Innerlijke onrust, vroege herfst

Het is nog heel vroeg. Buiten is alles nog stil en donker. Poes loopt in en uit, springt op het bed of schraapt haar bordje leeg.
Om half zes schrok ik wakker, wat paniekerig, maar het waarom is me niet duidelijk. Misschien teveel narigheid om me heen de laatste dagen. Ik had het warm, de thermostaat staat op 21 graden.
Om half zeven ben ik maar opgestaan, vaatje weggewerkt, poes verzorgd en koffie gezet. En nu zit ik dus van me af te schrijven.
Buurman in het ziekenhuis (ik was er gisteren weer) wil niet naar een verpleeghuis in de buurt, te oud te klein en te donker. Hij moet ook daar helemaal verpleegd worden. Maar de jonge schrijver en ik gaan volgende week kijken. Misschien is er een grotere kamer beschikbaar, zodat hij zijn muziek en zijn boeken kan meenemen. En anders, dreigt hij, houdt hij op met eten en drinken… Ondanks antidepressiva laat hij zich niet aanpraten dat er voor hem nog te leven is.
Mijn lieve vriendin in het zuiden des lands tobt ook. Haar man is al heel lang ziek en nu met een breuk in zijn heup opgenomen in een ziekenhuis. Hij is oud en nu zijn zij bang dat hij ook in een verpleeghuis terecht komt.
Ik leef mee, veel meer kan ik niet doen.

En hier in huis gebeurt ook een en ander. Ik vertelde al dat een hoertje zich hier in huis bij een oude, al lang oversekste man heeft ingedraaid. En ze denkt, volgens bewoners en woonstichting, dat als hij binnenkort wordt opgenomen, dat zij hier zomaar kan komen wonen. En in die tussentijd heeft ze zijn sleutels en zijn pinpas al en rijdt ze, een gezonde jonge vrouw, rond in zijn scootmobiel, alsof ze ook invalide is. En dat is nog niet alles…. Ze heeft twee pooiers, die hier ook binnenlopen, binnengelaten door de jonge vrouw en die laten zich door ons niet wegjagen. De politie is nu voor de tweede keer geweest, met twee man, de GGD en de Woonstichting en we moeten maar afwachten wat er gaat gebeuren.
De deursloten waren onklaar gemaakt. Papiertjes in de sloten gestopt. Dat is nu, hopelijk, goed verholpen. Maar iedereen kon hier die korte tijd zonder bellen in en uit lopen. En dat is niet de bedoeling.
Het zijn zaken die een mens niet onberoerd laten. Net zomin als de pijnlijke schouder, misschien een slijmbeursontsteking, zegt de fysiotherapeut die me koude zakjes meegaf om er op te leggen.
En er is hier een pakje bezorgd dat teruggehaald moet worden en dat gebeurt maar niet. En de ECI heeft ongevraagd een nieuwe serie dvd’s gestuurd die ik niet besteld heb en die moeten ook terug.
Was er nòg iets…?
Ja, de papiertroep om me heen, die nodig opgeruimd moet worden. Gelezen kranten, reclames en brieven die weg kunnen… Als het weer slecht blijft ga ik dat misschien vandaag wel doen.

Geen wonder misschien dat ik ook onrustig ben, Dat is niets voor mij eigenlijk. Maar niets menselijks is me vreemd, dus voel ik me ook niet lekker in mijn vel zitten met zoveel verdriet en ongerief om me heen.
Zo, dit is beschreven, dat voelt toch beter.

De maand september is als een echte herfstmaand begonnen. De zomer is weggejaagd door de stormen en de regens die ervoor in de plaats zijn gekomen. Er zijn ons nog een paar mooie dagen belóófd, maar een oudewijvenzomer ;-), zoals een mooie warme nazomer wel genoemd wordt, zit er nog niet in, zo te zien.
Ook de toeristen zijn min of meer overvallen door de weersverandering en lopen niet al te vrolijk rond. Ze kwamen hier in een korte broek en topje of hemd, maar moeten nu warm en in een regenpak door de stad. Paraplu’s koop je in de binnenstad voor een paar euro, en die vind je dus met dit stormachtige weer stukgewaaid in prullenbakken en op straat terug.

Woensdag was dochterlief hier. Omdat ik al een paar dagen had binnengezeten wilde ik er nu toch wel uit. Dus in de stromende regen naar de Hortus gegaan, en bij de ingang werd het droog. ;-) Dochter was er nog nooit geweest, dit ligt niet op haar route. Dus ze heeft wel genoten van de mooie tuin en kassen. De Victoria (tropische waterlelie) bloeit nog steeds, zij het niet meer zo spectaculair als in de zomerse dagen die achter ons liggen. Maar de kruidentuin staat vol en de kassen zijn een lust voor het oog. We hebben ons bezoek beëindigd met thee/koffie met taartje in de orangerie. Toen gingen onze wegen weer uiteen want haar tijd is ook kostbaar. Zelf ben ik nog naar het Centraal station gegaan, naar Erica, om wat benodigdheden te halen.

In de Groene Amsterdammer deze week een groot artikel ( dat ik van mijn onschatbare Betty in de bus kreeg) van de antropologe en bestuurskundige Lizzy van Leeuwen, over Wilders, wiens Indische achtergrond gedetermineerd werd. Het is inderdaad zoals ik dacht, een tweede of derde generatie Indisch oorlogskind met alle innerlijke verwoestheid vandien: ’Wreker van zijn Indische grootouders’, kopt het weekblad. Een goed artikel. De komende weken, schrijft het blad, komen de Indische Nederlanders zelf aan het woord over o.a. de aantrekkingskracht van Geert Wilders op de Indische generatie. Goed initiatief, vind ik.

Zo langzamerhand komt iedereen terug van vakantie. Mijn nicht en neef komen deze week terug uit Frankrijk, waar ook een andere vriend zijn vakantie heeft doorgebracht. Deze week kwam hij gezellig weer op bezoek. Ik heb weer broodjes gehaald en we hebben samen geluncht en tussen de verhalen door een dvd gekeken van een reis door Noorwegen. Een mooi stuk werk, waar de VVV jaloers op zou zijn.

Zometeen even bij mijn overbuurman controleren of het hondje niet zit te huilen, en er even bij gaan zitten, tot hij weer rustig is. En dan is de dag van vandaag volgens mijn agenda voor mij.