De hoogste tijd.

Als ik niet de discipline blijf opbrengen om tenminste eens per twee dagen, maar liefst elke dag, te schrijven, gaat het mis. Dus geef ik mezelf op mijn lazertje (waar zit dat?) want het heeft veel te lang geduurd.

Waar was ik gebleven? Woensdag de laatste? Ojé…. Wat ben ik achter hè..

Had ik verteld wat ik, behalve dat boek voor mijn dochter, mee terug heb genomen? Een standaardje voor op het aanrecht om een pollepel rechtop in te zetten, voor 25 cent. Meer was er niet van mijn gading.
Maar omdat ik me kostelijk amuseerde ben ik er toch een hele tijd gebleven. Het personeel van zo’n winkel, fantastisch gemotiveerd, heel enthousiast. Het viel me meteen bij het binnenkomen al op, omdat de manier van praten daar zo te horen, de laatste tijd heel anders is. Men ‘spreekt’ net zoals de voorste cassière aan het eind van het programma ‘Man bijt hond’… heel bijzonder. Zo vóór in de mond met geprononceerd, speciaal bekkie, waar je als toehoorder je tong van in je wang steekt om niet te lachen. Niet om iemand uit te lachen, maar omdat het zo geestig klinkt.

Donderdag was het Hollands herfstweer, blauw, dondergrijs, zonnig en hoosbuien.
De tuinvrouw, Petra, kwam, maar kon weinig beginnen omdat het al snel na haar komst inderdaad begon te hozen. Niet haar schuld, dus ik heb haar maar gewoon betaald… Ze leeft er tenslotte van.

Ik had donderdag een hele boze buurman, die vaak van een kakkerlak een dinosaurus maakt. Of van een mug een olifant. Gelukkig kan ik het goed met hem vinden en ging het niet om mij, maar om een andere buur, die altijd zeurt over een raampje in de hal dat open moet of juist niet open moet. Momenteel mag het dus niét open van haar. En ze heeft zich al een tijd geleden in haar hoofd gehaald dat kou of warmte van ons atrium (de binnenhal) dóór haar (gecapitonneerde) deur haar woning binnenkomt. Maar Buurman en ik hebben voor onze voorkamer geen andere luchtverversing dan dat éne raampje dat van haar niet open zou mogen. Het loopt hoog op ja. Zo zeer dat de MW-er van de woningbouwcorporatie erover komt praten. En toén ging die buurvrouw op vacantie………
Jaja, het is spannend wonen hier hoor. Vergis je niet.
Nee, ik maak me er zelf niet druk over, tot frustratie van Buurman. Ik kan mijn schouders nog steeds ophalen ja. Buurvrouw wordt oud en verveelt zich. Denk ik maar.

Poes heeft zich weer naast me, op de armleuning van mijn stoel, neergezet en bedelt om een kusje. En dan legt ze haar kopje tegen mijn arm om me in mijn arm te ‘horen’ tikken. Doet ze graag. Dan zit ze doodstil tegen die arm gedrukt.

Vrijdag: de fysiotherapeut. Dat heb je soms als je oud wordt. Het hoort er een beetje bij. Ik mopper niet, mijn been en mijn voeten zijn het enige dat het een beetje laat afweten. Dus ik mag niet mopperen… Niet dat ik het niet zou willen…….. maar het màg nou eenmaal niet.
;-)))
Mijn Betty heeft een kleinzoon gekregen. Dus na de fysio op de tram gestapt en een babyjasje gekocht. Een mini houtje-touwtje jasje in camelkleur. Lichtbeige fleece, zó leuk.
En omdat ik toch in de buurt was maar meteen de boodschappen voor het weekend meegenomen. Hoefde ik er vandaag niet uit.
Vandaag, zaterdag, alleen even bezoek van broer Henk. Gezellig zitten kouten, dat wel. Altijd leuk als hij komt. Verder is het krantendag geweest en voor morgen ligt er nog wat aan kranten te wachten.
Verder valt daar niks over te vertellen.
Dus morgen maar de zondag vieren en zien dat het weer maandag wordt. ;-))))
Lekker rustig weekend houden…. Want volgende week wordt het, voor mijn doen, weer druk.