Het leven gaat zo snel als je oud bent.

De laatste dag van augustus 2011. Weer een maand die voorgoed voorbij is.

Een hele tijd geleden schreef ik over de armoede in Amsterdam-Centrum in vroegere tijden. Ik vertelde over een kennisje, B. zou ik haar noemen, die woonde in een ' gang' tussen de Rapenburgerstraat en de Valkenburgerstraat, de Rode Leeuwgang. Zojuist zag ik op AT5 hoe daar opgravingen in die 'gangen', in dit geval vond men de Hartjesgang, worden gedaan. En hoe het verhaal van B. bevestigd werd door die opgravingen. Een smalle gang, met éénkamer'woningen', waar geen daglicht kon binnendringen. In mijn hoofd donkere holen, waar grote gezinnen in 'leefden'... Zodra van die opgravingen meer bekend wordt wil ik erover schrijven. Maar nu weten we zeker dat B. de armoede en de ellende niet slechts in haar hoofd had, maar wel degelijk heeft meegemaakt. Het is van een onvoorstelbare ellende geweest. In de strontputten die blijkbaar open waren, heeft men allerlei afval, inclusief huisraad en schoenen gevonden. Volgens de archeoloog was het zo tot en met de 19e eeuw, maar B. is in de 20er jaren van de 20ste eeuw geboren, dus het heeft nog langer geduurd.
De naam van die nu blootgelegde 'gang' maakt wel dat ik me afvraag of die iets te maken heeft met de beroemde Amsterdamse Hartjesdagen. Het eeuwenoude feest waarbij mannen zich als vrouwen kleden en vrouwen als mannen gekleed gaan. In onze dagen is het een beetje een feest van verklede mannen, dragqueens, maar niet minder feestelijk. Kijk maar eens op
http://www.youtube.com/watch?v=oTQyvE2fhXk&feature=related

De dagen rijgen zich aaneen. Grauw en nat en heel af en toe een zonnetje. Gelukkig kregen we vandaag voor een paar komende dagen goede vooruitzichten, droog en zonniger en hogere temperaturen. Ik ben benieuwd of het alleen een zoethoudertje is.
Maar mede door de kleurloosheid van deze dagen zijn er ook geen hoogtepunten te melden. Dochterlief is gisteren nog even geweest, maar die is nog lang niet de oude. Ik hoop dat ze snel opknapt. Zelf houden we het op naweeën van de narcose. Het ene lijf gaat daar anders mee om dan het andere. Maar na een half uurtje moest ze echt even gaan liggen en daarna wilde ze erg graag naar huis.
Ze is even mee gegaan tot het Centraal Station en nam daar de tram naar haar eigen huis. Terwijl ik zelf het station inging om langs de winkels even naar drogisterij Erica te gaan. Maar mijn crème hadden ze daar nog steeds niet. Ik heb nu maar een mailtje naar het hoofdkantoor gestuurd om te zien of ze het nog wel hebben en of ik het dan via de webshop kon kopen.
Brengt me op het volgende:

Waar ik al een paar keer over wilde schrijven is het feit dat een weblog blijkbaar meegelezen wordt door veel meer dan alleen gewone (altijd anonieme hoor) lezers.
Maar er zijn spionnen, zal ik maar zeggen, die meelezen en die van een weblog gebruik maken om reclame te sturen. Als ik bij voorbeeld Erica noem, kan ik met bijna zekerheid voorspellen dat er reclame van een bedrijf Erica genaamd, komt, of van de VVV van de plaats Erica. Of over een timmerklusje... of elektronica... ik noem maar iets.
Als ik over mijn crème of lotion schrijf krijg ik reclame daarover. Het schijnt erbij te horen.
Dat heb ik indertijd, wie weet het nog, met het CAK gehad, toen ik per ongeluk 100 keer zoveel geld (komma gemist) aan ze had overgemaakt en zelf vreselijk in de moeilijkheden raakte... Dat ik zelfs de Nationale Ombudsman moest inschakelen om het na meer dan vier weken eindelijk terug te vinden op mijn rekening. Toen bleek dat het CAK precies wist wat ik erover geschreven had.... Ik verwonder me nergens meer over vanaf dat moment. (maar ik wil wedden dat ik zal gaan merken dat men dit meeleest;-)))
Zoals duidelijk is heb ik momenteel weinig om te vertellen. Laat ik er dus maar mee ophouden...