Het was de 1e dag van de 11e maand van het 11e jaar in de 21e eeuw.

Terwijl op Nederland 2 een heerlijk programma over de tekenaar/schilder Paul Citroen voortkabbelt, komt de verwerking van vandaag langzaam boven.
Ik kijk graag naar het werk van Paul Citroen. Bij J.M.W. hangt nogal wat werk van hem. En mijn oom Henk Henriët tekende met bijna dezelfde stijl. Alleen niet zo poëtisch.
Die oom van mij kwam wel uit een heel ander milieu en dat was heel zichtbaar in zijn werk.

Maar goed, vandaag dus. Omdat ik de laatste maanden erg tob met mijn been en amper nog een wandelingetje kan maken zonder pijn word ik behandeld door mijn fysiotherapeut Etienne. En hij doet dat goed. Hij heeft nog geen oordopjes nodig gehad, maar hij kan me flink raken. Toch was mijn huisarts niet gerust en stuurde me, na een vergeefs onderzoek bij het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis door naar de vaatchirurg van het BovenIJ-ziekenhuis in Amsterdam-Noord. Een vrij 'jong' ziekenhuis.
De behandelend geneesheer voelde geen kloppende slagader op mijn voet en dat deed hem besluiten me eind november terug te laten komen voor een nieuw röntgenonderzoek van de linkerarm en het linkerbeen. Misschien liggen die slagaders te diep? Ik laat het maar over me komen en zie wel... Ik ben zelf overal klaar voor.
Een week daarna naar de cardioloog in datzelfde ziekenhuis voor de jaarlijkse controle.
Morgen naar de fysio, de dag daarna naar de oogarts, daarna visite en volgende week naar de tandarts.
Die dag is ook de herdenking van de Kristallnacht. Voor wie niet weet wat dat inhoudt verwijs ik maar naar Google.

De reis naar het BovenIJ-ziekenhuis is een wereldreis. Amsterdam-Noord is heel groot hoor, als je met de bus moet reizen. Voordeel, als je die reis niet te vaak maakt, dat je onderweg steeds nieuwe dingen ontdekt. En vandaag was dat wel heel veel. Want (was het door die onschuldige koffer bij het Amstelstation, die verdacht werd een bom te bevatten??) het was een chaos bij het Openbaar Vervoer. Op de terugweg stapte ik in lijn 32 maar op de voorkant stond 34 en ik kwam ergens terecht waar ik niet wilde zijn. Maar ik moest de bus uit want dat was de eindhalte. Iemand wees me op een bus die 50 meter verderop stond... dat zou bus 34 naar het Centraal Station zijn. Ik strompelde zo hard ik kon daarheen en stompte op de glazen deur die gelukkig nog openging. Eenmaal in die bus zag ik dat daar ook 32 op stond.
Maar gelukkig bleek het toch bus 34 naar het Centraal Station te zijn. ;-)))) al ging hij een heel andere weg dan ik gewend was... Over de Meeuwenlaan??? Dat had ik nog niet meegemaakt. Aan de Meeuwenlaan in Noord heb ik herinneringen uit mijn kleine-kindertijd.... Maar gelukkig kwam de IJ-tunnel ook in zicht en kwamen we weer op voor mij bekend terrein. Maar bij het uitscannen op het C.S. piepte mijn jaarkaart onheilspellend en gaf een rood lichtje aan dat mijn jaarkaart niet geaccepteerd was. Paniek! Ik banjerde naar het infokantoor van het Gemeentelijk Vervoer Bedrijf dat als gewoonlijk letterlijk propvol toeristen stond. Het apparaat dat moest aangeven wat ik moest bijbetalen gaf geen sjoege... accepteerde mijn betaling niet. Ik besloot maar een los kaartje te kopen in de tram en alles maar op zijn beloop te laten. Beter voor het hart. Wat schetst mijn verbazing dat ik nu wel groen licht kreeg en gewoon mocht doorlopen. 'Krijg nou wat', kon ik niet nalaten te krijten. ;-)))

Oja, ik wilde nog vertellen over het terrein van het ziekenhuis. De beplanting van de tuin is hier en daar heel origineel. Omdat ik met dat zere pootje om de haverklap moet stilstaan had ik alle tijd om rond te kijken. En daar zag ik een bosje mahonia's. Allemaal verschillende... Als je wilt zien hoe die eruit zien kijk dan even op Google. Er waren een paar struiken die volop in bloei stonden met hun grote gele aren, andere hadden al druifgrote blauwe bessen, weer andere mahonia's hadden prachtig blad in kleuren van helderrood en geel en donkergroen en bij nog een andere waren de bessen dofgroen.... Een wonder van de natuur en ik heb, niet alleen voor dat been, een hele tijd staan kijken. En dat staat daar maar naast een heleboel onopvallende andere struikjes waar je zo aan voorbij loopt.
Eigenlijk, maar niet verder vertellen hoor, was dit voor mij iets dat mijn middag 'máákte'. Wat een schoonheid zat er in die simpele struikjes... ik wilde dat ik zelf kon schilderen of met woorden een beeld schetsen.

Eenmaal thuis en het stoute been gestrekt voor me, viel even de vermoeidheid tegen, maar omdat ik onderweg bij Moeders' Happy Corner een portie mihoen met kip gehaald had, kon ik meteen aanvallen. Sjonge, daar kan ik minstens drie dagen mee doen. Vroeger, toen buurman Jules nog leefde, kon ik hem ook blij maken met een gedeelde portie. Maar die tijd is voorgoed voorbij.
Trouwens, het atrium ziet er weer levend uit, nu de reumaplanten en andere overlevers er zijn neergezet. Die grote planten, zo grillig gevormd, geven eindelijk weer de sfeer die het atrium moet hebben. Die van een oranjerie. Nu loop ik er weer met plezier door op weg naar mijn voordeur.
En dit was dus de dag die was. Nu is het kindertjesbedtijd.