Het is maandagmiddag, vier uur geweest, als ik dit blogje begin. Buiten is het donker. De hele dag al zwaar bewolkt met regen. Maar niet koud. Vanmorgen hebben we een lieve oude buurvrouw begraven. Ik kon met één van de buren met een auto meerijden, anders was het te vermoeiend geweest. Maar de oude heer die zijn vrouw ging begraven was ruim 10 jaar ouder dan ik. En moest wel.... Het weer was perfect voor deze trieste gebeurtenis. De begraafplaats 'Rustoord' in Diemen is een even perfecte plek. Een begraafplaats, naar wat we konden zien, zonder poeha of parkachtige neigingen. Letterlijk een laatste rustplaats voor degenen die hier begraven liggen. Een gebroken man die hier met ons samen de vrouw begroef met wie hij sinds zijn kindertijd samen was... In Israel hebben ze gezwoegd en geleden, hun gezin werd er met twee kinderen verrijkt ... Toen die kinderen groot genoeg waren kwamen ze weer naar Nederland en trokken in een appartementje in dit Huis. Jaren later maakte ik kennis met hen tijdens een gezellig samenzijn van Joodse ouderen in Café Schiller op het Rembrandtplein in Amsterdam. En ze wisten me over te halen ook een appartementje aan te vragen hier. Dat lukte en binnen de kortste tijd was ik verhuisd en ik heb er nog geen dag spijt van gehad dat ik hier ben komen wonen. Maar vandaag moesten we haar begraven. In Joodse kringen zegt men: G'd heeft haar een kus gegeven... want ze was zomaar en ineens wèg... Maar haar echtgenoot blijft alleen achter. Hoe lang hij nog alleen achter zal blijven? Hij is ook al ouder dan 86 jaar...
Een heel ander onderwerp hield me deze week ook bezig. Deze week hoorden we dat illegale vluchtelingen een boete kunnen krijgen van 3900 euro, als ze hier gepakt worden. Dus als je je land moet ontvluchten om je leven te redden moet je in het land waar je aankomt een hoge boete betalen als men jou daar (illegaal) aantreft. Dat brengt staatssecretaris Teeven in op de Ministerraad van vrijdag a.s.. De laatste dag voor het kerstreces, dus dat moet er even doorgejast worden. En behalve die boete wil hij dan die mensen opsluiten in vreemdelingenbewaring, zoals dat heet tot ze kunnen worden uitgezet. Op vluchtelingenbewaring hoeft niet bezuinigd te worden, want de boete die ze moeten betalen brengt toch weer wat op... Mensen, die zo licht denken over het vluchteling zijn gun ik een half jaar om zelf te moeten vluchten voor hun leven en in een ongastvrij land als het onze terecht te komen. Daarna mag hun leven dan weer normaal worden... maar dan hoop ik dat ze weten wat het betekent om te moeten vluchten en nergens terecht te kunnen. Wie zich afvraagt waarom dit onderwerp me zoveel pijn doet zal zich eens moeten verdiepen in de geschiedenis van de Duitse en Oostenrijkse Joden in de dertiger jaren. Anne Frank en haar familie waren Duitse vluchtelingen die voor hun leven moesten vluchten naar Nederland en na de Anschluss in 1939 zijn ook heel veel Joodse mensen uit Oostenrijk gevlucht die hun leven niet meer zeker waren. Mijn moeder en ik behoorden daartoe. Hier waren ook de Joodse mensen van toen niet welkom... Hoeveel vluchtelingen van toen zijn later toch vermoord???
Ook mijn moeder en mijn Oostenrijkse familie zijn vermoord. Vluchtelingen voor hun leven, die hier in Nederland niet welkom waren en vaak voor een paar gulden verraden werden aan de Duitsers. Degenen die de hel overleefden en terugkwamen waren bepaald ook niet welkom. Hun huizen waren inmiddels bewoond door Nederlanders, hun inboedels ingepikt of door verhuisbedrijf Puls naar Duitsland vervoerd.. Gepulst.... zoals dat genoemd werd. Dat betekent vluchteling zijn en niet welkom op de plek waar je veilig denkt te zijn.
Maar eerlijk is eerlijk, er waren meer mensen die deze vluchtelingen lieten onderduiken, onderdak gaven en de oorlog doorhielpen.
Het was een week vol drama en boosheid en verdriet. Niet alleen voor mij natuurlijk. Denk maar aan de kindertjes en hun begeleiders in Newton in Amerika... het vierde bloedbad in één jaar en de Amerikanen worden maar niet wijzer met hun wapenverslaving die ze 'vrijheid' noemen. De bultrug Johannes, een dramaatje op Nederlands niveau. Waar, als het kalf verdronken is, de put wordt gedempt. En, waar eindelijk het dier uit zijn lijden is verlost, de 'echte' deskundigen pas komen opdraven om hun verontwaardiging te uiten. Maar voordien zwegen in alle toonaarden.
Laat ik mijn verdriet en boosheid maar loslaten en eindigen met wat positiefs, want dat was er voor mij persoonlijk echt ook wel. Hele kleine dingen, die me toch veel plezier kunnen bezorgen. Zoals bij voorbeeld, dat ik drie potjes gedroogde rode uitjes heb kunnen kopen, omdat Marcel, mijn goede oude (jonge) vriend, op zoek ging naar een winkel waar dat te koop was. Ik had er maanden naar gezocht, en nu werd ik naar de Vomar, een grote super in de Watergraafsmeer, verwezen. Aangezien het een heel plezierige winkel is met een heel groot assortiment heb ik daar mijn grote boodschap ;-)) van de week maar gedaan en dus meteen die drie potjes..... Dus Marcel, als je dit leest, dan weet je dat ik geslaagd ben. Het is wel ver van huis, maar het voordeel was dat de winkel recht tegenover de tramhalte ligt, zowel heen als terug. En dat ik weer bij mijn stiefbroer in het ziekenhuis op bezoek kon gaan en lekkers mee kon nemen....
Nog een plezierig vooruitzicht is dat we, nichtje Elly en haar man, supersysop Freek, mijn allerliefste dochter en ikzelf eerste kerstdag gezellig gaan eten bij Moeders'... Onze buurtchinees, zal ik maar zeggen.
Daarom, dicht bij mezelf blijvend, is het leven best te leven. Ik kan begrijpen dat er mensen zijn die zich willen afsluiten van het wereldgebeuren, om zichzelf te sparen... Ik wilde dat ik ook zo in elkaar zat en dat kon...
