Vandaag alweer donderdag.

Wat vliegt de tijd.

Ik voel me de laatste tijd bijna onzichtbaar. Het is grijs buiten, grijs binnen, met alle daglichtlampen aan, in mijn hoofd is het wat grauw en ik heb een mooie grijze trui aan, maar hij is grijs.
Ooit heb ik een droom gehad van een licht, grijs en dood landschap, waar mijn oudste zoon, die kort daarvoor gestorven was, in een grijs en mistig labyrint wanhopig een uitweg zocht. Dat beeld is me altijd bijgebleven, als een visioen zo duidelijk.

Dat was in november inderdaad. Maar lang geleden was het wel.

Vandaag heb ik steunzooltjes gekregen. De volgende stap in mijn ouderdom. Met het idee heb ik geen moeite, met de zooltjes des te meer. Maar zoals alles, zal dit ook wel wennen.
Het maakt het leven momenteel wel weer een tikje grijzer, alsof alles vervagen zal. Echter, laat ik niet vergeten dat het november is.

Maar om bij de tijd en in dit leven te blijven heb ik, ondanks die zooltjes waaraan ik ga wennen, mijn boodschapjes gedaan bij de Turkse super. Fruit, groente en vlees. Lamskoteletjes.

Morgen is het weer vrijdag. Wéér een week die naar zijn einde loopt.
Verder weet ik momenteel niets te vertellen.