Er zijn dagen die je niet moet vergeten.

Zoals verjaardagen, feestdagen, huwelijks- en sterfdagen…

Vandaag is zo’n dag. De 10e juni 2009.
In april ben ik weer door de molen van de specialisten gegaan. En o.a. werd er een echo van mijn hart gemaakt .Na een zwaar hartinfarct in 1996 was ik onder controle gebleven. En sinds 1998 was dat in het O.L.V.G. in Amsterdam, waar ik een heel fijne specialist had.
Deze cardioloog ging een jaar of twee geleden met pensioen en voor hem in de plaats kwam een jonge specialist. Mijn dochter noemt zijn leeftijdsgroep de patatgeneratie. ;-) Ik weet niet of iemand die uitdrukking kent, ik kende hem niet.
De specialisten van tegenwoordig zijn zó gespecialiseerd dat ze hun patiënten meestal niet meer als mens zien, maar als een nier, een lever, longen of, zoals in mijn geval, een hart. Niet het geestelijke hart, maar de spiermassa, die het bloed door het lichaam moet pompen. De mens daarachter bestaat niet, in zoverre, dat daar geen rekening mee gehouden wordt.
En hier kregen de doorstane emoties van vandaag me zo te pakken dat ik ‘omviel’ van vermoeidheid en een paar uur geslapen heb.

Toen deze jonge cardioloog aantrad was het eerste dat hij deed, me vertellen dat ik geen hartpatiënt meer was. En dus niet bij hem terug hoefde te komen. Ik werd daarop kwaad en eiste min of meer, minstens eens per jaar onderzocht en gecontroleerd te worden. Nouja, omdat ik daarop stònd…
Dit jaar leek er iets mis te gaan door alle narigheid en stress die ik had ondergaan. Ik kreeg een vaatonderzoek en een extra hartonderzoek.
Er werd niet iets speciaals gevonden maar één van de resultaten was dat ik een elastieken kous moest gaan dragen en steunzooltjes kreeg aangemeten. De laatste dingen waren duur maar niet te dragen en de zwelling in mijn enkel verdween niet.
Het hartonderzoek dat volgde was o.a. een echo-onderzoek.
En daarover kreeg ik na twee weken een telefonische uitslag. Mijn hart was goed en hij was blij dat te kunnen vertellen… maar ik had een verdikte hartspier. En ik moest elke vier weken onder controle van de huisarts blijven daarom. Daar bleef het bij.
Ik ben een leek. Dus ik ging op internet zoeken wat een verdikte hartspier inhield en welke risico’s ik daarbij zou lopen. Dat was schrikken. En geen klein beetje.
In gedachten nam ik afscheid van een leven dat niet gemakkelijk is geweest, maar de laatste tien jaren toch heel fijn zijn geweest. Ik vertelde het aan mijn naasten en aan mijn dichtst bijstaande vrienden. En hield er rekening mee dat ik ‘zómaar’ uit het leven weggehaald kon worden.
Maar eerst een afrondend gesprek met mijn huisarts, die me elke maand zou moeten controleren.
Ik wachtte een paar weken, tot ik zeker meende te weten dat het onderzoek in het ziekenhuis ook administratief zou zijn verwerkt.
Maar mooi niet, toen ik eenmaal bij de huisarts was. Geen enkele uitslag. Zij, mijn huisarts dus, probeerde in het dossier in het ziekenhuis te komen. Een voordeel van het electronisch dossier.. ;-), ik beschreef het eerder. Maar geen reactie van de andere kant, er was echt niets geadministreerd. Ook een email vàn mijn huisarts naar die specialist deed niets.

