Niks voor een column

De hele dag vroeg ik me af of ik vandaag wel iets te vertellen zou hebben.
Deze week was nou niet zo’n succes en ook niets om over naar huis te schrijven. Om het zacht uit te drukken. Ook niks, dat ik met anderen zou willen delen.
Maar vandaag heb ik mezelf weer bij de haren uit het moeras getrokken. Heb een rustig dagje genomen en vanavond een pizza gemaakt en omdat de oven toch nog aanstond maar meteen een flinke chocoladecake gebakken. Van zo’n plastic zak met kant en klaag deeg dat je, na de bovenkant van de zak er af te knippen, eruit moet knijpen, rechtstreeks in de vorm. Ik heb dus twee zakken gebruikt, en een grote tulband gevuld. Het huis ruikt er heerlijk naar. En ik heb twee zakken om leeg te likken. Heerlijk zoet, en dus slecht voor me. Maar lèkker!!

Er is vanavond dus werk te doen. Behalve de poes verzorgen van een buurman die met vakantie is dus. De cake in plakken snijden en per plakje verpakken en invriezen, waarna het geheel in mijn nieuwe vrieskast opgeborgen kan worden. Mijn stemming is gelijk met het cakebeslag gaan rijzen.

Er is niks beter voor een wat neerslachtige Erica, denk ik, dan bezig blijven. Voor gisteren was dat erop uit gaan, maar vanavond doe ik het met koken en bakken en tikken. Voor een ander is de strijkplank misschien de ultieme bezigheid. Brrr.
Als de muziek maar aanstaat op klassiek. Radio 4 is dan wel gezellig, maar na een poosje schakel ik toch over op mijn eigen muziek. Even doorbijten, maar het helpt. Zeker als ik begin met Mozart’s Divertimento in D.
En nu kan ik, als de poes van mijn buurman verzorgd is, dus onderuitzakken voor de tv. Dat helpt ook. Denk ik.
Oja, hij vroeg me waarom ik nooit zijn naam vermeld, dat zou hij wel leuk vinden. Nou Frans, voor deze keer dan.
Mijn buurman is Frans Pointl, de schrijver. En een dezer weken komt er weer een boekje van hem uit. Jawel, we zijn goed bevriend, inderdaad…

Eigenlijk is dit dus geen column, maar gewoon een verslag van de dag. Maar wel met een mening. De mijne, waarmee ik nu maar afsluit ook.