Dit was een lekker daggie.

Al vroeg werden mijn voetjes ontdaan van pijn bij mijn onvolprezen pedicure.
Nouja, voetjes…. Ik behoor tot dat deel van de mensheid wier voeten groeien naarmate ik ouder wordt. Ooit maat 36 en hoge hakjes, loop ik in mijn ouderdom bijna in maat 39 met zo’n platte zool dat iemand die mijn schoenen paste, het gevoel had achterover te zullen vallen. Wel, beter dan dat mijn neus, mijn kin en mijn oren groeien hè….. Dus ik mopper niet. En ik kan weer zonder pijn lopen.

Voordien was ik al naar de bakker geweest om verse broodjes te halen.

Voor de deur stond een oude vriend te wachten, die komt zo eens per twee weken en zou na de pedicure komen en was er dus al. We lunchen dan samen onder gezellige kout en of hij blijft dan gezellig hangen of we gaan bijv. naar de Hortus. Volgende keer gaan we misschien naar een tentoonstelling in de Nieuwe Kerk op de Dam.
Vandaag was het dus even naar de Jodebreestraat, naar Appie en toen naar het Centraal Station.
Maar voor mij was de middag nog niet om. Want ik ging lekker een Leidsestraat pakken. Wilde daar wat boodschappen doen en ben ook uitermate geslaagd.
Dus toen ik thuiskwam was ik weer eens lèkker moe, dat was alweer een poosje geleden.. En na het warme eten kon ik er weer eens ouderwets tegenaan. Met als gevolg dat er een buurvrouw op visite kwam, die door haar grote doofheid een speciale stem nodig had, wat niet eens àltijd werkt. Het was uitermate gezellig, maar heel vermoeiend. Toch achteraf, had ik voor het eerst sinds weken weer het ouderwetse gevoel van voldoening over deze dag. Die geen enkel vlekje had. Zelf het weer werkte mee. Weer eens een echt zomerse dag.

Het is een aanmoediging om weer in het leven te stappen, wat ik een tijdlang niet gedaan heb.
De rouw om twee keer afscheid nemen van geliefde mensen kost meer dan een appel en een ei, of een rib uit je lijf. Zo werkt dat niet.
Het lijf begint eindelijk weer wat te gehoorzamen en kweekt weer energie op, de geest krijgt weer plezier in de dingen van het leven. Dat hele kleine leventje van dit kleine persoontje komt weer een beetje op de rails gelukkig..

Ik weet dat ik schrijf over de hele kleine dingen in dit hele kleine leventje. Hoe dat gaat als je ouder wordt en je lijf en vaak je gebrek aan energie je beperkingen oplegt.
Maar ik hoop toch dat degenen die de moeite nemen het te lezen het ook met plezier kunnen lezen.

Want als ik het echt alleen voor mezelf schreef nam ik het beroemde kleine boekje van Paul ter hand en zou ik schrijven met de pen. En het boekje na gebruik weer op tafel leggen. Toch? ;-)

En nu ga ik slapen, want het is de hoogste tijd dit eenzijdige geklets te beëindigen.