Dromen......

De griep heeft eindelijk de aftocht geblazen. De hoest en de snotterigheid, de koorts en de spierpijn leken het van me te winnen. Maar mispoes... Ik hoest nog een beetje, de prullenbak ligt nog vol tissues, maar het leven is weer begonnen zonder constant - hatsjie, hatsjie, hatsjie (sorry hoor)- geproest en gesnotter.
Dochterlief heeft me zaterdag voor het eerst weer mee naar buiten genomen. Eerst onzeker met haar op een terrasje bij Eik en Linde wat gedronken, later wat kleine lekkere hapjes bij mijn favoriete Chinese restaurant, bij Moeders' dus. En gisteren, zondag, moed gevat en weer zelf boodschapjes gehaald. Het betekende wel dat ik de rest van de dag horizontaal doorbracht, maar dat had ik er graag voor over. Zitten ging wel, om mails te beantwoorden en door te sturen voornamelijk...
Vrijdag stuurde vriend R, een aantal mails die dochterlief geholpen hebben een Calibre ebookboekenkast aan te leggen. Er zijn veel ebooks op internet te vinden. En ik zou van mijn eigen boek ook graag een gratis ebook willen maken. Dus er zit weer plezier in. ;-) om dingen te doen.
Vandaag was Betty er weer niet. Ik mis haar wel, maar haar tijdelijke vervangster doet het best wel goed. Toch moest ik vanmiddag nadat mijn huisje weer schoon was, weer gaan liggen en slapen.
En heerlijk gedroomd. Daar wordt een mens toch zo blij van, van mooie dromen. Vooral als die in een verleden spelen dat eigenlijk minder mooi was dan de droom. Dan beïnvloedt die droom de herinneringen ten goede. Ook wat de liefdes in mijn leven betreft. Ik woonde een feestje bij met een voorstelling waar al mijn goede vrienden van vroeger bij aanwezig waren.
Het enige dat ik niet kon begrijpen of als droom kon 'thuisbrengen' was, na afloop van dat feest, mijn gang naar het huisje uit mijn droom langs heel hoogstaand water dat nog verder zou stijgen, zoals ik wist.... Af en toe moest ik uitkijken voor de golfjes die over de weg liepen. Maar ik was er niet bang voor, aanvaardde het en heette het zelfs welkom, want het hoorde echt bij de weg die ik ging.
Er loopt daar geen enkel water in de daagse werkelijkheid.

Het huisje zelf was in de droom, echter bijna middeleeuws. Buiten en binnen. De familieleden, nichten en tantes, die ik er ontmoette waren ook gekleed als mensen uit de negentiende eeuw of vroeger, lange rokken en schorten en witte mutsjes, maar zo herkenbaar en we waren zo blij elkaar weer te zien.... Ik herkende (!) zelfs het raam naast dat huisje als het snoepwinkeltje van vroeger..... En het enige snoepwinkeltje dat ik in het echt in het verleden gekend heb was de winkel in de Vrolikstraat waar ik met mijn moeder gewoond heb in de oorlog. Het was dus een warboel aan echte herinneringen en betekenisvolle droomdelen..
Ik stel prijs op dromen, waardeer ze niet alleen om de verhalen en de toestanden die ik dan meemaak. Het heeft me in het verleden vaak geholpen zaken beter te begrijpen. Dingen die overdag speelden in het onderbewustzijn en door dromen . duidelijk werden en bewust.
Ik was bij voorbeeld boos op iemand. En begreep maar niet mijn boosheid tegen de persoon. Tot ik droomde dat ik een paar half rijpe aardbeitjes in mijn schortje droeg. En aan iedereen die dat wilde, ook uitdeelde. Daar kwam die persoon in kwestie, en die nam mijn laatste aardbeitjes aan. En toen zag ik pas dat ze zelf een mand vol prachtige grote rode aardbeien aan haar arm had en niets daarvan zelf weggaf of uitdeelde. Met niemand wilde delen.
Toen ik wakker werd realiseerde ik me dat ik mezelf nooit zou willen toegeven, laat staan hardop zeggen, wat ik dacht van haar manier van optreden. in het dagelijks leven. Ook ten aanzien van mijzelf, al ergerde ik me dood.
Maar dat is een droom die een paar jaar is blijven hangen. en ik me zojuist weer herinner.

Zoals die droom die in 1939 speelde.. Maar die ik droomde in 2008.. Een droom die ik ook nooit vergeten zal.
Ik droomde dat het 1939-40 was. En dat ik gesommeerd werd mijn woning en woonplaats te verlaten. De enige plek waar ik heen zou kunnen was Japan. Maar geld om ergens heen te kunnen kreeg ik niet. Ik probeerde te overleven onder de bruggen, en werd daar door landlopers en wilde katten weer weggejaagd. Toen herinnerde ik me dat ik naar mijn moeder en mijn tante kon gaan, die leefden in de binnenstad immers. In mijn 'herinnering' was ik er zojuist nog geweest en had ze meegemaakt en gezien hoe klein ze, in mijn droom althans, samen leefden. Nog kleiner dan mijn huisje. Maar toen 'herinnerde' ik me ook dat ook zij weggehaald waren. Waar kon ik heen? Op het station realiseerde ik me dat ik geen geld had en dat ook mijn passen afgepakt waren. En dat ik elk moment opgepakt kon worden en dat er geen ontkomen meer aan was....... Doodsangsten stond ik uit, en met die doodsangst werd ik wakker.

In het werkelijke leven zou ik niet zo bang geweest zijn. Ik zou wel zien....... Denkend aan de miljarden en miljarden die me voorgingen. In de droom was ik helemaal op mijzelf aangewezen en maakte ik mee, wat anderen zouden gaan meemaken en gevoeld en meegemaakt hebben en tegenwoordig nog meemaken. In oorlog en in rampen......

Maar ik heb mijn moeder en mijn tante van zo heel nabij gezien en meegemaakt.... 'Tijd' was een relatief gegeven. Ik heb mijn moeder van zó nabij gezien dat ik me de geur van haar haren herinner en de kleur van haar schort..En haar lach en haar angst... En, terwijl ik het allemaal 'ging' meemaken in mijn droom, wist ik tegelijk wat er allemaal gebeurd was...



Geuren en smaken, kleuren en gebeurtenissen, gevoelens en personen kun je zo levendig meemaken dat ze je bijblijven, soms een leven lang.