Regen, wind en wachten.

In de nacht van vrijdag op zaterdag heeft het gehoosd en net als voorgaande jaren was er op de eerste verdieping een goot overgelopen en al het water kwam via de zoldering bij mij in het atrium terecht. Overstroming.... en geen klein beetje. Een buurman kwam me even na tien uur vanmorgen waarschuwen en na inspectie heb ik een bak en een emmer neergezet om het ergste op te vangen en meteen de SOS-dienst van de woningcorporatie gebeld, maar die hadden het op dat moment al erg druk vanwege de regens. Toen maar vast één van de bovenburen uit bed gebeld, die heeft de goot zo schoon mogelijk gemaakt en de putjes geschoond, zodat het water weer kon weglopen. Daarna kwam de overbuurvrouw kijken en die bracht eerst haar meubeltjes in veiligheid (de zeilkussens waren al nat gespetterd) en ging toen nòg eens de SOSdienst bellen. Ze vertelde me dat zij daar nog geen melding gekregen zouden hebben.... dat zij de eerste was... Maar waarschijnlijk had ze andere gegevens en iemand anders aan de lijn. Dus toen de loodgieter eindelijk kwam belde hij natuurlijk bij mij. Ik ken die dienst zo langzamerhand, ik ken het huis en waar de narigheid zit, dus we waren snel klaar. De goot was overgelopen en omdat die niet goed aansluit op de gaanderij kwam het water er tussen en liep het naar beneden. Wat een troep.... In die tussentijd had de buurvrouw de emmer en de bak leeggemaakt en een beetje drooggemaakt. Ik heb het afgemaakt, maar daarmee was het ijs niet gebroken. Buurvrouw wilde net haar hondjes uitlaten, maar toen ze me terug zag komen met de loodgieter heeft ze de hondjes weer naar binnen geloodst en de deur zonder meer weer gesloten.

Soms, vandaag bijv. ben ik nog heel verdrietig om het overlijden van mijn vorig jaar overleden buurman, die hier in het atrium tegenover me woonde. Zo'n trouwe vriend en met ieder ander ook bevriend... De hele gracht kende hem en mocht hem zo graag met zijn hondje en zijn grote verhalen. Als ik met slecht weer of als hij ziek was, het hondje uitliet was iedereen vol belangstelling naar Jules' gezondheid. We hebben samen jarenlang goede en minder goede tijden meegemaakt, altijd als goede buren alles overlegd. Mijn pannetjes groentesoep en kibbesoebe en de 'doggiebags ' van Happy Corner gingen altijd naar hem toe. Samen voelden we ons ook verantwoordelijk voor de andere mensen en voor een goede gang van zaken in het huis en voor raad kon ik, maar ieder ander ook, altijd bij hem terecht. ;-) En mij wist hij altijd voor zijn karretje te spannen als er op schriftelijk gebied iets gedaan moest worden. Altijd in overleg... Het gouden armbandje en halskettinkje met hangertjes, dat hij me vlak voor zijn overlijden gaf was zijn manier om zijn vriendschap te tonen. Zelfs bij het optuigen van de kerstboom werd hij erbij geroepen... Ik merk dat ik inderdaad nooit echt gerouwd heb om hem. We hebben het hier in huis gewoon niet meer over die markante figuur. Alleen zijn foto hangt nog op het prikbord te verbleken. Ik ben wel blij dat ik na zijn overlijden nog zoveel heb kunnen en mogen doen. O.a. de toespraak houden.
Maar zucht, die tijd is voorbij. En ik ben merkbaar ouder geworden het afgelopen jaar.

De zaterdag ging verder voorbij zoals de vrijdag voorbijgegaan is. In vruchteloos wachten op dingen die niet gebeurden.
Er moest een via internet gekocht pakje afgeleverd worden... dat niet kwam. En er moesten medicijnen afgeleverd worden, die niet kwamen.
Nee, ik ben niet belazerd, er was een mailtje gestuurd en ik heb een nette mail en een afrekening ontvangen. Bovendien had ik er weleens vaker gekocht. Maar vrijdag is er iets fout gegaan bij TNT en zaterdag worden er geen pakjes afgeleverd en ook de apotheek bezorgt niet thuis op zaterdag. Maar dat bleek pas achteraf.
Dus alle tijd gehad alle zaterdagkranten en de weekend-NRC uit te lezen.
En geprobeerd dat verdrietige gevoel kwijt te raken.....
Na een hele tijd wat zinloos en onnadenkend zappen kwam ik vanavond terecht bij Canvas, waar vanaf 23.00 uur een heel bijzondere film speelde: Tideland. Een film zoals ik nog nooit eerder had gezien. Om die te beschrijven moet ik wel de beschrijving van internet overnemen:
'Jeliza-Rose is een eenzaam en wispelturig meisje dat na de dood van haar aan drugs verslaafde moeder met haar vader, een uitgedoofde rockster, naar een afgelegen plattelandshuisje verhuist. De vader sterft een dag na aankomst en het kind begint zich meer en meer terug te trekken in haar eigen fantasiewereld. Ze raakt bevriend met Dickens, een buurjongen met een mentale achterstand. Zijn oudere zus Dell bekommert zich om hem, maar haar passie voor opgezette dieren wordt stilaan een obsessie. Samen trekken Jeliza-Rose en Dickens ten strijde tegen een reuzengrote haai, in werkelijkheid niets anders dan een passagierstrein die 's nachts passeert langs het huis van Jeliza-Rose. Het meisje 'leeft' met het lijk van haar vader, heeft poppenkopjes als speelgoed, een heel levendige fantasie... In de buurt woont de vrouw Dell, die de vader van het kind ontdekt. Zij heeft als hobby het opzetten van dieren, heeft haar moeder gemummificeerd die ook in huis woont en ze ontdekt die dode vader, die haar vroegere geliefde blijkt te zijn geweest. Ze mummificeert hem ook zodat het meisje met haar vader kan blijven 'leven'. Dickens is de geestelijk gehandicapte broer van de vrouw en het opgroeiende meisje met haar te grote fantasie ziet in hem haar Prins om wiens persoon ze haar dromen gaat weven. Dan lukt het Dickens om die 'monsterhaai' met springstoffen te overwinnen
Maar wat zijn zieke geest niet doorheeft is dat daardoor twee treinen op elkaar botsen en ontsporen en in brand vliegen. Dickens komt daarbij om het leven en Jeliza-Rose wordt ruw in het echte leven geplaatst'. Het is een film om, als je die gemist hebt, te proberen te pakken te krijgen en nog eens te zien.
Ik stond net op het punt een dvdtje uit de kast te halen, maar dat bleek niet nodig.
Wel,op zondag wordt er zeker niets bezorgd, dus dan kan ik er weer uit..... Het zal wel weer blijven regenen, zon verwachten we niet, dus de regenpet maar op. En rekening houdend met flinke vlagen westenwind kan ik maar het beste weer in de binnenstad blijven.

Inmiddels is het weer half twee in de nacht. Tijd om het bedje weer op te zoeken. Corrigeren en op mijn blog zetten kan morgen wel.