Van dromen en oude en bekende zaken.

Gisteren was weer een heel emotionele dag... En de nacht ervoor ook. Ik denk dat ik koortsig was en de nacht was lang en zwaar. Tot ongeveer half vijf heb ik wakker gelegen. Met onderbrekingen van korte koortsige dromen en hartkloppingen. De droom tegen de ochtend was van dien aard dat ik toen ik daaruit wakker schoot, dacht dat mijn hart zou ontploffen. Ik droomde dat ik wist... dat mijn moeder mij een brief had nagelaten. In mijn droom 'wist' ik dus dat mijn moeder me lang geleden die brief had nagelaten. Ze verontschuldigde zich daarin dat ze nooit meer iets van zich had laten horen. Ze zou de oorlog overleefd hebben en niets meer met het verleden te maken gehad willen hebben. Ook niet met mij dus. Ik 'herinnerde' me dat in mijn koortsige droom en werd zo verschrikkelijk woedend en verdrietig dat ik ervan wakker werd en echt dacht dat ik erin zou blijven. Even later, wat tot mezelf komend, bedacht ik dat er al heel lang heel veel woede en verdriet diep in me moest zitten. Ik besefte nog meer, dat 'die brief' niet bestond, want mijn moeder behoorde tot de eerste lichtingen slachtoffers die in de gaskamers omkwamen. En dat was bewezen. En ik realiseerde me dat ik mijn woede en verdriet van nu maar gauw moest loslaten, want dat ik het anders niet meer lang zou maken. Vreemd hoe zulke dromen zo'n grote impact op een mens houden dat de hele ochtend erdoor beïnvloed zou worden. Ik ben er toch door in een behoorlijke dip geraakt toen er ook nog dingen misgegaan bleken met Joods Maatschappelijk Werk.
Ik heb de dag maar gebruikt om een grote pan groentesoep te koken... Op die manier bezig zijn werkt kalmerend. En levert nog wat op ook. Ik heb twee buurmannen die graag een pannetje soep komen halen en dan blijven ze ook altijd eventjes hangen voor de gezelligheid.
's Avonds maar een half slaaptabletje extra genomen... En omdat het vanmorgen ook nog zo lang donker bleef, druilerig en bewolkt, heb ik een lange nacht gehad dit keer... om half elf vanmorgen werd ik eindelijk wakker.
Dromen zijn trouwens vaak heel bedrieglijk. Ik herinner me een andere droom over haar... Ik zoek het op in mijn 'Documenten'
Ik droomde dat het 1939-1940 was. En dat ik gesommeerd werd mijn woning en woonplaats te verlaten. De enige plek waar ik heen zou kunnen was Japan. Maar geld om ergens heen te kunnen kreeg ik niet. Ik probeerde te overleven onder de bruggen, en werd daar door landlopers en wilde katten weer weggejaagd. Toen herinnerde ik me dat ik naar mijn moeder en mijn tante kon gaan, die leefden in de binnenstad immers. In mijn 'herinnering' was ik er zojuist nog geweest en had ze meegemaakt en gezien hoe klein de woning was waarin ze, in mijn droom althans, samen leefden. Nog kleiner dan mijn huisje. Maar toen 'herinnerde' ik me ook dat ook zij weggehaald waren. Waar kon ik heen? Op het station realiseerde ik me dat ik geen geld had en dat ook mijn passen afgepakt waren. En dat ik elk moment opgepakt kon worden en dat er geen ontkomen meer aan was....... Doodsangsten stond ik uit, en met die doodsangst werd ik wakker.
In het werkelijke leven zou ik niet zo bang geweest zijn. Ik zou wel zien... Denkend aan de miljarden en miljarden die me voorgingen. In de droom was ik helemaal op mijzelf aangewezen en maakte ik mee, wat anderen gevoeld en meegemaakt hebben en tegenwoordig nog steeds moeten meemaken. In oorlog en in rampen...
Maar ik heb mijn moeder en mijn tante van zo heel nabij gezien en meegemaakt.... 'Tijd' was een subjectief en relatief begrip.
Ik heb mijn moeder toen van zó nabij gezien dat ik me de geur van haar haren herinner en de kleur van haar schort...En haar lach en haar angst... En, terwijl ik het allemaal 'ging' meemaken in mijn droom, wist ik tegelijk wat er allemaal gebeurd was...lang geleden...

Geuren, smaken, kleuren, dingen en tijd kun je in dromen zo levendig meemaken dat ze je bijblijven.
Op dat moment was het wel 70 jaar geleden dat zoiets (kijk naar mijn taalgevoel ;-)) zou hebben kunnen gebeuren...


Iets heel anders nu:
Op het NOS-radiojournaal werd gisteren bekend gemaakt dat er 6,7 miljoen m2 kantoorruimte leeg zou staan...
Lachertje, ik heb dat al in begin negentiger jaren aan diverse nieuwsmedia doorgegeven. Op een willekeurige busrit dwars door Nieuwegein vond ik toen al verkoopborden bij lege kantoorruimtes van tezamen ongeveer 8 vierkante kilometer. En dat was alleen nog maar in Nieuwegein. Sindsdien zijn projectontwikkelaars fors doorgegaan met het bouwen van grote en mooie kantoorgebouwen. Waarvan vele nu nog steeds leeg staan en inmiddels niet meer voldoen aan moderne eisen.
En nu, aan het begin van het jaar 2011, is het ineens nieuws.... en moeten er maatregelen worden genomen. Volgens www.joop.nl/economie en op het NOS-nieuws staat 14% van alle kantoorgebouwen leeg. In mijn jaren heb ik geprobeerd aandacht te krijgen voor die zaak, die naar ik aannam, niet alleen in Nieuwegein zou spelen.... maar nergens werd het opgenomen. Het werd toen nog opzijgeschoven. Publiciteit was blijkbaar een slechte zaak voor projectontwikkelaars...
(Eh.... bestaan er projectontwikkelaars die geen miljonair zijn?}
In elk geval, nu is het een landelijk probleem. En moet het wel aangepakt worden.

Vandaag was het dus zaterdag... En na het late opstaan was het ook moeilijk om flink door te zetten en op te schieten met alles wat er gebeuren moest. Zodat het vanmiddag vier uur was voor ik de deur uit kon gaan om nog wat boodschapjes te halen. De bakker was al gesloten, dus moest ik weer doorgaan naar appie waar ik natuurlijk, wie kent dat euvel niet, weer veel meer meenam dan ik me voorgenomen had.
Maar vanavond weer een uurtje visite van mijn stiefbroer.... altijd gezellig. En dat doorbrak toch dat depri-gevoel dat me nog steeds in de greep had.
Van een mede-grachtbewoner krijg ik altijd de kranten, en dus was er vanavond verder tijd genoeg voor de weekendkranten... Hij krijgt trouwens van mij goede tijdschriften in zijn brievenbus hoor.