Saai, met weinig kleur en veel nattigheid

Het is de afgelopen dagen maar een saaie bedoening geweest, met weinig kleur en veel nattigheid.
Er zijn wel wat dingen gebeurd intussen.
Maar of iemand anders daarin is geïnteresseerd? Dat is niet het kriterium Erica, het is voor mijzelf goed om op te schrijven.

Maandag Betty-dag.
Dinsdag bezoekerdag. Eens in de twee weken komt er een oude vriend op bezoek. We lunchen en kletsen dan gezamenlijk, tot het weer tijd voor hem is om op te stappen. Dat zijn gezellige middagen.
Volkomen onverwacht stond in de late ochtend mijn vereerde neef op de stoep. Die kwam even een ventilator vernieuwen in de computer. En meteen de rest even controleren.

De twee heren ontmoetten elkaar eerder, dus dat was wel even gezellig.
Ik moest tussentijds broodjes halen, want als die oude vriend komt, eten we altijd luxe broodjes. Het is voor mij ook een traktatie, want wie haalt er nou voor zichzelf 's morgens even verse luxe broodjes bij de bakker nietwaar…
We bekletsen tijdens die maaltijd de dingen die gebeurden. Zoals zijn nieuwe kleindochter en mijn wederwaardigheden met mijn buurman.
Meestal is de tijd te snel om.
Nog steeds houd ik alle deuren nauwkeurig op slot. Dus als ik hem weer uitlaat via de tuindeuren is dat even zoeken naar de sleutels.

Over de tuin gesproken…. Nog steeds staan hier alleen de sneeuwklokjes boven de grond. Verder nog niets. De blauwe druifjes laten een klein groen topje zien, en de gele forsythia heel kleine knopjes. Te weinig zon en te lage temperaturen. Denk ik.

Gisteren kwam onze wijkpolitieman met een collega op bezoek. Zomaar, ja. Om te zien hoe ik het maakte na die hectische weken. Ik had er verslag van gedaan en dat uitgeprint. En mijn boek gegeven. We raakten daardoor over het verleden in gesprek, mijn geschiedenis en mijn aan drugs gestorven zoon. Fijn dat ik dat verhaal ook in dit machien heb. Want het bleek toch wel de belangstelling te hebben van de politiemensen. Zij maken de andere kant mee, de verslaafden zelf en de rottigheid daarvan. Hoe een moeder dat, aan de andere kant staande, verwerkt, dat hadden ze nooit gelezen of gehoord. Ik ben blij dat ik iets terug kon doen. Al blijft het au doen om erover te praten en later door te lezen wat ik uit moest printen.

Dat bleek ’s avonds wel, toen de jonge schrijver en ik naar het huisje van buurman moesten om daar wat opruiming te houden. Zakken met wasgoed en zakken met oude kranten weggehaald. De schrijver heeft de kranten meteen naar de container gebracht en bij mij staan de zakken met wasgoed. Ik heb de komende week wel wat te doen. ;-)
Weer beneden, nog even napratend bij een kop thee met een 'gezellig koekje' merkte ik dat ik toch behoorlijk gespannen was. Niet van het gezelschap, maar die oudste zoon van me spookte nog steeds door mijn gedachten. Je denkt, het is al zoveel jaar geleden dat het gebeurde, Meer dan 22 jaar… Maar als je dat oprakelt rakel je niet alleen zijn sterfdag op, maar ook alles wat daaraan voorafging.
En wat dat met ons allemaal heeft gedaan. Het verdriet is nooit helemaal weg, maar op zulke dagen....

Vandaag is het voor de verandering grijs buiten. Maar het is droog.
Zojuist een telefoontje: het gaat weer veel minder met mijn buurman en hij moet (misschien maar voor kort?)voor de 2e keer terug naar een andere kamer.
Ik hoop vanavond wel zelf te kunnen gaan.

Verder is er nog niet veel te vertellen. Misschien morgen wel weer…