Afgesproken werd toen dat ik na twee weken terug zou komen. En tevoren zou bellen of inmiddels de papieren binnen waren. Vanmorgen gebeld… maar er was nog steeds niets binnen. De assistente werd door de huisarts aan het telefoneren gezet om van de afdeling Cardiologie van het ziekenhuis in elk geval mijn dossier gefaxt te krijgen. Ik moest maar gewoon mijn afspraak met mijn huisarts aanhouden, tegen die tijd waren de gegevens wel binnen.
Mijn bijzondere dochter ging mee, daarvoor was, wat ik te horen zou krijgen, te belangrijk. Ook voor haar.

Met heel veel moeite was er één velletje papier afgegeven, een interpretatie van de gemaakte echo, van de betreffende radiologische afdeling. Geen brief van de specialist, noch voor het dossier, noch voor de huisarts…….. Dus eigenlijk wisten we nog niets.
Gelukkig durfde mijn huisarts het aan de afspraak te laten doorgaan en alles door te praten. Uit hoe zij die interpretatie uitlegde en het gesprek van die specialist met mij determineerde kon – g’d zij dank – een andere uitleg aan alles gegeven worden, die meer hoop gaf. Die verdikking van de hartspier was eigen heel normaal voor een vrouw van mijn leeftijd en mijn geschiedenis, niet dik en massief, geen verslapte spier, maar waarschijnlijk juist goed. Het litteken van het hartinfarct was niet meer te zien, en wat die cardioloog gezegd had: het hart klopte rustig en klonk goed.

Waarom was er dan die ongelooflijke boosheid en was ik niet blij?
Omdat die hork van een jonge cardioloog me met zijn: ‘maar… U hebt een verdikte hartspier en u moet voortaan elke maand voor controle naar uw huisarts’, samen met de ongelooflijke slordigheid van niet administreren van de gegevens (cardiologie!) en geen brief met uitleg naar de huisarts voor het dossier, wat toch heel normaal is, daarmee weg kwam.
Ik was een onderzochte hartspier en daarmee was het onderzoek van de afdeling cardiologie van het ziekenhuis klaar.

Eigenlijk had ik opgelucht en blij moeten zijn, doch mijn boosheid was groter. Zo groot ;-), dat mijn lieve huisarts het maar beter vond nu maar niet mijn bloeddruk te gaan meten….
Dit ging niet alleen om die hartspier van mij, maar om de harten van al die patiënten die afhankelijk zijn van deze hartendokter.

Ik ben met mijn B.L.E.K.D. Jessica ofwel (mijn Bijzonder Lieve en Knappe Dochter) gaan lopen. Het hele Oosterpark door, en we hebben De Schreeuw, het standbeeld voor Theo van Gogh nog gezien en de schade die de stippelmot ook in het park aanrichtte, de vele vogels, waaronder brandganzen en veel, heel veel kouwtjes en een aantal kraaien…

Het park eenmaal uit waren we in de buurt van mijn geliefde Turkse super. En hoewel diabetica, krijg ik nooit genoeg van het fruit dat zij daar te koop hebben.
De wilde perziken zijn er weer!! Perziken zoals perziken horen te smaken. Neem het risico, lezer….. en ga ze eens kopen en proeven. Ze zijn nog niet goedkoop maar zó de moeite waard. Ook de abrikozen daar zijn heerlijk. Er zijn zowel Turkse als Griekse kersen momenteel en allebei heerlijk zoet.
Mijn rugzak vol, want ook voor mijn dochter… zijn we weer teruggegaan. Ik had geen fut om te koken (de boosheid is nog lang niet weggeschreven), en we zijn gaan eten bij (alweer ja) mijn geliefde Happy Corner, de Chinees om de hoek. ‘Zij’, was zó blij me weer te zien dat we ons Chinese biertje van het huis kregen.
Eenmaal weer thuis, na een kopje thee, is dochterlief naar huis gegaan en ikzelf probeerde ‘op papier’ mijn nog steeds zinderende boosheid weg te schrijven en blij te zijn met de herwonnen kans op leven. Is dus even niet gelukt. Emotioneel uitgeput als ik was, heb ik in elk geval een paar uur geslapen..dat weer wel.
Morgen zal ik verder gaan.