De rode mantel

Een prachtige dag was het.
Echt zonnige woensdag, een dag om de stad weer eens in te gaan. Eerst naar het postkantoor, een paar pakjes wegbrengen en verse postzegels halen. Vandaar uit de metro naar de Nieuwmarkt, dat uitbundig in de vroege herfstzon lag te glimmen. Mensen op de terrasjes, mensen in de toko…. Veel te veel mensen, dus ik maakte maar snel dat ik weer weg kwam. Jacob Hooy was stil, dit keer tè stil, maar daardoor stond ik ook gauw weer buiten.
En als mijn voeten niet zulke plaaggeesten waren was ik lekker weer de buurt ingegaan, de Zeedijk over en de Warmoesstraat door. Maar na de behandeling van gisteren was de pijn weer net zo hard terug. Dus koos ik maar weer voor de metro, ditmaal om via het Centraal Station de tram naar het Damrak te nemen. Ik wilde kijken of er al mooie winterjassen waren en de bedoeling was die dan de volgende keer te kopen.
Er hingen een paar mooie rode wollen mantels… Ik paste er één in mijn maat en zag hoe een Surinaamse familie op dezelfde afdeling ook op zoek was naar een mantel voor moeder.
‘Wat denkt U, moet het déze mantel worden…?’ Moeder bekeek me uitgebreid en was enthousiast, niet alleen over de mantel, maar ook hoe die me stond. ‘Staat zo goed bij Uw teint ook’ vond ze. En dochterlief trok, even enthousiast, van voren en van achteren een beetje aan de mantel en vond dat hij niet alleen perfect zat, maar me ook perfect stond……Dus wat doe je dan? Je aarzelt wat, je gaat eerst een kop koffie drinken om nog eens na te denken, want tenslotte stá ik al vurig rood…….. ik heb die rode mantel dus toch genomen.
En hoop dat mijn dochter, als ik met haar naar het concert ga, trots op me kan zijn.
Maar hij blijft voorlopig wel in de kast hangen voor speciale gelegenheden hoor. Voor buurten of winkelen of zo gebruik ik dan nog maar mijn oude jas.

Bij de tramhalte op weg naar huis kwam ik die familie weer tegen. Mijnheer begon over die rode mantel die me toch zo mooi stond. Of ik die ook gekocht had. Mevrouw was ook geslaagd. Rood was haar kleur niet, zei ze (kon ik begrijpen, want Mevrouw was heel donker en nogal ‘geprononceerd’ aan alle kanten) maar ze vond het wel een prachtige kleur rood. Zelf was ze toch maar weer op bruin teruggevallen. Haar knappe dochter was kleuriger. Een leuke en aardige familie.

De mantel hangt in de kast en ik ben er twee keer naar gaan kijken. Geen spijt nee. Maar hij kàn nog terug hè…Wel of niet houden….?? Ik denk van wel..
Ik heb met dochterlief een concertabonnement – en dan wil je er toch leuk uitzien?