Een paar dagen niet geschreven is

een paar dagen geen herinneringen bewaard…


Zonde eigenlijk, maar er is gewoon niks van gekomen, moe en heel moe van die pijnlijke pootjes geweest. En down omdat het machien niet wil werken zoals ik dat wil. Zelfs het simpele opstarten van Word gaat met moeilijkheden gepaard. Er is nog steeds geen virus, trojan, worm of wat dan ook gevonden. En defragmenteren met het speciale programma doe ik dagelijks.
Freek, mijn sysop heeft nu besloten dat hij de computer bij hemzelf thuis gaat onderzoeken en mij zolang een leencomputer geeft. En mijn lieve dochter heeft vandaag alles wat gevaar zou kunnen lopen (vrijwil de hele inhoud dus) vast op usb-sticks gezet. Dus veilig gesteld.
Ongelooflijk dat er 8 gigabyte aan gegevens op zo’n piepklein stickje kunnen.

Donderdag is de tuinvrouw weer geweest. En nu kan ik weer zien dat er een tuintje achter mijn huisje ligt. De grond is opengewerkt, en de jasmijntjes zijn eindelijk in de tuin geplant en mogen verder groeien. Het terras is een stuk leger geworden nu de scheuten van de vlinderstruik buiten mijn terras staan om door wie dat wil te worden meegenomen. Ik hoop dat Betty maandag het terras eens flink onder handen wil nemen.
Buurman heeft een klein en licht en rood scootmobieltje gekocht en daar is hij zó blij mee dat ik in de vreugde moest delen. Dat kostte nogal veel tijd. ;-)

Gisteren naar de fysiotherapeut. Etienne heeft mijn been weer goed te pakken gehad, maar het helpt me wel altijd. Aan mijn voeten kan hij niks doen, dat moet een podoloog dan weer doen en daar moet ik half oktober voor naar die kliniek van het ziekenhuis, eerst voor foto’s en dan zien wat eraan gedaan kan worden. Maar we blijven op de been en zo mogelijk blijven we ook lopen hoor. Gisteren dus meteen doorgegaan naar Appie voor de boodschappen, zodat dat vandaag niet hoefde. Maar toen was het ook op met de energie.
Herfstblues? Ik hoop het maar dan gaat het vanzelf ook weer voorbij.

Vandaag meldde dochterlief zich. En kwam ze op haar vuurrode bromscooter mijn kant op. We hebben samen geluncht en ze heeft alle gegevens op de computer veilig gesteld door ze op een usb-stick te zetten. Wat een grote schat is het toch.
Daarna zijn we even naar de Nieuwmarkt gegaan. Is nu een fluitje van een cent, nu de metro weer werkt. En gelukkig werken de liften dus ook. Lekker even naar toko samen en een uurtje op een terrasje doorgebracht, heerlijk in het zonnetje gezeten. Even over de biologische zaterdagmarkt gezworven, klein marktje maar hoor, en nog wat fruit ingeslagen enzo… en weer de metro naar huis genomen. Eén halte is het maar, maar om te lopen is het wel veel te ver geworden. Nog even een theetje en toen moest ze weer gaan. Andere verplichtingen.
Zelf heb ik een uur geslapen vanavond, want de vermoeidheid blijft nog wel zitten hoor.

De Nieuwmarkt is altijd leuk. Een ware smeltpot van nationaliteiten, kleuren en culturen. Ook de Nederlandse cultuur laat hier, vooral overdag, op zaterdag zien, hoe divers ze is. Waar achter ons beschaafd gepraat werd over holisme, gingen de aso-bakken met passende inhoud aan de andere kant voorbij. En bij de toko waren bijna alleen Chinese en Surinaamse mensen en een enkele bleekscheet zoals dochter en ikzelf te zien.
Het is er veilig ook. ;-) Want er staan altijd wel een paar politie-auto’s op het plein en in de metro liepen ook een paar agenten over het stille perron. Alleen die liften hè….. die stinken altijd alsof ze als urinoir gebruikt worden. Zal ook wel zo zijn, want zoals overal in de binnenstad moeten daklozen en verslaafden ook dáár een plekje voor hebben. Maar ik zou de gemeente graag adviseren een permanente luchtververser in de liften in te bouwen en als het kan ook de ondergronds stations van frisse lucht te voorzien. Leuk al die winkeltjes met exotische etenswaren in de metrostations, maar ze ruiken nogal hè… En die lucht blijft hangen…..
Maar goed, het was weer een zaterdag om moed te vatten. En dóór te gaan…