Hoe was het ook weer?

Er is een heleboel werk verzet de afgelopen dagen.
Vooral gisteren door Betty...;-)) Maar zelf ben ik ook al dagen bezig met een stuk.
Mijn plan is om dat in een paar stukken te verdelen. Dat begin ik dan mee onder mijn gewone verhaaltje.
En voor dochterlief heb ik haar bijzonder interessante scriptie geredigeerd, dat was ook een paar dagen werk hoor.
Ik heb het moéten van lopen afgezegd. Voor mezelf is dat ondanks de aanvankelijke strijdlust een goed gevoel.
Nu ik normaal loop wat er zo dagelijks gelopen moet worden - en dat ook bewust doe - heb ik veel minder pijn en ben ik veel minder moe.
En de dagen dat ik nog even de stad inga zijn dan wel verminderd, maar niet minder plezierig geworden. Het deert me niet meer dat ik om de 50 meter zo stilsta, de pijn kan ik nu een beetje naar de achtergrond schuiven door er een gewoon rustpuntje van te maken. De - nog steeds in mijn ogen overdreven - vermoeidheid haal ik wel in met twee uur slapen per dag.
De afgelopen week een paar keer visite gekregen, en donderdag is dochterlief geweest. We hebben er een lekker dagje van gemaakt.thee en allemaal lekkere hartige dingetjes op tafel, kaasjes, olijven, Griekse kaas in pittige paprikaatjes, toastjes met tonijnsalade...en een lekkere dvd gekeken... Geen zware dingen. Ze is daarna weer weggegaan maar het bleef een heel fijn gevoel zo'n lichte middag.
En zaterdag en vanmiddag toch nog een wandelingetje naar de bakker (een challetje, een knip en twee croissantjes graag ;-) ) en dan overhandig ik het portemonaietje met muntgeld, waar Carlos dan uithaalt wat ik te betalen heb. Het beursje heb ik nog van hen gekregen verleden jaar... en kleingeld hebben ze altijd nodig.. Ik krijg het beursje dan terug als alles eruit is wat ik moet betalen. Klopt altijd, hoef ik nooit na te rekenen. ;-))) En vandaag een klein wandelingetje naar de TNT Weesperstraat. Postzegels gehaald.
Verder alleen getikt. En in het huis wat rondgescharreld. Van het pootje heb ik momenteel geen last.
Alleen maar van iemand die ik twee jaar geleden met veel moeite heeeel erg duidelijk moest maken dat ik geen contact op prijs stelde..... en die nu na al die tijd denkt dat ik het toch wel op prijs zou stellen als hij me liet weten dat hij mijn blogjes leest en wel goed vindt.. Ik kan hem het denken en het lezen niet verbieden, maar moet hij me dat echt weer schrijven? Van mij hoeft het niet hoor.

Goed, ik wil een begin maken met 'het stuk' en ik hoop dat een ook lezende en betere schrijver ;-) er zoveel inspiratie in vindt dat hij wel een boek wil schrijven over die periode.... Het wordt maar een deel van het verhaal.
Dit hebben onze kinderen nooit gekend. En ik wil op een simpele, bepaald niet volledige en misschien niet honderd procent correcte manier proberen te vertellen hoe onderstaande onderwerpen in onze jonge jaren nog bestonden. En wat ik er nog van weet verder vertellen, want het is allemaal een kant opgegaan, die we geen van allen gewild hebben. Alleen de Grote Graaiers

