Het is goed weer thuis te zijn.

Het stormglas geeft een heel lage luchtdruk aan.
Dat klopt dus niet. De luchtdruk is juist hoog de laatste tijd.
Ik heb een site gevonden die daarin heel duidelijk is: http://members.chello.nl/j.huigen1/weer/Current_Vantage_Pro.htm Die moet ik maar in mijn favorieten zetten.
Maar hoe kan ik het stormglas laten ijken, alsmede mijn barometer?

Het is nog vroeg. De wasmachine doet het werk, ik kan nu even zitten en begin maar vast met het nieuwe blogje.


Gisteravond ben ik weer naar mijn buurman geweest. Onderweg even uitgestapt, ik was toch te vroeg, om twee Turkse broden te kopen.

Met mijn oude vriend en buurman ging het niet goed.
Hij is van afdeling verpleging terug op intensive care gebracht, op een andere kamer ook. En gisteravond lag hij weer aan de beademing. Dus kon niet praten en lag constant met gesloten ogen. Wat kun je dan anders doen dan erbij gaan zitten, zachtjes af en toe tegen hem praten en zijn hand af en toe vasthouden. We zijn erg bezorgd, hij lijkt het te willen opgeven..

Vanavond wil ik er weer heen gaan. Vanmiddag gaat onze jonge schrijver.
Intussen maakt de wasmachine overuren. Alle niet in de kasten opgeborgen wasgoed is uit zijn huis meegenomen om gewassen te worden. Zometeen ga ik weer een was ophangen. ;-) Maar ik doe het graag. Want méér kan ik niet doen voor hem.

Later:
De berichten van het middagspreekuur waren veelbelovend. Mijn buurman was wakker en reageerde goed op zijn omgeving. Wij, de schrijver en ik, houden elkaar op de hoogte van onze bevindingen tijdens het bezoekuur.
Maar vanavond trof ik weer een bijna bewusteloze buurman aan. Hij heeft zijn ogen niet open gehad. Maar reageerde wel heel flauwtjes als ik rechtstreeks iets zei of vroeg. Zijn hand vasthouden en wachten op een lichte reactie in die hand.. Intussen liep de verpleger in en uit, hij had weer een hoop te doen aan zijn patiënt.

Even verderop op de Intensive Care lag een oude vrouw. En de hele familie, meer dan 20 mensen, liep in en uit. De kinderen waren overgekomen uit Suriname om haar voor het laatst te bezoeken… en afscheid te nemen. Het was een kwestie van uren…
Negen kinderen, allemaal getrouwd, een hoop kleinkinderen en andere familie. Hartverscheurend om mee te maken. Ik hoop dat mijn welgemeend: ‘Ik wens u allemaal veel sterkte’ goed is aangekomen. Maar gezien de kinderen moet ze al heel oud zijn geweest. Maar ja, je moeder..
Dat maak je daar ook mee….

De reis, voor het avondbezoekuur, is vermoeiend. De spits is nog niet voorbij dan. Ik ben blij met mij… grapje. Want ik hoef nooit te staan in de tram. Er staan altijd wel jonge mannen op om plaats voor me te maken. En heel beleefd hoor. Ik merk dat juist allochtone jongeren heel beleefd mij hun zitplaats aanbieden. Dat doet goed om mijn gevoel bevestigd te zien dat de jongelui van vandaag de dag niet anders zijn dan die van vroeger.
En vooral goed nu het me moeite gaat kosten om zo lang te staan…

Het is goed weer thuis te zijn….