WE NADEREN NOVEMBER WEER
Ik droomde vanaf het strand naar een
kilometerslange brug te kijken, die vol stond met mensen. Die keken, zag ik,
toen ik er ineens bij stond, naar een enorme onderzeeboot. Gevolgd door een
kleinere. Die grote, zeiden de mensen, moest wel een Turkse zijn.. We keken een
poosje naar die net onder het wateroppervlak varende boten en toen stond ik
weer op het natte deel van het strand, zeewater naderde mijn voeten. Ineens
voelde ik hoeveel pijn mijn voeten weer deden en ik trok mijn schoenen en
sokken uit. En liet het water erover spoelen. Daarna verliet ik, op blote
voeten, het strand en de mensen en liep over de boulevard naar Utrecht. Een urenlange wandeling in mijn
droom, waar ik op enig moment het overdekte winkelcentrum Hoog Catherijne
binnenliep. Maar dat zag er niet uit zoals ik het kende. Ik strompelde
inmiddels met pijn en grote moeite maar ik moest vooruit. En liep door de
catacomben (?) van het winkelcentrum. Smalle gangen die de achterkanten van de
winkels met elkaar verbonden. Of het in de dagelijkse werkelijkheid ook zo is
weet ik niet. Geen daglicht, amper kunstlicht. Een soort voorgeborchte, waarin
mijn zoon indertijd ‘geleefd’ moet hebben, toen hij daar als verslaafde in
gezelschap van zijn zombi-achtige medeverslaafden leefde en sliep. Ik smeekte om er een eind aan te maken, ik was
zo moe en mijn blote voeten deden zoveel pijn.. Een niet te horen antwoord, dat
ik wel begreep: nog even volhouden, je bent er bijna. Toen werd ik langzaam
wakker… en mijn voeten brandden alsof ik inderdaad tientallen kilometers had
afgelegd. Nouja, in 83 jaar kun je veel kilometers afleggen.
Tegen wil en dank zocht ik, vanwege die droom,
de film ‘Andere Tijden’ nog eens op. De film uit 1990 over het Utrechtse Hoog Catharijne
en zijn winkelende mensen en zijn verslaafden.
https://www.anderetijden.nl/aflevering/689/De-Hel-van-Hoog-Catharijne
1990, mijn zoon leefde toen al vier jaar
niet meer. En was daar al meer dan 6 jaar weg. Maar toch…
De tijd is er blijkbaar weer rijp voor… Al is
het meer dan 30 jaar geleden.
© Erica van Beek
Oktober 2018.
