Ik moest iets opzoeken, kwam hier terecht en ik vind het leuk om te zien wat er veranderd is in drie jaar tijds.

Erica's dagboek van 16 juni 2009,
Hagel (nog net geen sneeuw) onweer wind en regen...

Deren ons niet, we kunnen er wel tegen. Maar toch zou het fijn zijn als het weer wat stabieler en zomerser was. Het lijkt nog niet op een echte Hollandse zomer. De temperaturen variëren tussen ’s nachts 4 graden en overdag ruim boven de 20 graden. Net als in subtropische gebieden. Vandaag was zo’n dag dat alles mogelijk was, na een hevige onweersbui vannacht. Het bleef vanmorgen buiten zo donker dat ik pas om 10 uur wakker werd. Het regende nog zachtjes, maar in de loop van de dag klaarde het helemaal op. Buiten lijkt het en ruikt het door die afwisselende regen- en droge tijden, inderdaad bijna subtropisch. Een paar dagen droogte en zonneschijn levert weer fijnstof op en dat is ook niet alles voor deze gevoelige neus en ogen.Wat later dan gewoonlijk heb ik mijn rugzak omgehangen. Voor de zekerheid een dunne regenjas aangetrokken. Want vertrouwen in het weer heb ik niet. Dat was ten onrechte, want buiten was het warm en vochtig en in de stad blijft dat lang hangen. Voor mijn zieke buurman en voor mijn andere Buurman moest ik in de Reguliersbreestraat bij Etos een paar boodschapjes doen en daar heb ik tegelijk voor mezelf ook wat bij gehaald. Bij de AKO een pakket tijdschriften van € 7,50 gehaald, daar kan een mens lang mee doen. Dat is een samengesteld pakket van onverkochte en wat oudere tijdschriften. En aangezien ik geen van alle tijdschriften ooit apart koop is dat mooi meegenomen. Buurmans’ nieuwe boek ligt niet, eigenlijk nooit, bij de AKO, boeken kopen doe ik ook altijd liever in een ‘echte’ boekhandel… Alles bij elkaar was ik weer te zwaar beladen. En na even bij de nieuwe Hema aan de overkant gekeken te hebben waar ik alleen een lippenstift kocht, viel ik binnen bij een nieuwe koffiezaak, die ik nog niet van binnen had gezien. Een grote beker ijskoffie samen met de krant van vandaag die daar op het tafeltje lag was het een plezierig rustmoment voor ik weer naar huis terug zou gaan. Op het Rembrandsplein was het warm, druk en gezellig. Een NOS-auto stond op de hoek, aan de overkant waren drie muzikanten de terraszitters aan het plagen om wat bij te verdienen en de portrettekenaars hadden op de inmiddels droge stenen hun tekeningen uitgestald. Er liep een buitenlands gezin vóór me, breeduit naast elkaar.
Als ik ergens wil passeren roep ik altijd zachtjes: 'tuuttuut, tuuttuut...' 'en grijns er vriendelijk bij. ; ) Dat hielp hier ook. Ze lieten me passeren en toen direct daarop de tram er aan kwam kon ik meteen instappen. Een vader had groot plezier met zijn peuterzoontje, die hij tegenover zich liet zitten in een volle tram. Ik moest dus vrágen of hij alsjeblieft zijn kindje op schoot wilde nemen en hij was zo attent dat te doen. Ik heb maar niet gezegd dat het een verplichting is kinderen tot vier jaar in een drukke tram op schoot te nemen…. Dat is het wèl.Bij het uitstappen viel me de sfeer in de stad weer op. Zodra de zon schijnt is die bijna feestelijk. Ik ben benieuwd hoe dat is als straks de temperaturen tot 30 graden gaan oplopen in juli en augustus. ;-))) Maar dan ga ik er zelf niet meer zo gemakkelijk op uit natuurlijk.Een viertal jongelui, zenuwachtig of ze wel bij de goede halte zouden uitstappen, stonden te aarzelen op de hoek. Wisten niet waar ze heen moesten. Toen ze me aanspraken hoefde ik alleen naar de overkant te wijzen, dáár moesten ze zijn. Even verderop kwam me een Amsterdamse bakfiets tegemoet, gevuld met honden. En even verder fietste een vrouw met ook een kleine bakfiets met één hondje, zij met knalpaars haar en gebloemde broek en grote hoed. Dit is Amsterdam, mensen.

Zaterdag 16 juni 2012.
Moment suprême.

Buiten in mijn tuintje wijst de thermometer 24 graden aan. Ik heb dan ook een zeer beschermd minituintje.
De zon is warm en ik zat even op mijn bankje om ervan te genieten. Als een zonnebloem. Met mijn gezicht geheven naar het licht, de ogen gesloten natuurlijk.... Vandaag is het heel even zomer buiten. De buxus geurt na de overvloedige regens van de laatste dagen nu overdadig. Niet iedereen houdt daarvan, maar voor mij is het een herinnering aan een hete dag op de oneindig grote Joodse begraafplaats bij Wenen.. Een dag die ik met een toenmalige vriendin doorbracht met het zoeken naar grafstenen van vroegere familieleden. Een zware maar vergeefse zoektocht. Met een brandende zon boven ons en een bedwelmende geur van buxus rondom ons. Een eindeloze verwilderde grasvlakte met hele en kapotte, leesbare en onleesbare grafstenen daartussen. De begraafplaats was hopeloos verwaarloosd. Bijna alle Joodse mensen waren in de Oorlog weggevoerd en vermoord, ook mijn familie. Er waren bommen gegooid op die begraafplaats en een heleboel graven waren vernield. Toen wij er waren, was de toezichthouder niet aanwezig, die hebben we ook niet gezien. Maar er was, al een tijdje trouwens, een flinke groep vrijwilligers aan het werk om in de eerste plaats de kapotte graven en grafstenen te herstellen. En ter herinnering was van al die kapotte stenen een soort bergje gemaakt met een herdenkingsbord ervoor. Alweer: 'Opdat wij niet vergeten'.... De laan bij de ingang was helemaal opgeknapt met een lange rij nieuwe graven en grafstenen, maar de meeste waren anoniem. Men had de namen op de stenen niet meer kunnen terugvinden. Zo moet het ook met mijn familie gegaan zijn.
Maar goed, dat was in 2004 (alweer zo lang geleden??), nu zitten we in 2012.
En mijn tuintje is lang zo mooi niet als toen ik het nog goed kon bijhouden. Er zijn geen katjes meer om, zittend op mijn bankje, van te genieten terwijl ze zich omrollen op de warme tegeltjes van het terras. Maar ik heb nog steeds een huisje met een tuintje in de binnenstad... en de tuindeuren staan open, de lange vitrages waaien zachtjes heen en weer... Moment van intense dankbaarheid, terwijl ik luister naar Classic FM, Franz Schubert's Impromptu in As groot..... Dankbaar ook dat ik toch heb mogen ontdekken niet uit de lucht gevallen te zijn, maar echt een familie gehad te hebben. Goed, het heeft een paar reizen gekost, en relaties met nog mogelijk levende familieleden heb ik er niet aan overgehouden, maar toch is alles de moeite meer dan waard geweest. Al is het alleen maar omdat er momenten zijn dat ik er echte herinneringen aan heb overgehouden.
Adagio for Strings van Samuel Barber.....even meevliegen.....
Maar niet te lang.....de lucht betrekt weer, en er komen vliegen en bijtjes binnenvliegen Luisteren die ook soms?

Moment is voorbij, we gaan weer aan de gang..........