een bijzonder plezierige dag

Vandaag leek het een normale dag te worden. Zonder veel bijzonders…
Maar nu, aan het einde van deze dag realiseer ik me hoe bijzonder hij toch was.
Had ik een nieuwe aansluiting gekregen voor mijn tuinslang…. Maar geen gardena-aansluiting zoals ik gehoopt had. Er waren al twee loodgieters geweest… toen ik vanmorgen weer gebeld werd door de woningcorporatie. Leve De Key, zo heet de Corporatie dus. Want ik kreeg weer een loodgieter aan de telefoon, die vertelde dat hij eraan kwam. Toen ik vertelde dat het werk inmiddels gedaan was, vroeg hij of het naar genoegen was… Eh, nou nee, niet helemaal, want ik had geen gardena-aansluiting gekregen en ik wist nu helemaal niet meer wat ik met die tuinslang aanmoest in mijn badkamer…. ‘Ik kom eraan’, zei die lieve jongen… en ja hoor, na een klein uurtje belde hij aan, maakte er een gardena-aanluiting aan, ik kon de slang opruimen en hij kreeg dus een grote kom koffie met een gezellig koekje… en met heel veel blijdschap een fooi ook. Nu kan ik zonder enige moeilijkheid de gemeenschappelijke tuin sproeien. Dank zij de mensen van De Key…!

Vanmiddag kwam er een kennisje op bezoek. Gezellig, ze was hier nog nooit geweest. Ik heb lekker voor haar gekookt… want een alleenstaande werkende kookt meestal niet uitgebreid voor zichzelf.
Toen ze wegging ben ik meegegaan, haar naar de tram brengen want ik was vandaag nog niet buiten geweest.
Al een paar uur hadden we toeters en sirenes gehoord… maar dat hoor je vaker in deze stad.
Hoe groot was dus onze verrassing toen de straten afgezet bleken omdat honderden zieke kinderen vandaag een uitje hadden en met brandweerauto’s, politieauto’s, speciale bussen, maar ook met ziekenauto’s werden vervoerd. En al die auto’s hadden de alarmlichten aan, een geflikker van blauwe lichten over de straten zover je kon kijken. En allemaal om de beurt, als een beurtzang, toeteren en de sirenes kort laten klinken… Pràchtig! Van ontroering liepen me de tranen over de wangen en dat kennisje en ik hebben als gekken naar die kinderen staan zwaaien. Wat een feest voor al die honderden zieke en gehandicapte kinderen. Maar ook, wat een feest voor al die brandweermannen, politiemensen, mensen van de ziekenauto’s, taxichauffeurs en particuliere automobilisten.
Mijn petje af voor de (vrijwillige) politiemensen die dat allemaal in goede banen hebben weten te leiden.
Ik ging, na dat kennisje op de tram te hebben gezet, die na de optocht weer kon rijden, heel blij naar huis.

Ik begrijp de automobilisten niet, die kankerend en soms zelfs scheldend omreden, nadat ze op de hoogte waren gesteld waarom de weg was afgezet. Ik vind dat echt ònbegrijpelijk.

Het was dus, alles met elkaar, een heel verrassende en plezierige dag.