veel te vertellen weer

Weer te lang niet geschreven. Ik kreeg van verschillende kanten aanmerkingen daarop en een ongeruste vraag…
Nee, niets aan de hand, maar wat druk en wat moe en zo. En vooral ook boos op politieke figuren. Maar over politiek wil ik liever niet (meer) schrijven. Alleen maar hopen dat iedereen die deze week stemt, niet op domme figuren stemt, maar zijn/haar verstand gebruikt, in plaats van alleen het gevoel.

Ik had een week of vier geleden zomaar door de telefoon van de cardioloog te horen gekregen dat mijn hart zo goed was dat er zelfs geen litteken te zien was van het hartinfarct van jaren geleden, maar……. en toen kwam het vonnis: je hebt een verdikte hartspier. (Wel, zoek maar op internet wat dat kan inhouden) . Maar ik moest maar onder controle van de huisarts blijven, elke maand…………

Nou had deze cardioloog toen hij aantrad na het vertrek van mijn vorige cardioloog, al meteen gezegd dat ik niet terug hoefde te komen. Dat heb ik toen niet genomen, ik wil onder controle blijven, al is het maar één keer per jaar. Nou, dat mòcht dan…’En ik wist dat wanneer ik die bepaalde pijn in mijn arm terug zou krijgen, of op de borst, hoe ik dat moest inschatten…
Ondanks het feit dat ik dagelijks nog steeds een doos van 30 x 30 cm vol medicijnen moet slikken….;-(
En nu dan deze telefonische uitslag van het laatste onderzoek.

Ik maakte meteen een afspraak met mijn huisarts voor twee weken later, want dan mocht ik verwachten dat ook de schriftelijke bevestiging van dat onderzoek en die uitslag wel bij de huisarts zou liggen.
Nee dus. Er was helemaal niets binnengekomen.
Het electronisch dossier heeft, heb ik gemerkt, ook voordelen. Zij kon met de computer in mijn dossier in het ziekenhuis komen. En ook daar was helemaal niets te vinden. Er was geen enkele bevestiging te vinden van wat hij me verteld had.
Mijn huisarts is van onschatbare waarde, een dijk van een vrouw. Ze heeft de cardioloog meteen een email gestuurd, een beetje ‘op poten’ dus.
En ik heb met haar overlegd, dat ik in deze cardioloog helemaal geen vertrouwen meer heb, eigenlijk had ik vanaf het begin al moeite met hem, want ik heb een beetje moeten knokken om onder controle te ‘mogen’ blijven ook. Ik hoop dat er meer cardiologen in Amsterdam zijn. ;-)
Over twee weken kom ik bij haar terug, in de verwachting dat we dan meer te weten komen…

Niet dat ik bang geworden ben, je wilt gewoon weten waar je aan toe bent. Ik heb tot voor een paar jaar geen gemakkelijk leven gehad, maar de laatste jaren waren goed, heel goed. En ik ben daar dankbaar voor.
Angst voor de dood heb ik dus niet. En als die door die verdikte hartspier komt heb ik zelfs alle reden om daar dankbaar voor te zijn, want dat is het meest genadige einde dat je kunt bedenken.

Goed, dat was het ernstige deel. ;-)

Ik heb mezelf opgegeven voor email-alert, toen ik via via het bericht van de vermissing van Katja Leendertz ontving. Is niet zo moeilijk: via http://www.amberalertnederland.nl . Je moet niet doordenken over dit soort dingen. Dus gewoon doén.

Verleden week donderdag is de loodgieter komen kijken. Jawel, letterlijk…
Het is een crime om hier de tuin(en) te sproeien. Elke keer ligt mijn badkamer blank en een deel van de gang en de huiskamer. En dat moet ik achteraf dus weer allemaal droogdweilen. Met hulp van mensen van de Woningbouw zou daar een oplossing voor gezocht worden…. Die loodgieter kwam dus zoeken. Ofwel, hij keek naar mijn kranen, dacht met behulp van mijn toegeschoten Buurman na over de oplossing en beloofde de volgende dag terug te komen…..
Nee dus.
Nu maar hopen dat hij morgen komt…. Zodat ik voortaan met plezier de tuinen bijhoudt nu de zomers zo heet en droog worden.

Mijn andere buurman ligt nog steeds beter te worden. Al gaat dat niet hard. Morgen ga ik weer kijken hoe het met hem is, samen met een boodschappenkarretje en een tas schone was.

Vandaag, 2e Pinksterdag, hield Praxis plantjesdag. Dat wil zeggen dat ze dan éénjarige planten verkopen. Ik was er al eens eerder geweest, maar vergeten hoe warm het was en hoe ver…..
En met welke tram ik erheen kon.
Dus de heenweg extra lang gemaakt door met twee trams te gaan ;-( , over te stappen en een paar kilometer extra te lopen, terwijl ik op de terugweg merkte dat ik vlakbij (Nouja, vlakbij…) op de tram kon stappen die me bij de thuishalte bracht..
Praxis ligt hier op een voor mensen zonder auto bijna onbereikbare plaats. Niet alleen was ik te vroeg uitgestapt en moest ik een heeeeel lang stuk Insulindeweg aflopen. De hele en heel lange Molukkenstraat kwam toen ook nog. Hoe warm het was en hoe ver (ongeveer 25 graden en vier km., denk ik) Zie je dit kleine oude vrouwtje gaan met haar boodschappenkarretje en grote tas?
En, eindelijk, eenmaal op de plaats van bestemming bleek dat de plantjes die ik moest hebben allemaal al uitverkocht waren. Ik heb twee tomatenplantjes en drie geraniums meegenomen. En daar wel heel veel voor over moeten hebben. Op de terugweg heb ik in een heel oud cafeetje wat gedronken. Zo oud, dat met krijt de prijs op de zolderingbalk geschreven stond. ;-) Maar een bruin en gezellig hok was het wel.
Wat was ik blij toen ik thuis kwam en het huis er nog stond… Omdat alle deuren en ramen dicht waren was de warmte nog niet naar binnen geslopen, maar gaf de thermometer een plezierige 22 graden aan. De thermometer in de tuin liep naar de 30 gr., maar dat komt door de plaats van het terras, precies op het zuiden en zonder een windje.
De planten gevoed en gewaterd…. En toen was het tijd hetzelfde voor mezelf te gaan doen..