De visite is weer weg, de katten hebben zich zoals gewoonlijk bij bezoek, keurig gedragen... lagen lief samen op mijn bankbed. Af en toe als er eentje wakker genoeg was kreeg de ander een haaltje, maar over het algemeen houden ze zich netjes en rustig zolang er bezoek is. Maar ik was nog niet alleen, of Piepie was helemaal wakker, sprong op de tafel, gooide het stapeltje tijdschriften en boeken op de grond en ging lekker uitgebreid verder slapen op de krant. Kijkt me nog even aan om stilzwijgend te zeggen: Ja hoor, ruim het maar op... Vanmiddag had ik zo iets ook met Piepie. Meneer wilde op het toetsenbord klimmen, ik haal hem even aan om hem zachtzinnig terug te schuiven op zijn kussentje naast mij... en wat doet hij? Eén grote haal naar mijn koffiebeker op het computer-warmhoudplaatje en mijn koffie vliegt overal heen. Wat doet hij nu? Hij kijkt me onschuldig als hij is, aan en trekt zich netjes terug op zijn kussentje en gaat liggen, één oog op mij gericht. Hij weet wanneer hij iets doet waar ik boos om word, maar wacht rustig mijn reacties af, Piepie is veel sneller dan ik. Eer ik opgestaan ben op mijn pijnlijke pootjes heeft hij al de benen genomen, weg door het luik, waar hij wel, maar Maumau en ik niet doorheen kunnen. Dat wéét hij, het mormel... Maar hij kan zo lief zijn, zo aanhalig... ik kan niet boos op hem blijven. Ook dat weet het mormel, want zodra hij het merkt komt hij me kopjes geven en zijn pootje op mijn arm leggen. Wijs dat dan maar eens af. Dan moet je toch wel een harde zijn. Toch?
© Erica van Beek
okt. 2018