrokkenheid die me nog steeds emotioneert, die me boos of verdrietig of (heel soms) enthousiast maakt. En ik hoop dat dit zo blijft. Anders zou er niets meer zijn. Alleen nog 'ik'. En 'ik' is m.i. niet belangrijk genoeg om over te blijven schrijven.