In de kranten van de 1e week van juni wordt uitgebreid beschreven wat voor teleurstellingen we hebben ondervonden met de privatisering van alles wat vroeger 'van algemeen nut', (Nutsbedrijven geheten), was en heel lange tijd staatseigendom was. In handen van de Staat dus, die er als een goed huisvader mee omging. Zoals energie, maatschappelijk werk, de spoorwegen, de posterijen, de Limburgse kolenmijnen.... waar duizenden mensen werkten.
Sinds jaren is dat nu allemaal overgegaan in (semi-)particuliere handen, zoals ons gas en licht. Onze Spoorwegen, de PTT. De arbeid en wat daartoe behoorde, de zorg, de uitkeringen...De mijnen zijn helemaal verdwenen.
Het vroegere Centrum werk- en inkomen, nu ook genoemd uitvoeringsinstituut Werknemersverzekeringen, UWV Werkbedrijf.... heette ooit het Arbeidsbureau. En dat arbeidsbureau was in handen van overheid, werkgevers- en werknemersorganisaties. Daaruit vloeide in eerste instantie het eerste uitzendbureau START voort. Een gezamenlijk initiatief.
Het GAK, de DETAM ( en andere semi-overheidsinstanties) waren verantwoordelijk voor de keuringen en uitkeringen, keurden je goed of af, waardoor je weer aan het werk ging of in de WAO belandde... in het begin ontving je 80%, later 70% en aflopend.... van je laatstverdiende loon. Tegen hun beslissingen kon je in beroep gaan. In de WAO bleef je vaak jarenlang hangen en na zo'n arbeidsloos verleden was het heel beangstigend om met je even zieke lijf toch weer aan het werk gestuurd te worden.
Maatschappelijk Werk was ondergebracht bij het toenmalige Ministerie van (Cultuur, Recreatie en) Maatschappelijk Werk. Ja echt, dat bestond tot 1965.
Bij de PTT werkten ambtenaren. Sinds de privatisering zijn er een aantal bedrijven die de vroegere Post-cheque en Girodienst( de vroegere PTTdiensten dus) onder hun hoede namen. De private postbedrijven die nu opereren doen dat op een manier die we ons nooit hadden kunnen voorstellen. Elk jaar werden honderden postmedewerkers ontslagen, postkantoren gesloten, diensten opgeheven en nu is deze privatisering zo doorgeslagen dat alle postbodes inmiddels zijn of worden ontslagen, postkantoren, waar je alles kon regelen, ook de giro(diensten), zijn opgeheven, de postbank bestaat niet meer. Er worden alleen nog postbezorgers en pakjesbezorgers (met een eigen auto) aangenomen, niet meer op arbeidscontract, mensen met vaak al een eigen inkomen, zoals AOW, een pensioentje e.d..Mooie bijverdienste, lekker goedkoop en geen verantwoordelijkheden voor de losse werknemers. De meer dan 8000 postbodes werden het bos ingestuurd, de WW in....zoals bij bijna alle geprivatiseerde bedrijven.
De bedrijven van de Spoorwegen heetten toen nog N.S., De Nederlandse Spoorwegen, alle werknemers vielen onder het Staatsbedrijf. Ook de busbedrijven waren toen onderdeel van de Nederlandse Spoorwegen.... Of onder provinciale of gemeentelijke verantwoordelijkheid.
En bij die Gemeentelijke Vervoerbedrijven waren alle werknemers gemeente-ambtenaren. Het was simpel en vooral overzichtelijk. En je wist waar je moest zijn als je het met een maatregel of een beslissing niet eens was. Dan ging je in hoger beroep.
Tegenwoordig is elk (semi) staatsbedrijf geprivatiseerd.... ondergebracht en eindeloos gesplitst in een heleboel kleinere semi-private ondernemingen. Dit gebeurde vóór en rond 1994.
De Nederlandse Spoorwegen, zoals het vroeger officieel heette, werd ook gesplitst in een aantal ondernemingen, die afzonderlijke verantwoordelijkheden zouden dragen. De rails en de rijtijden, de rijtuigen, de reizigers, het werden afzonderlijke bedrijven met eigen budget en verantwoordelijkheden. In het begin was de overheid nog wel (bijna) de enige aandeelhouder...
Energiemaatschappijen functioneerden altijd prima, maar moesten ook privatiseren onder druk van de politiek. Er kwam een aparte Gaswet, afnemers (de gewone klanten) moesten vrij zijn een gasbedrijf te kiezen voor leverantie van gas. Wat natuurlijk onzin was,
het gas kwam uit dezelfde bronnen. Eerst was het kolengas, toen we nog een bloeiend kolenmijnbedrijf hadden in Limburg (ook in Staatshanden) werd gesloten toen in Slochteren, in Drente, heel veel aardgas was gevonden en Limburg niet meer lonend genoeg was voor het land. Duizenden mijnwerkers zijn toen ontslagen en kregen mooie beloftes mee van industrie die daarvoor in de plaats zou komen.
Heel Nederland werd overgeschakeld op aardgas (toen nog steeds een Staatsbedrijf) en iedereen moest een ander gasstel of fornuis aanschaffen. Voorheen had iedereen een gasmeter, waar je speciale gasmunten of gaspenningen in moest doen om gas te krijgen. Was die hoeveelheid gas op en had je geen muntjes in huis dan moest je munten gaan kopen. En was de muntenautomaat leeg of had je geen geld, dan had je pas pech als huisvrouw, je kon niet wassen, die was werd gekookt op het gasstel en koken was er ook niet bij.
Hetzelfde gebeurde met de op te richten elektriciteitsbedrijven, die bedrijven werden ook nog gesplitst in beheerdersnetten (verantwoordelijk voor de aanleg en het onderhoud van de leidingen) en leveranciers van gas en electriciteit. En dan nog een bedrijf dat die onderdelen weer combineerde....

Rest volgt....